Droomrotsen..

De tocht door de woestijn is bumpy, spannend en onverwachts koel - vanwege de airco die de kleine Toyota heeft. Als we even stoppen voor een sigaretje van Dashka, voelen we hoe heet het hier is.. Niet normaal. Maar wel lekker, vind ik. Het heeft wel iets, iets dat je bij de keel grijpt, zonder te verstikken. Zoals een sauna. 

Er lijkt geen einde te komen aan de rit. We kijken steeds uit voor iets dat zou kunnen lijken op de rotsformatie met de vorm van een 'arch shaped bow', waar de LP het over heeft. Steeds als we iets zien dat met zwerfkeien te maken heeft denken we dat die het misschien zijn. Ons verwachtingspatroon wordt steeds lager en Chiel denkt op een gegeven moment dat we ze niet meer zullen vinden. Ik denk vooral van wel, maar weet het niet zeker. Dashka vraagt in diverse gerren waar het is, want zelf lijkt hij ook alleen een globaal idee te hebben. Navraag leert dat hij er nog nooit dichtbij is geweest. Hij straalt zoveel vriendelijkheid uit. We delen ons water, eten en fruit met hem en kunnen verder geen gesprek met hem voeren omdat we beiden elkaars talen niet kennen. 

Na een paar honderd kilometer dolen door de Gobi zien we eindelijk waar het eigenlijk om gaat. Mijn god... Wat MOOI! Soms is het wel errug lekker om laaggespannen verwachtingen te hebben, want dan beland je echt in iets moois. Ik zou het zure concept van dit standaard zo benaderen nooit adopteren, maar voor nu is het top. 

Wat we zien zijn enorme stapelingen van inelkaar gedrukte steenschijven.. Sommige lijken op enorme koeienvlaaien en in eigenlijk iedere rots is wel iets leuks te zien; een dier, een innige omhelzing, allerlei gekke gezichten... Als je iets van padeoleia wilt zien (allerlei gezichtjes in dingen ontwaren) kun je hier je hart ophalen! Zo grappig, het is bijna alsof je aan de geestverruimende middelen zit als je om je heen kijkt. We zouden hier wel dagen rond kunnen lopen.

Door de getrapte schijven van de rotsen kun je heel makkelijk naar boven klimmen. En dan zie je uit over wat een oneindigheid van los van elkaar staande rotsen lijkt. Velden vol van deze mooie rotsen. Zo groots en mooi gevormd. Dashka laat ons alle stukken van diverse kanten zien. We zijn helemaal uit ons dak van deze mooie, verlaten omgeving. Niemand, maar dan ook echt niemand anders dan twee enorme hazen zijn hier in de buurt om te kijken naar dit natuurschoon. 

Als we in de avond terugkomen in Sainshand, blijkt er een misverstand te zijn over het nog te betalen bedrag. Heel vervelend. We hadden onderweg na het voltanken van de auto al bedacht dat het bedrag waartoe we waren overeengekomen de benzine niet dekte (zeker niet met al het omrijden voor het zoeken, dat voegde meer dan 100 km toe aan het verhaal) en waren er vanuit gegaan dat hij waarschijnlijk nadat we voor de benzine hadden betaald, ook nog het opgeschreven bedrag moesten betalen. Maar hij propte met de pen een nul tussen het opgeschreven bedrag! En maakte toen de optelsom in het Mongools pratend van alle bedragen (kilometers, benzine kosten etc) en haalde eraf wat we reeds betaald hadden. 

Als je moe bent van een lange dag keihard heen en weer hobbelen door de woestijn dan komt zoiets rauw op je dak. Je kunt niet zomaar ergens een nul tussen proppen en verwachten dat mensen daar dan achteraf ook mee akkoord gaan, vinden we allebei. We krijgen een tolk aan de lijn die vertaalt wat Dashka zegt. Dat we van te voren over het bedrag geinformeerd waren door de andere tolk. Blijkbaar is mijn verhaal dat ik het bedrag te hoog vond toen niet doorvertaald naar Daskha. Maar we hebben het op papier gezet, juist om dit soort dingen te voorkomen.. Omdat we vanuit onze intuitie voelen dat dit geen oplichterij is, geven we hem uiteindelijk nog een ruim derde deel van wat hij wilde. Dat vinden we redelijk nu.

Hij is heel aardig en een beetje ontzet ook maar accepteert het bedrag en onze hand. Als we later rekenen met de taxi bedragen uit Ulaanbaatar die we op internet vinden, blijkt dat het nog niet een heel bizar bedrag was wat hij vroeg. Wel hoger dan gemiddeld (toeristenprijs) maar niet hysterisch hoog. Ik denk dat we nu de Mongoolse prijs hebben betaald. Hij heeft in elk geval nu winst gemaakt en dat vinden we belangrijk. Want gebaseerd op alles nog eens opnieuw naast elkaar zetten en doorrekenen, concluderen we dat het om een oprecht misverstand gaat, dat hij echt niet heeft gezien dat er een nul minder op papier stond dan hij in zijn hoofd had. We drinken een biertje en laten de prachtige ervaringen van de dag prevaleren boven het mindere einde.