Dronken molest

Vanochtend willen we vertrekken richting een prachtig avontuur - waarover we jullie later meer zullen vertellen. Hoe dat avontuur is geregeld is een wonderverhaal op zich, wat we jullie ook niet zullen onthouden; zo leuk is het.

Maar reizen bestaat niet alleen uit leuke dingen en vanochtend kwamen we weer even in aanraking met de rauwere kant ervan. Onze fietsen stonden op advies van het hotel binnen achter deuren in een kamer. We hadden onze dierbare peddelrossen ook nog stevig aan elkaar en aan een oerdegelijke verwarming bevestigd met sloten.

Maar hoe dan ook, de spiegels, koplampen, het MSR brandstofflesje en fietspomp zijn er bruut vanaf gerukt..  Godsamme. Dit is toch echt een vertiefd (excusez les mots) moment, een hobbel waardoor we ons avontuur moeten verplaatsen en ons weer even moeten onderdompelen in broodnodige bureaucratie en geregel. Verzekeringen, politie, directrice; the whole shebang.

Chiel is echt woest en ik rijd stoicijns alvast een fiets de kamer van de directrice in. Chiel zet de andere eraan vast. Ze is zelf even weg, maar we maken in alle talen duidelijk aan iedereen die het al of niet horen wil, dat het beter is dat ze snel terugkomt. Zonder msr fles kunnen we niet koken en zonder te koken kunnen we geen afstanden rijden door de Gobi. En oh hoe zinloos is het pikken van iets dat je niet gebruiken kunt?

We leggen ons snel neer bij het gegeven dat dit wel eens lang kan duren en dat maakt het makkelijker. We zijn ook niet meer boos want daar bereik je niets mee. Ik ben blij dat ik juist als iets zo misgaat heel rustig word en helder in mijn hoofd. Alles wordt dan ineens heel overzichtelijk en ik kan goed op een rijtje zetten wat er eerst moet gebeuren en wat daarna. Ik hang dus over de receptiebalie om onze net ingeleverde sleutel terug te pakken en we gooien de bagage in de kamer; weer veilig achter slot en grendel. Bellen verzekering en de fietsenwinkel van UB om te horen wat ze op voorraad hebben. Daar komen we vermoedelijk wel uit. 

In mijn hoofd sta ik af en toe even stil bij het feit dat het maar materiaal is en dat we alleen wat tijd in moeten leveren. Dat ik me dit niet teveel aan ga trekken. En het leuke is: dat lukt. Waar ik in UB echt wel eens met de handen in het haar heb gezeten bij de urban survival, denk ik nu: ach, dit varkentje wassen we ook wel weer. Binnenkort fietsen we weer. Bovendien kunnen we nu ook even roadtrippen naar UB en dat heeft ook leuke kanten! 

Dan sluiten we aan bij de directrice die borstvoeding aan haar kindje geeft terwijl ze ondertussen de camerabeelden van de laatste dagen terugkijkt. Echt iets voor in Mongolie; leuk. Al het personeel ontfermt zich om beurten over het kleine mannetje. Ook al echt iets van hier. Ze lijken ook allemaal leuk in de omgang met elkaar; de collega's. 

Er is geen beeld rechtstreeks op de kamer waar ze stonden, maar wel een beeld dat laat zien wie er linksaf slaat richting de fietsen. Behalve de kamerbewoners van 1 kamer aan dezelfde gang, heeft feitelijk geen hond daar wat te zoeken. Chiel blijft nauwgezet de beelden bestuderen terwijl ik een meisje van de receptie meeneem naar de kamer die aan de fietsenkamer grensde. 

Sorry, sorry maar of ik de jongens (die op bed liggen uit te kateren) even mag storen. Ze komen naar buiten en ik gebaar wat het receptiemeisje moet vragen. Of ze iets gezien hebben bij de fietsen. Een jongen spreekt een beetje Engels en hij vertelt me dat hij vrijdagavond rond middernacht ging slapen, de spiegels toen nog had gezien en dat hij de volgende ochtend zag dat ze er niet meer aan zaten. Dat helpt. We laten dat vertalen en de directrice voert de nieuwe datum in. Het is misschien achterdochtig, maar voordat ze mij gezien hadden, heb ik heel stilletjes de hele kamer gescand op een rondslingerende knalrode fles, lampen of spiegeltjes (waar overigens helemaal niemand hier iets mee kan) Je weet nooit. Maar eenmaal met ze in gesprek, heb ik niet het gevoel dat ze er ook maar het geringste mee te maken hebben. 

Ondanks de gerichte zoekopdracht kunnen we het niet vinden in de beelden. Ze houden ergens na twaalven gewoon op namelijk.. Niet ideaal zo'n parttime veiligheidscamera. Ik zoek met een ander receptiemeisje nog alle kamers en zaaltjes van de 'disco' af. In de hoop dat een dronkenlap daar de MSR fles ergens achteloos achter een bank heeft geflikkerd. En buiten om het hotel, zelfs in de prullenbakken. Nada. Het zou zo helpen. Dan konden we verder. 

Ondertussen maken we duidelijk dat ze de politie moeten laten komen. Zijn ze geen fan van. Of ze het niet af kunnen kopen. Kunnen betalen voor de schade. We maken duidelijk dat ze twee dingen voor ons kunnen doen: een auto regelen waarmee we hard naar UB kunnen blaffen om daar de spullen te scoren en de politie een rapport laten opstellen. Proberen ook uit te leggen dat we het hotel niet in de problemen willen brengen, maar wel dat formulier nodig hebben voor de verzekering. 

Twee politieagenten komen na wat lijkt een eeuwigheid kijken naar de kaalgeplukte fietsen. Omdat de mensen met de gestolen spullen echt niets kunnen, vermoeden we dat het gaat om dronken vernielingen van jongelui uit de nachtelijkse kinderdiscotheek hier in de kelder. Aandoenlijk vind ik dat de politieauto zwaailichten aan heeft staan, terwijl de auto voor het hotel geparkeerd staat en het om iets voor hen zo kleins gaat.. Chiels tussentijdse conclusie is dat 'urban survival' zoals dit toch echt tijdrovender en vele malen vervelender is dan die andere variant ervan. Roerend eens! Hij heeft tussendoor even een broodje en kaas gescoord. De klok slaat inmiddels een uur en zelfkennis leert dat we van een te lang lege maag allebei 'hangry' worden. En dat kunnen we nu niet gebruiken.

Nadat ze ternauwernood het woest afgeschoten vuurwoordenpeloton van de directrice hebben overleefd, vertrekken de agenten. Geen idee waarom ze zo los ging tegen hen. Waren ze te laconiek volgens haar? Volgens het vertaalmeisje moet de directrice straks naar het bureau om het rapport te laten opmaken. We kunnen niet mee zegt ze. Heel irritant, want als er iemand weet wat er moet worden opgetekend in het rapport...zijn zij het allemaal zeker niet. Daarom schrijf ik voor het vertaalmeisje op papier wat er tenminste in het rapport moet komen. Nu maar hopen dat het lukt.

We zijn erg blij dat iedereen meehelpt en zijn heel aardig tegen iedereen. En we leren hier de harde les dat je niemand je spullen moet toevertrouwen. Zeker niet als er voor die ander relatief veel minder belang in zit een oogje in het zeil te houden dan voor onszelf. Iedere volgende keer gaan die fietsen mee de hotelkamer in. Dan maar even wat trappen op sjouwen; dat doen we met de bagage toch al. En tja, het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt zei iemand toch? ;)