Cobra for dinner..

Vandaag.. eten we cobra. Da's weer eens wat anders dan kip met rijst, ja toch? Het zal vast niemand verbazen dat dit idee zijn oorsprong heeft op de emmerlijst van Chiel - en niet die van mij. ;) Hij wil in die categorie 'vreemd eten' ook heel graag sprinkhaan en schorpioen proberen. Ik houd het dan wel bij de schorpioenwijn; da's voor mij dan een beetje de hypocriete en oh zo toegankelijke 'kipfilet' onder de schorpioengerechten. Zonder onverwacht gekraak of herkenbare lichaamsdelen (ik vind die grote zwarte - bijna los van het hoofd staande - kraalogen op gamba's al vrij confronterend: het lijkt toch een beetje alsof ze me aankijken. Maar van vleugeltjes, gladde, natte, koude kikkerbillen en harige pootjes loop ik ook niet erg warm..).

Slangenstress
Maar goed, slang.. misschien durf ik dat wel, dus ik ga zeker mee om te zien of het lekker is. Met een groepje leuke mensen uit ons hostel zijn we onderweg naar de wijk Le Mat, beter bekend onder de naam 'Snake Ville'. Het is donker en regenachtig als we met zijn zevenen uit de grote taxi stappen. Wat we zien is een donker water (net als twee andere meiden denk ik direct dat daar slangen in wonen), waarboven bamboe bruggetjes zijn gebouwd met daken en verderop een plek om te dineren. Er komt vrijwel direct een jonge gozer aanzetten met een tengere, lange groene slang in zijn handen. Hij pest het dier, waardoor het boos en supersnel naar zijn gezicht uithaalt. Maar blijkbaar voelt de niet giftige slang dat hij het onderspit delft, want eerst pist hij een straal in de ruimte en vervolgens laat hij een dikke witte number two los. Ik walg ervan dat de jongen de slang in zo'n staat van stress brengt en maak dat in alle toonaarden kenbaar. 

Pesten 
Iedereen mag de slang even vasthouden en dat gaat er gelukkig veel vriendelijker aan toe. Handen die het onbekende en gevreesde aanraken, zijn voorzichtig. Chiel houdt hem als een van de eersten vast en ik maak foto's. Hij vindt het helemaal niet eng. Bear Grylls.. Maar de 'show' is nog lang niet voorbij. Er is inmiddels een grote cobra tevoorschijn getoverd door de jongens van het restaurant en die wordt nog meer getart en getreiterd. Ze slaan met de slang op het hout en maken hem boos. Uiteindelijk gooien ze de eerste slang naar de cobra om een wederzijdse aanval uit te lokken. Dat lukt. De eerste slang doet zijn uiterste best zich los te wrikken uit het kleine Vietnamese handje waarin hij gevangen zit. Het lukt hem bijna, want hij is al met het grootste deel van zijn lijf onder een smalle rand van de houte vlonders door, het water in gegleden. En hij trekt met alle macht. De jongen moet veel moeite doen het laatste stukje van de de staart vast te houden en het arme beest terug te halen.

Eind van de show
Dan gaan ze weer door met hun dieronterend, ziek toneel. Misselijk (van angst en onpasselijkheid) vraag ik of ze willen stoppen met die onzin. Dat niemand hierop zit te wachten en dat het absoluut onnodig is de dieren zo te narren. De jonge gastjes begrijpen er geen kont van, zo begrijp ik uit de vragende (lees: onnozele) uitdrukking op hun gezichten. Godverdomme. Iemand anders dan? De vrouw die ons bedient spreekt weliswaar een beetje Engels, maar begrijpt geloof ik niet waarom ik zo moeilijk doe. Gelukkig duurt het niet lang voor de acteurs van het toneel verdwijnen.

Gerustgesteld ga ik weer bij de anderen op de grond zitten. Aan de lage tafel wordt koud bier geserveerd. Hoe aangenaam. Langzaam zakt het koude bier naar beneden en de stress uit mijn systeem. Mijn eetlust is weg en ik zit te denken of wij niet nog veel erger zijn dan de slangentarters: wij eten ze op en houden dit soort shows daardoor ook nog in stand. Maar mijn twijfelend geweten ten spijt: Ik probeer het toch. De soep, die we als eerste krijgen, stinkt ontzettend en smaakt een beetje naar slijmerige kippensoep. Verder probeer ik van alles een heel klein beetje. 

Gerechten 
Wat er verder op tafel komt.. Ik had eigenlijk een heel lang wit aardenwerken stokbroodbord verwacht, waarop de groene slang in oncharmante stukjes gehakt zou liggen, met een beetje rode saus eroverheen om het slangenbloed te maskeren. Niets is minder waar. In etappes komen mooi opgemaakte kleine bordjes ten tafel, met allemaal heel verschillende gerechten, gemaakt van alle delen van de slang. Zo zijn er zeewierrolletjes met gemalen slangenvlees erin (best smakelijk hoewel je af en toe op een soort 'graat' bijt), slangenloempia's (hoe Vietnamees!), er is een salade met bospaddestoelen en stukjes rubberachtige huid van de slang erdoor. Die heeft het meeste smaak, maar een rare textuur. 

Ruggengraat
Er is ook gemalen ruggengraat met slangengehakt, wat je met crackers moet eten. Dat heeft een beetje een vlees/nootachtige smaak en is ook best lekker. Chiel vindt het heerlijk. Hij zit er echt bij te stralen. Maar het beste stukje is toch wel afkomstig van de cobra. Het is gebakken vlees; stukjes van de rug, nog met de 'graten' erin. Ze hebben geen botten, maar het heeft nog het meest van visgraten. Het vlees is ongelooflijk taai en zit zo strak om die graatjes dat het moeite kost er een beginnetje aan te knagen. Maar het smaakt erg lekker. Een beetje naar kip, maar met meer smaak. Om het af te maken krijgen we shotjes wijn, getrokken van een voormalige gifslang. Voordat ze die namelijk in de sterke drank leggen, halen ze eerst al het gif eruit. Vervolgens moet het recept een tijdje staan en dan kun je het goedje drinken. Volgens de Chinezen is het erg gezond; die gebruiken het zelfs in hun medicijnen. Eigenlijk is het drankje qua smaak met niets te vergelijken. 

Het is zeker weer een ervaring en ik zou hem niemand afraden. Maar het is misschien wel handig om vooraf wat meer te weten over hoe de dieren behandeld worden bij het restaurant waar je gaat eten. Van onze Zweedse vriendin Johanna hoor ik namelijk later dat er in Hanoi diverse slangenrestaurants zijn waar de dieren echt bruut mishandeld worden. Verhalen over heel wat naardere dingen nog dan hier. En waarom ze dat doen...? Ik snap er niks van.