Bagage..

Waarschijnlijk hebben we iets teveel gevierd dat we zo weinig bagage hadden, en iets teveel gefocust op 'zo licht mogelijk', want we zitten inmiddels met alleen onze handbagage in Ulaanbataar (zie daarvoor ook de link naar de spot om onze route te kunnen volgen). 'Dat doen ze nou altijd, die Russen.. Ze vergeten altijd van alles door te sturen..' Verzucht de Mongoolse grondstewardess aan wie we vragen hoe het komt dat de bagageband ineens angstvallig leeg is en ook al even gestopt met lopen... 

Conclusie: Aeroflot heeft onze fietsen en tassen in Moskou laten liggen. We vullen een formulier in en krijgen vervolgens een soort 'bagage point-it' overzicht waarop we de vermiste bagage moeten aanwijzen. Na lang zoeken staan er nog steeds geen ligfietsen afgebeeld en ook een banaantas valt in de verste verte van de twee kantjes met bagageplaatjes nergens te bekennen. Karigheid alom. De beamte tekent op papier met pijn en moeite een reguliere fiets, waarop Chiel lachend de pen overneemt en een ligfiets tekent.. Dat had hij duidelijk nooit eerder gezien. Net als de tassen; die vorm is te zeldzaam. 

We hopen maar dat St Antonius (beschermer van de verloren voorwerpen) een helpend handje wil toeschieten. De volgende dag moeten we aeroflot bellen. Het formulier dat we meekrijgen behoort ineens tot de belangrijkste der essentialia. Natuurlijk proberen we in het hotel wel aeroflot alvast te bereiken, maar de bagage arriveert hier pas morgen in de stad.. Het is dus even een oefening in geduld en we zien dit maar als ons eerste reisavontuur...