Bergtocht naar het Oosten

27 september 2014 - Checheng Township, Taiwan

Van het zuiderlijkste punt van Taiwan willen we naar de oostkust. Normale mensen zouden dan de (enige) grote en vlakke weg terug nemen naar boven, alwaar die weg zich splitst in tweëen; eentje gaat terug omhoog langs de westkust en eentje voert kangs de oostkust omhoog. Maar dat vinden we saai; we hebben die weg al gehad. Dus we besluiten een kleinere bergweg te nemen, die dwars door de bergen naar het strand gaat.

Zwaar
Het is een lang end en het blijft maar omhoog gaan. Af en toe een stuk naar beneden en dan weer omhoog. Er lijkt geen eind aan te komen. Chiel vindt dit de zwaarste etappe uit de hele reis tot nu toe. Hij is met zijn eigen lichaamsgewicht, grotere fiets en iets zwaardere tassen in totaal ook wel een stuk zwaarder dan ik. 'Vind jij dit niet de zwaarste etappe dan?' vraagt hij. 'Nee, ik vind het klimmen leuk. Het zwaarste vond ik die rit in Mongolië, in de felle zon vijf dagen door het zand. Zo frustrerend en vermoeiend als je om de drie meter uit je ligfiets moet klimmen om je fiets uit het diepe zand te duwen. Karrepaden zonder einde. Uitzicht zonder zicht op een bewoonde wereld waar je aan een fatsoenlijke maaltijd kunt komen.. Vreselijk!' 

Zand
Grappig hoe we allebei iets anders het zwaarste vonden. 'Oh, ik vond het zó mooi daar, offroadend in Mongolië, ik keek de hele tijd naar de mooie omgeving..' vertelt Chiel. Poeh.. Ik was op een zeker moment tijdens die tocht, toen de uitputting nabij was, véél te chagrijning om van dat natuurschoon te genieten. 'Ja, héél schattig dat wollige staartmuisje, maar wat kan mij dat beest schelen nu? Jézus..' dacht ik dan. En Chiel vindt dit klimmen weer hel. Ik probeer zoveel mogelijk spullen uit zijn tassen in de van mij te proppen en zoveel mogelijk van het water te dragen. Chiel probeerde wel steeds aan de 'kinetische beloning naar beneden' te denken die ons wachtte bovenaan de berg. Mijn heerlijke optimistje. :)

Strand
Vlak voor donker bereiken we gelukkig (racend naar beneden, yeah!) de kust. In de kleine dorpjes waar we doorheen komen, zien we niet direct een hotellerig aandoend iets. En omdat onze vrienden zeggen dat we best in het donker langs de westkust kunnen cruisen, maar dat bij de oostkust absoluut uit ons hoofd moeten laten (mensen schijnen daar heel idioot te rijden), besluiten we te kamperen. Er staat een prachtig houten prieel waar je kunt zitten en uitkijken over de zee. En eten! :) Chiel maakt, zittend op een groot rotsblok, een pan pasta en ik zet de tent op. Alleen de binnentent dit keer, want het is eigenlijk toch al te heet om te kamperen... Het is wel een schitterende plek, zo vlak boven de ruisende zee en met uitzicht op een mensloos strand waar de golven bruusk het donkere strand op slaan.. 

Foto’s

3 Reacties

  1. Trees:
    5 oktober 2014
    En dan samen op dat rotsblok de avond zien vallen.........
    Geinig dat jullie zo'n verschillende ervaring hebben tijden jullie tocht. Het lijkt me sowieso zwaar om zulke einden te fietsen.
  2. Sanne & Michiel:
    5 oktober 2014
    Jaaa dat was echt mooi! Lavendelkleurige lucht.. Klopt ja, maar we hebben nu echt een goede condititie dus niet zo zwaar om veel te fietsen. Bergspieren zijn er van lieverlee gewoon bijgekweekt ;))
  3. Vicky:
    6 oktober 2014
    Schattig dat Wollige staartmuisje jezus wat kan mij dat beest nu schelen... Haha hoor t je zeggen/ denken

    Heerlijk genieten dit. Xxx