Fietsbeslommeringen

Het fietsen gaat goed! En ik zal je bekennen: een niet onbelangrijk deel van de reden is dat Cambodja zo vlak is als ons eigen kikkerland. Heerlijk racen dus! Ik zie stiekem ook al aardig op tegen het zeer bergachtige Laos, waar we nu met angstvallige snelheden van 28 km per uur op af koersen... Man, na zeven maanden fietsen heb ik echt geen zin meer in een land dat één en al berg is. 'Ik neem daar wel de bus!' zeg ik dus tegen Chiel, die het daar stiekem wel mee eens is.

Al kost het klimmen mij met mijn lagere totaalgewicht wat minder moeite dan Chiel - die overigens ook niet te beroerd is zich bij de beklimmingen vast te houden aan een vrachtwagen, die hem dan geduldig de berg op sleept. Maar ik fiets alles. En waarom? Ik ben geen moraalfietser hoor.. Maar we rijden inmiddels in Thailand, waar de meeste stukken ook redelijk vlak of glooiend zijn, maar niet alles. Eén dag gaan we alleen maar omhoog. In Thailand rijdt het verkeer links, dus wij ook. En dan moet je met rechts een truck vasthouden en dat lukt me niet; kan het alleen met links. Dus staat Chiel dan ergens een stuk hoger op de berg heel enthousiast en vol energie naar 'zijn heldin' te zwaaien met een fles water. Maar ik ben dan heel nurks, want ik ben wél kapot, haha. 

Ketting loopt aan
We gaan wat langzamer als we in Cambodja 150 kilometer offroad rijden, vanwege een schrijnend gebrek aan asfalt. Gaten, kuilen, grote stenen, ongelijk kleidek en enorme rode stofwolken die ons elk uitzicht ontnemen en soms zekfs maar een meter zicht geeft  op de weg. Op een later moment, nog steeds ergens in de Cambodiaanse territoria, lukt het fietsen even helemaal niet meer.. Chiel's ketting lijkt vast te lopen. We stoppen en Chiel kijkt onder zijn banaantassen om te zien wat het probleem is. Nou raad je werkelijk niet wat hij dáár ziet. Daarom zal ik het maar vertellen: er zit een slang om de fiets gekruld. Het arme, arme diertje (waarschijnlijk een boomslang) zit met zijn koppie vast in de ketting. Niet meer te redden; zijn groene huid is voor een deel van zijn lijf gestript en van de kop is weinig meer in tact.

Maar hij beweegt (stuiptrekkingen?) nog wel. Met een stok probeert Chiel het dier een zetje te geven, waarop het zijn vouw- en krulkunstjes om Chiel's frame heen staakt en naar beneden glijdt. Hij kruipt nog een eindje, voordat hij echt het leven laat. Jeetje wat een nare dood zeg. Maar we zijn wel heel erg opgelucht dat hij niet vrolijk naar Chiel toe is gekropen. Gatver! Zie ook de laatste video op onze blog, daar zie je de slang van de fiets af kronkelen.

Boeddhistisch kamperen 
In Cambodja kamperen we één nacht bij een boeddhistische tempel. Aan de 'hoofdboeddhist' vragen we of we op het terrein ons tentje op mogen zetten. Na ampel beraad via een kleine gsm (een bijzonder gezicht: een strenge, kale Cambodjaanse veertiger in een mosterdkleurig gewaad, tegen de achtergrond van een prachtig tempelcomplex, met een mobiel in zijn hand. Doet me denken aan de volgende zengrap: een boeddhistische monnik vraagt aan zijn meester: 'Master, can we use e-mail, being monks?' De meester antwoordt: 'Sure, as long as there are no attachments.') krijgen we permissie. Een grote groep jongens variërend in leeftijd van 12 tot zo'n 18 jaar en gekleed in gewaden met verschillende tinten (saffraan, fel oranje, bruin, bordeaux) houdt nauwlettend alles in de gaten wat we doen. Ze komen net uit een klaslokaaltje zetten. 

Een van hen spreekt een beetje Engels. Het valt me op dat hij een bepaalde gracieuze manier heeft van spreken en bewegen. Met veel aandacht, heel bewust. Een bijzonder kind, anders dan de andere jongens. Hij tolkt tussen ons, de jonge monniken en de overste. Ze vinden het zo te zien allemaal erg leuk (en raar) om ons tentje en spullen te bekijken en te zien hoe we noedels koken en eten. We zijn allang gewend dat er (zoveel) mensen naar die dingen kijken, het stoort niet meer. Eigenlijk ook wel gezellig, al kunnen we nauwelijks met hen praten; alleen via de jongen. In Cambodja is het heel normaal voor mannen/jongens om tenminste drie maanden van hun leven in het klooster door te brengen. Ze studeren daar de boeddhistische leer. Ook vrouwen kunnen monnik worden, maar zij doen dat vaak na het overlijden van hun echtgenoot. 

Eigen plek
In Thailand kamperen we ook, vlak boven een prachtig rimboedal. Felroze en rode Bougainvillestruiken markeren ongeveer de grens waar ons roodzanderige kampeertuintje schuin af begint te lopen naar beneden. Te zien aan een kraanwagen, een hoop puin en tig oude toiletpotten heeft hier eerder een resortachtig iets gestaan. Bij de buurman, die ook een resort runt, mogen we voor tien dollar onze tent opzetten en voor 25 dollar in een eenvoudige kamer overnachten met uitzicht op dat mooie dal. Ehhm, dan gaan we wel gewoon iets verderop in de vrije natuur uit ons eigen raam zitten kijken naar hetzelfde dal.

We hebben geluk, want de kraanwagenbestuurder is net bezig om met zijn gevaarte huiswaarts te keren en wij zetten in alle rust en stilte de tent op. Ik richt hem in en blaas de bedjes op terwijl Chiel noedels maakt. Het is zo mooi hier. In de verte zien we bergen liggen. Het lijkt wel een sluierschildering van verschillende kleuren berg die achter elkaar hun verschillende hoogtes laten zien. 

Rijk
Als we later samen in ons reishuisje zitten en nog een klein glaasje vodka drinken, kijken we naar een grote, gele volle maan, die zich ineens vanachter een paar bomen laat zien; prachtig op de voorgrond van een pastelblauwe lucht. We kijken elkaar aan en zijn zo gelukkig en tevreden. Zo tot rust midden in deze enorme Thaise natuur. Alles is goed, zó goed. Op zulke momenten besef je hoe ontzettend rijk je bent. Rijk samen, rijk in onszelf en rijk in dit miljoen-sterren hotel. Rijk met de bijzondere mensen die dichtbij ons staan. Rijk in de vrijheid om te kiezen een van onze grote dromen waar te maken: deze fietsreis maken samen. En rijk om zoveel redenen meer, die met materie vrij weinig te maken hebben..