A dream is a dream

In de stad Cazhou is het een stuk lastiger om een hotel te vinden. Voor buitenlanders dan. Want er zijn er genoeg, maar de meesten zijn niet 'bevoegd' om buitenlanders toe te laten. Hoe dat nou exact zit weten we niet. Maar ook bij het 'buitenlanderhotel' (klinkt bijna als een azc..) vangen we bot: vol. We hebben al ruim tachtig kilometer door de warmte en vooral de gekte van het Chinese bewonderingsverkeer gefietst en zijn best moe. Meest opvallend in de categorie 'stoppen & filmen' van vandaag: een politie-auto waarbij de vier agenten van plek wisselen om allemaal met hun telefoon een goede foto te kunnen maken. Nog vreemder: een ambulance die met zwaailichten aan komt rijden, waarvan de bestuurder vervolgens afremt zodat beide heren foto's kunnen maken met de belplaat.

Langzaam fietsend langs alle borden, kijken we of we ergens de Chinese tekens voor 'hotel' zien. En dan zie ik een grappig meisje dat net zoals zovelen naar ons staart. Maar ze kijkt leuk en dan zeg ik meestal gedag. 'Ni hao!' Ze reageert enthousiast en we raken aan de praat. Ze spreekt een klein beetje Engels en weet wel een hotel. Daar aangekomen blijkt het weer een hotel te zijn dat geen buitenlanders toelaat, maar ze vertellen haar over een ander hotel. En zo zijn we ineens op pad met een superaardige studente die het op haar beurt weer erg leuk vindt om haar Engels op ons te oefenen en überhaupt om contact te hebben met Westerse mensen, die hier heel weinig komen.

Na een belletje naar haar vrienden zegt ze: 'Next to my university is a cheap hotel! It is half an hour, is that okay?' We kijken elkaar aan: 'Tuurlijk!' En het meisje, dat gelukkig toch al onderweg was naar haar uni, stapt in een elektrische riksja en rijdt voor ons uit. 'Follow me!' zegt ze. En daar gaan we; kriskros door de stad heen, langs vele wolkenkrabbers en met grote vaart; de riksjarijder hoeft immers niet te trappen. Terwijl we met het meisje kletsen, raakt op een gegeven moment de accu van de riksja leeg. Geen punt; ze roept naar een echtpaar in een andere riksja en kan daar instappen en meerijden.

Het universiteitcomplex is immens. Maar om bij het hotel te komen, gaan we door een armoedig woonwijkje met kleine slingerende modderpaadjes. Een grote vrouw van een jaar of veertig runt daar haar eigen 'huishotelletje'. En voor het ongelooflijk lage bedrag van 30 Yuen (€3,65) huren we een enorme kamer met een groot bed. Ge-wel-dig! En even verderop is een douche en een waterkoeler. Helemaal gelukkig nemen we een douche.

Een uur later staat het meisje weer voor de poort van het huis; samen met twee goede vrienden. We gaan eten in een van de enorme kantines van de uni. Zo leuk ook om te zien hoe ze hier op de campus leven, wat voor boeken ze gebruiken voor hun studie Engels en alle miniscule spiekbriefjes te lezen die op de schoolbanken staan geklad. Sommige gebouwen van de universiteit zijn 24 uur per dag open, zodat studenten altijd kunnen leren als ze willen. Mij niet gezien!

In de hallen hangen foto's van Mark Twain en andere schrijvers en boven iedere doorgang een moralistische en belerende quote over het onderwijs. We voegen er een paar foto's van toe aan de blog. Met de Chinese vriendengroep is het heel gezellig. Ze kiezen super lekker Chinees eten uit; allemaal schalen vol verschillende gerechten. Het leuke is dat iedere streek of stad hier zijn eigen eten heeft en het verschilt allemaal behoorlijk van elkaar. Een ding hebben ze wel gemeen: ze zijn allemaal lekker. Het is maar goed dat we zoveel fietsen..

Het meest opmerkelijke wat ik nu ontdek over Chinese jongeren is dat ze wel een heleboel dromen hebben, maar daar übernuchter over zijn. Dromen; je weet wel, van die dingen die nooit uitkomen. De jongen met wie ik veel praat wil bijvoorbeeld dolgraag reizen, maar zegt dat dit altijd een droom zal blijven, ook al wil hij het nog zo graag. Hij heeft andere prioriteiten. En dat zijn: eerst nog tot zijn veertigste (!) studeren om daarna een goede baan en een leuke vrouw te vinden en dan te settelen. Als ik vraag of dat reizen dan niet ergens tussendoor kan, of met zijn toekomstige vrouw zegt hij dat je in China als student makkelijk in de financiele problemen komt en dat hij er later door zijn werk en gezin geen tijd meer voor zal hebben. Wat een ernst allemaal.. Maar goed. Dit is zoals het gaat. Een ander meisje, haar Engelse naam is Emily, vertelt aan Chiel hoe gaaf ze het vindt dat we deze reis maken en hoe graag ze zelf ook zoiets wil doen. Eerst door China en dan de rest van de wereld. Ze leeft helemaal op als ze erover vertelt. Maar ook bij haar overwint de ambitie, of de doelstelling om Engelse tolk te worden de droom. De jongeren hier hebben dromen te over, maar de financiele toekomst zeker stellen gaat altijd voor.