Bijna van de sokken gereden door een paardenrace

Bij elke stap die je zet in het gras, springen talloze mini-sprinkhaantjes voor je voeten uit. We zien ze vandaag in allerlei formaten en kleuren, maar de ini-mini's voeren in getal de boventoon. We zijn gevieren weer aan het fietsen; dit keer richting het Westen. En het is super lekker om weer te bewegen en te fietsen, maar het grootste deel van vandaag gaat wel door UB en haar verkeervolle suburbs. Het duurt echt lang voor we weer groen zien en de vierbaanswegen weer overgaan in de ons zo bekende dubbele baan met tweerichtingsverkeer. Het verkeer wordt ook wat minder, dat is heel fijn, want we hebben wat afgebeld en gefloten naar slingerende bestuurders. De lucht wordt ook weer steeds frisser en overal waar we kijken zijn paarden; met of zonder ruiter erop. Als er een soort nieuwsgierig naar ons is, behalve de Mongoolse medemens, dan zijn het wel de paarden. Ze hebben vast nog nooit ligfietsers gezien en ze kijken altijd heel nieuwsgierig naar ons. Soms rennen ze ook weg, maar de meeste zijn juist heel 'geinteresseerd', zo lijkt het althans. Het zijn zuuuulke mooie paarden ook. In alle kleuren en in heel goede conditie. Goed doorvoed, sterk, met een eigen wil en altijd in alle vrijheid te gaan en staan waar ze willen. Nergens hekken en als ze erg ver weg gaan van hun baasje, komt die vanzelf een keer met paard of motor en een lange stok om zijn kudde terug te leiden. 
 
De volgende ochtend op onze groene kampeerplek maken we onze Zwitsers blij met versgebakken pannenkoeken. Chiel bakt ze goed en ik snij van alles om ze mee te vullen; knoflook, uitjes, stukken worst en paprika. Het is echt een heel lekker ontbijt. Met melkkoffie erbij en een sinaasappel als toetje. Net als we aan een nieuwe serie pannenkoeken willen beginnen om mee te nemen voor de lunch, komt er dwars door de brede weilanden een motoragent aanrijden. Hij gebaart heel relaxed en vriendelijk dat we moeten verplaatsen naar de weg. 'Mohr' zegt hij. Dat betekent paard. En uit zijn gebaren begrijpen we dat er binnen nu en vrij weinig tijd een Naadam paardenrace voorbij komt denderen.. We verplaatsen in alle rust ons kampement naar de weg en de agent blijft steeds maar heel relaxed. Hij jaagt ons niet op, maar probeert zelfs te helpen met de tentstokken inklappen en vraagt na een tijdje 'kletsen' aan de rand van de weg aan Jeanda of die op zijn motor wil rijden. Geweldig hoe menselijk, relaxed en aardig agenten hier zijn. En niet te serieus ook. Tijdens Nadaam danst zelfs het leger. En dan bedoel ik geen mars of iets anders stijvigs of ernstigs; maar echt een leuke dans. Een volksdans volgens Jeanda. Ook het politie- en brandweercorps doet voor een uitverkocht stadion mee aan de dans. 

Het duurt niet lang voordat we ongeveer vijftig meter van ons af een hele groep paarden voorbij zien racen. Oh wat mooi! Hard galopperen ze door de vallei. En een tijd later komen ze weer terug. Hebben we toch ook dit onderdeel van het festival nog gezien! De ruiters zijn allemaal kinderen. Ik weet niet precies waarom dit onderdeel specifiek voor kinderen is. De afstand die ze afleggen varieert tussen de 15 en de 25 kilometer. 

En deze race bedraagt 25, aldus de Mongools-Belgische man die we eergisteren al in traditionele kledij op het festival waren tegengekomen en die we hier zomaar ineens weer terugzien. (!) Hij is met zijn enkelbot-schiet-teamgenoten uit een auto gestapt (dit keer in een Nike-trainingspak en zwarte zonnebril; daarom herkennen we hem eerst niet) en komt weer gezellig met ons praten. Een van zijn vrienden spreekt Frans en die vermaakt zich wel met Jeanda en Leo. 

