De emmer & het niet zo zennerige boeddha'tje

30 december 2014 - Siem Reab, Cambodja

Eigenlijk houd ik ervan om een 'zachtaardig zennerig blond boeddha'tje' te zijn. Dat is zo'n lekkere 'modus'. Strijdig genoeg als dat klinkt in de regionen waar het Boeddhisme zo floreert, lukt me dat juist híer veel minder dan thuis. In bepaalde omstandigheden tenminste. Er zijn in Azië zo vaak situaties die van je vragen dat je op je strepen gaat staan (tenzij je liever over je heen laat lopen), dat ik er soms echt boos of mateloos geïrriteerd van raak. En dat ben ik gewoon liever helemaal niet, want er is niks aan. Ik zoek dus nog naar een gulden middenweg en probeer me te oefenen in het opbrengen van geduld. Maarreh...

Prijs-groei
Hoe is het toch mogelijk dat je op één dag drie of vier heel duidelijke afspraken maakt over de prijs van iets, om vervolgens op het eind toch doodleuk met een grove verhoging te worden geconfronteerd? Een ding kunnen Cambodjanen (Engelssprekend of niet) namelijk altijd: heel duidelijk hun prijs communiceren. Jammer als je al geld hebt gegeven, want dan móet je uiteindelijk - na beleefde en niet succesvolle pogingen - een scène schoppen om het juiste bedrag terug te krijgen. 

Toeristen
Wat altijd helpt is het hebben van gepast geld: je geeft dan het afgesproken bedrag en het gemuit en gemurmel van de tegenpartij is dan immer kort; je loopt namelijk gewoon weg nadat je gezegd hebt dat jij je wél aan de afspraak houdt. Doeii! Maar natuurlijk heb je niet altijd gepast geld en daarnaast heb je ook geen standaard wantrouwen in je medemens. Hier in Cambodja is het helaas wel aan de orde van de dag dat mensen meer vragen aan het eind, of van te voren de driedubbele prijs vragen. We noemen dat laatste: 'situatie verpest door de toerist, die hier een of twee weekjes komt en toch altijd gedachteloos alles betaalt wat er gevraagd wordt.' Het is wat veel mensen zien als een van de verschillen tussen gemiddelde reiziger en gemiddelde toerist. Kun je het de handelaar heel erg kwalijk nemen als die eens probeert het dubbele te vragen, daarin slaagt, dan na het driedubbele uiteindelijk zelfs succesvol blijkt in het ontvangen van een vijfvoudig bedrag? Het is misschien te makkelijk om het niet te doen. Maar wij vinden het gek en onacceptabel om meer te betalen voor fruit dat hier in de achtertuin is geplukt dan we thuis doen in de Albert Heijn; waar talloze kosten zijn gemaakt om het fruit daar überhaupt te krijgen. (Dat laatste vind ik overigens ook absoluut het betwisten waard, maar dat is weer een ander verhaal.)

Stoïcijns
Indien je nog niet betaald hebt (maar weet dat je geen gepast geld hebt) blijven sommige mensen zichzelf herhalen als een vastgelopen robotje: 'Seven dollaaaah!' Stilte. 'Seven dollaaaaah!' Stilte... Enzovoorts. Maakt niet uit wat je terug zegt, computer says: 'Seven dollaaaaah.' Gek word ik ervan. (Voor een hotelkamer die een jongeman die Engels spreekt aan me heeft laten zien, waarna hij aangaf dat het zes dollar was en waar hij de volgende dag ineens zeven voor vraagt. Als ik hem herinner aan het feit dat het zes was, doet hij alsof zijn neus bloedt en zegt daar geen woord op terug.)

Kartel
De marktjes zijn één grote kartelafspraak. Met zeer precieze eenduidigheid geven alle fruitverkopers dezelfde veel te hoge toeristenprijs. Onderhandelen lukt niet of nauwelijks; er is namelijk toch wel een gek na jou die het wel betaalt en dan wacht je liever even met de verkoop. En hoe weet jij als klant bij de aankoop dat je veel te dure baguette al een week hangt 'af te bakken' in de zon, wanneer je hem voor je lunch bedoeld had en hem dus vijftig kilometer verder pas opeet? Ja, dat het niet meer goed is, dat weet je als er dikke plakkaten Roquefortkleurige schimmel aan je gevulde broodje koeken.. Die er heel droogjes door het personeel worden afgesneden; zodat je smakelijk en met veel gastronomisch genoegen alsnog die voormalige fungusplank kunt wegknagen.. Er zit ook nog een grote metaalspaan in het broodje, maar wat geeft het; we zijn in Azië. Altijd nog beter dan de zwarte tor in de soep van gisteren. Hoewel die laatste vast eiwitrijk is. 

Wèhnag
In het hotel van vandaag is de douche kapot. Ehm, zei ik douche? Kijk, daar ga ik. Al helemaal gewend aan minder dan niets. En dat is goed, dat is praktisch en noodzakelijk als je in dit soort landen reist. Maar er zijn grenzen. Dat nog wel. Als je een goede prijs betaalt voor een hotelkamer in een redelijk hotel, wil je dat het zooitje werkt. Zeker na een lange, super stoffige tocht, waarna je eruit ziet als een baksteenrood kleipoppetje. (en het dus ook het algemeen belang dient dat jij een douche neemt) En ach; een verstopte wc overleef je wel voor een nacht (al is de timing wel slecht als we allebei verkeerd eten hebben gegeten, voor teveel geld natuurlijk) net als het feit dat je zelf achter je handdoeken, shampoo en toiletpapier aan moet jagen bij het personeel. Geen punt; het went. 

