Blazen richting Sainshand

We willen graag het Ikh Nart natuurpark bezoeken waar we nu dichtbij zijn, maar dat kan niet zomaar zonder degelijke begeleiding; we zijn met de fiets, hebben geen detailkaart of internet of gps bij ons en dan is het niet slim om op eigen houtje de Gobi woestijn te gaan verkennen. De asfaltweg houdt aan het eind van het dorpje op en vanaf daar zijn er slechts nog sporen van banden te ontwaren. Eigenlijk geldt een beetje; de 'weg' loopt daar waar de laatstse auto's gereden hebben. Ook door de LP worden we uitvoerig gewaarschuwd over alle Gobi gevaren als je er alleen op uittrekt. De reisorganisaties die zouden kunnen ondersteunen zijn slecht bereikbaar of werken niet in het gebied dat we willen verkennen.

Zo blijkt dan weer eens hoe afhankelijk we nu zijn van internet.. We besluiten dan maar door te blazen naar de volgende grote plaats waar internet is, om zo wat gedegener uit te kunnen zoeken hoe we het beste naar en door het park komen. 

Het is weer prachtig zonnig peddelweer vandaag en off we go; richting de Aimag (is provincie) hoofdstad Sainshand. Dat is nog ruim 150 km. Onderweg stoppen we in een klein, zeer armoedig gehuchtje waar we vreemd genoeg toch kunnen pinnen. Als Chiel aan het pinnen is, pas ik op de fietsen en lach met de toegesnelde stroom kinderen die de fietsen komen bekijken. Ze vinden het zo mooi en gek! Ik word aangesproken door een man die ik direct vervelend vind. Dat heb ik niet zo snel, maar later blijkt dat m'n gevoel klopte. Hij kijkt leep en rochelt een beetje onverstaanbaar Duits, wat ik probeer te verstaan en beantwoorden. Maar ik volg m'n gevoel dat zegt; weg met deze man en negeer hem verder door me op de kinderen te richten. Chiel komt terug en de man ziet zijn kans om het bij Chiel te proberen. Hij wijst een restaurant waar Chiel om vraagt, dat vijftig meter verderop zit. 

Het restaurantje is schattig en kleurrijk ingericht met felgekleurd zijl dat niet alleen op de grond ligt, maar waarvan ook een bonte variant tegen de helft van de muur zit geplakt. De restauranthoudster pakt heel slim ons woordenboekje uit handen. We willen nog zeggen dat het 'de verkerkeerde kant op' is, maar ze negeert dat en zoekt verwoed tot ze bij het hoofdstuk 'food' is en handig aanwijst en vraagt of we bepaalde dingen willen eten. We hebben keihard gefietst en hebben flinke trek; we zeggen bij alle heerlijke gerechten die ze voorstelt gretig 'ja'. 

Ondertussen heeft Chiel een schattig setje porseleinen klompjes opgedist uit de tassen om de man cadeau te doen. Ik was er niet bij maar hoor even later dat de man het afgewezen had en gezegd had dat hij geld wilde. Ik vind het meteen vervelend en wil er niet op in gaan. Iemand die een cadeautje afwijst, daar heb ik al geen zin meer in. Maar ik ga nu niet discussieren en als Chiel het prima vindt om hem wat te geven, vind ik het voor nu best. Chiel vraagt me de nepportemonnee (voor berovingen) te pakken en daar wat uit te geven. 'Hij hoeft de echte portemonnee niet te zien,' zegt Chiel. Helemaal mee eens. We komen overeen dat we hem 1000 T zullen geven, al vind ik elke T voor deze nare vent teveel.

Ik bied hem het briefje aan. Hij kijkt ernaar alsof het stront is. Beweegt dan tergend langzaam zijn hand in de richting van het biljet. Vlak ervoor stopt hij en zegt: '2000'. This is not enough. Only 1000?' Dat doet de deur bij mij direct dicht. 'Then you get nothing. You're so ungrateful.' En ik stop het weer weg. Hij wordt boos, begint te discussieren en te sputteren en probeert het bij Chiel. Door zijn schouder aan te raken en quasi kameraadschappelijk te doen.. Walg! Ik zeg dat hij weg moet gaan. Maar in plaats daarvan gaat hij bij ons aan tafel zitten en ons aanstaren, af en toe een paar dingen zeggend zoals dat het slecht is etc. Vervelend zo'n machtstrijd, daar zit je helemaal niet op te wachten. Maar de armoede, perspectiefloze toekomst en de hier heel ruikbare alcoholproblemen laten zich hier in de praktijk zien. En dat hoort er ook bij. Ik begrijp Chiel helemaal met zijn strategie van er zo snel mogelijk vanaf willen zijn en realiseer me dat ik de lastigste weg heb gekozen. Maar ik sta er toch achter. 

De man probeert het dan bij de vrouw die het restaurant runt en dan bij haar ongeveer dertienjarige zoon (!) Soms hoef je een taal niet te kennen om via intonatie en gezichtsuitdrukkingen exact te weten wat er over en weer gezegd wordt.. De vrouw is pittig, I like it. Ze zet de vervelende sputterende man haar zaak uit. Vijf minuten later komt hij het nog eens bij beiden proberen. En strijkt zelfs Chiel nog eens over z'n schouder voordat hij de zaak voor de rest van ons verblijf verlaat om tegen een muur aan te gaan pissen en ondertussen zijn beklag (denk ik) te doen tegen een man die toevallig in de buurt loopt. 

Het eten is werkelijk geweldig.. De vrouw wisselt met ons blikken van verstandhouding ober het incident van zojuist. Ik probeer het te vergeten met het lekkere eten. We geven haar een goede fooi (iets wat zeker in het landelijke deel van Mongolie niet gebruikelijk is maar wel meer komt door westerlingen) die ze eigenlijk niet begrijpt. Dan is het onze beurt een blik van verstandhouding uit te wisselen. Op onze hoede voor de man vertrekken we uit deze plek. 

We doen vandaag ruim 150 kilometer! Dan is het donker als we nog zo'n 33 km naar Sainshand moeten. We kiezen ervoor hier te overnachten en morgen verder te gaan. Gobi camping it is!