Ze geven ons vier flessen water en vragen van ons een vodkaglas te leen. Ohhh en we weten wat dat betekent: dat we 's ochtends om negen uur onze eerste shot naar binnen gieten! Hatsaaa! Op karakter. Wie dacht dat we de kracht voor de 90 daarna te fietsen kilometres uit de pannenkoeken zouden putten heeft het mis! Voorzichtig en halfgrappend vraag ik onze in Sint-Niklaas woonachtige vriend of het niet wat vroeg is voor vodka. Hij zegt dat ze niet veel drinken, maar dat je van een zo'n glaasje (of een paar meer) in de ochtend gewoon blij wordt. Dat het goed is voor de spirit. En het is natuurlijk Naadam, dus dan is alles feest. Hij is erg verbaasd (maar wel aangenaam verrast) als ook ik mijn dosis 'medicijn' in maar liefst 1 teug wegtik. Hij vertelt het aan de hele enkelbotgroep en ze vinden het erg grappig. De enkelbotgroep is blij met de taalvaardigheid van 'Mukha', want nu kunnen ze ons via hem allerlei vragen stellen. Hoeveel kinderen we hebben, of we getrouwd zijn en meer van die trivia. Ik leg uit dat een kind meenemen en bovenop je toptas gebonden toch een beetje lastig gaat, maar dat vinden alleen Chiel en ik grappig. 

Als we afscheid van ze hebben genomen, escorteert weer een andere motoragent me met mijn fiets door de diepe greppel. De schat. We vragen of we hem ook met zijn motor kunnen helpen, maar dat hoeft niet. Wel erg leuk dat ze hier het begrip 'dienstverlenend aan het volk' zo in uitvoering brengen. Niets ten nadele van de Hollandse collega's, maar die lijken eerder gericht op de berisping dan op hulpvaardigheid aan den burger. Ik zou bijvoorbeeld best een beetje hulp kunnen gebruiken met waar ik heen moet (Liesbeth! ;)) als ik weer eens verdwaald ben. Vandaag word ik ook weer hartelijk uitgelachen als ik als enige van plan ben de verkeerde kant op te fietsen.. 'Are you going back to Ulaanbaator?' vraagt Jeanda lachend. 'Are you getting sick of us already?' Verontwaardigd en demonstratief sta ik in mijn eentje in de verkeerde berm, in de verkeerde richting EN met de verkeerde fiets. Chiel vraagt of hij die nog terugkrijgt. Maar nog niet overtuigd van mijn ongelijk denk ik: 'hallo; jullie kunnen toch ook alvast aan de goede kant komen staan???!!!' Ik word al bijna nurks als ik me realiseer dat ik er toch echt naast zit en kom lachend terug naar de overkant...

De meeste mensen die ons passeren, hangen nog steeds uit hun autoraam; toeterend, met alleen hun duim of camera of het complete arsenaal met Engelse woorden bezigend die ze kennen: 'HEY! How are YOUUUU??' En sommige auto's die passeren laten enorme zwarte wolken achter. Omdat zij hem niet hebben, doen we snel onze eigen roetfilters voor (...)

De fietstocht gaat goed vandaag. Heuvel op, heuvel af, wind tegen en een flinke regenbui ten spijt; we leggen vlot onze negentig kilometers af. In het laatste stadje (Lun) vinden we een supermarkt en waterpomp en daarmee zijn we compleet en strijdklaar voor het bereiden van de avondmaaltijd. Die is in ongeveer twee happen weg, zo hongerig zijn we. Timing is belangrijk en dat beseffen ook de drie biggetjes die ineens uit het hoge gras achter onze tent  aan komen zetten. Veiligheidshalve komen ze precies aan als de kookstellen veilig zijn weggeborgen. Ik had al eens ergens gelezen dat het erg slimme dieren zijn. Vlak na de varkentjes, worden we omringd door een kudde paarden met veulentjes. Ze grazen gemoedelijk rond onze tent. Volgens de eigenaresse die even een praatje komt maken, zijn het er veertig en hebben sommige meegedaan met de Naadam races. 

Dan komen er ook nog wat beschonken ruiters bij ons zitten. Ze praten vooral met Jeanda want die is meester in de mime. Bijna alles wat hij wil vragen of zeggen, landt onder luid gelach bij zijn gebarenpartner. Ook hier wordt weer een fles vodka opengetrokken...