'Douche'
Maar als ik eindelijk een medewerker heb gestrikt die schoorvoetend naar mijn douche komt kijken en ik haar laat zien dat bijna al het water aan de onderkant van de slang wegloopt, zegt ze dat ik me dan maar met een emmer en een schepje moet wassen, waar ze naar wijst. Ter uitbreiding van je beeld: de douche is al geen douche: hangt niet langer aan de muur, ontbeert al een tijdje zijn hoofd en heeft geen standje warm. Dat is acceptabel in onze Azië-standaarden. Maar dan moeten we het nu maar met een schepje en een emmertje doen? Ik zal die emmer over je kop trekken! We zijn toch niet in de rimboe waar je niet anders hebt en ik echt niet te beroerd ben me met een emmer te wassen. We zijn in een redelijk hotel. Punt. 

Ennn actie!
Omdat het vrij snel duidelijk is dat effectieve communicatie van beide kanten uitgesloten is (bij haar omdat het er gewoon niet in zit en bij mij omdat ik na allerlei gepoogde redelijkheid toch écht mijn geduld kwijt ben), loop ik naar het tafeltje met de hotelkamersleutels, gris er een weg en open de kamer om te zien of de douche het doet. Die werkt prima; lekt niet, is zelfs niet onthoofd (oh grote luxe!) en dus prima bruikbaar om je mee te wassen. Dus nu heb ik die sleutel tot we allebei gedoucht hebben. Bekijk het maar muts, met je emmer en je schepje. De oplossing is absoluut effectief, maar behoefte aan de irritatie die ik voel, heb ik nog steeds absoluut niet. Dus daar moet ik echt nog wat verder in leren. 

Chiel, die na het uitchecken bij het 'zes-nee-zeven-dollar-hotel' de aandacht van de baliemedewerkers nog even wil vasthouden om ze te attenderen op het feit dat het toilet kapot is en het voor de volgende gasten vast erg fijn zou zijn als dat weer gefixt is, moet drie, vier keer hun aandacht vragen. Ze negeren hem namelijk - omdat het geld toch al binnen is? Geen idee. Chiel pakt daarop een 'rekenplank' en slaat er een paar keer héél hard mee op de balie. Of ze even willen luisteren nog. Pffff. Vermoeiend. 

Stapel
Er zijn zó ontzettend veel van dit soort dingen dat ik even helemaal klaar ben met dit land. Het zou gewoon zo heerlijk zijn als het even niet hoeft. Als alles gewoon soepel gaat. En denk niet dat we altijd en in elke situatie als een razende Roeland scènes schoppen; we laten het ook wel eens zitten en soms is oplossen makkelijk - maar meestal niet. En wat is het dan heerlijk om even aan Nederland te denken. Aan de mensen die je mist denk je steeds, maar nu sta ik even bewust stil bij de volgende feiten:

Het gras is even groener..
In Nederland hoef je niet over alles te onderhandelen, in je bed zitten geen bedbugs en er liggen geen glanzende zweetlakens van kunststof. Er lopen geen kakkerlakken rond en je toilet heeft gewoon een bril. Nog eentje waar je op durft te gaan zitten ook; je maakt hem zelf schoon. De douche heeft een aangename straal en geeft de temperatuur water die jij wilt. Je hoeft geen slippers aan in je eigen huis om voetfungus te voorkomen. Je weet zeker dat het beddengoed schoon is en zo niet: je hebt er zelf in geslapen, dus wat geeft het? Als er schimmel op je brood zit, is dat je eigen schuld. Er zijn in Nederland geen toeristenprijzen: iedereen betaalt gewoon structureel evenveel teveel. 

Zo kan ik nog wel even doorgaan met wat er allemaal zo relaxed is in Nederland. Net als dat ik ongetwijfeld nog pagina's kan vullen met gezeur over al die kleine dingetjes die tesamen maken dat mijn Azië emmer even overliep. Maar daar ga ik me niet mee wassen en ik giet hem ook niet over jullie uit. Zinloos. Een ding weet ik zeker: als we terug zijn in Nederland waarderen we dat wat werkt en soepel loopt, meer dan ooit tevoren. Meer dan we ooit hadden kunnen doen zonder het besef en de ervaring dat dingen ook af en toe heel moeizaam kunnen lopen. Da's een fijne gedachte. 

Foto’s

4 Reacties

  1. Trees:
    30 december 2014
    Oh, eet smakelijk en slaap lekker. Reizen is soms afzien. :)
  2. John&desiree:
    31 december 2014
    Wij zeggen: "Thai smy" fiets naar het buurland!
    Een heel Gelukkig nieuwjaar voor jullie beiden!
    Wij waarderen thuis ook nogsteeds de schakelaar van het lichtknopje de douchekop en de knop van de verwarming..
    Èn we genìeten van jullie verhalen bij het haardvuur nu het vakantie is. Vanavond champagne ipv gekoeld bier?
    We brengen een toast uit op jullie gezondheid, cheers!
  3. Maarten:
    1 januari 2015
    Hee broer en zus,

    gelukkig nieuwjaar!!!!!

    Van ons drieën!

    Mochten jullie tijd hebben geen idee hoe de route loopt ga dan naar de four thousand island van Cambodja, delta van de Mehkong rivier (onderaan) kan je met busje terug naar Thailand indien jullie vliegen over Bangkok. Super relaxed daar beste tijd van mijn leven gehad je komt en ....wil niet meer weg soort warpzone in tijd relaxed en poef twee weken verder.... en ja bucket showers met rivierwater boeie...

    Watervallen daar wauwie!!!

    Laat het even weten als jullie gaan nog mogelijk wat adressen en of tips (oude info ok).
  4. Lotte:
    2 januari 2015
    Reizen kan echt soms echt een gedoe zijn ja .. vooral de toiletten zijn echt de hel op aarde soms (ook hier in Indonesie .. :-/ ), wat een verschrikking!