Etentje

Vanavond hebben we afgesproken met de familie van Amy. Haar vader heeft ons uitgenodigd voor een etentje in Kaoshiung. Helemaal bezweet en natgeregend komen we aan in deze middelgrote stad. In de wc van een tankstation trekken we iets relatief schoons aan, waar de minste gaten in zitten. De kleding uit onze beperkte mobiele kledingkast slijt hard door zon, regen, zweet en avontuur.. Maar de zwerverlook die we daar tegen wil en dank van hebben, helpt wél weer bij het onderhandelen voor een goedkopere hotelkamer. ;) Zo heeft elk nadeel zijn voordeel.

Droom
Het is leuk Amy's vader weer te zien, hij heeft zo'n mooie uitstraling; zo vriendelijk. Hij is blij met de fles wijn die we hem cadeau geven. Geïmporteerd natuurlijk, want de Taiwanese wijn is voor menigeen veel te zoet. Zijn vrouw kan er vanavond niet bij zijn, maar had hem een heel schattig zelfgemaakt tasje meegegeven dat ze aan mij cadeau wilde doen.. Als we vragen waar we dit liefs aan te danken hebben, zegt de man: 'Because you are living my dream.' Wat mooi. Zelf zou hij ook graag vrij willen zijn en met zijn vrouw willen rondfietsen. Maar er moet nu nog gewerkt worden en zijn vrouw heeft last van haar knie, waardoor het fietsen helaas niet gaat. Ik hoop dat ze later hun droom alsnog waar kunnen maken.

Tolken
Omdat hij het Engels nauwelijks machtig is, heeft Amy's vader allerlei nichtjes en familievriend 'Chi-we' uitgenodigd om te vertalen. De laatste heeft in de VS gewoond en is weliswaar lastig te peilen, maar blijkt zeker sympathiek. Volgens mij kijkt hij eerSt even de kat uit de boom. In Taiwan is het gebruikelijk om vaak te proosten, dus dat doen we. Iemand begint dan met 'Elelelelelelè' te roepen en de rest doet dan al snel mee. Het betekent: 'Kom op allemaal; zuipen'. Ze vinden het hilarisch als wij daarmee een toast aanzetten. Met Chi-we, die er humor op na houdt die nog droger is dan de rode wijn die we mee hebben genomen, lachen we veel. We vragen of hij een keer langskomt in Nederland en dat lijkt hem wel wat. Amy's vader wil een hotel voor ons regelen, maar we willen zoiets echt niet nog een keer aannemen. Maar Chi heeft nog wel wat ruimte voor onze matjes zegt hij, dus we gaan met hem mee. 

Museum
Soms kun je je gewoon niet voorstellen wat er schuilgaat achter een doodeenvoudige ongelakte garagedeur, die met een blikkerig geluid omhoog schuift.. We volgen Chi omhoog via een prachtige houten trap. Daar komen we op een etage die wel op een museum lijkt.. We kijken onze ogen uit. Chi heeft dit allemaal met vrienden zo ingericht. Er is een bar en overal staan beelden en houtsnijwerk en een mooie zithoek met witte grote kiezels op de grond.. 'I wanted to make a restaurant here,' vertelt hij. Maar mensen om hem heen hebben die droom uiteindelijk uit zijn hoofd gepraat. Wat jammer. 'I tried to create a place where people would feel comfortable and nice,' vertelt hij verder. Dat is absoluut gelukt. Het zou een geweldige plek zijn om te eten ook. We proberen weer iets van leven in zijn droom te blazen en hopen dat dat lukt. 

Aardbeving 
Verder drinken we nog een wijntje en kletsen een gat in de nacht. Dit mooie huis is elf jaar geleden compleet ingestort door een aardbeving. Chi's ouders, die op dat moment door een gelukkig 'toeval' op de bovenste verdieping sliepen (vijfde etage) werden door al het geweld vanaf het instortende gebouw naar de andere kant van de weg geslingerd, maar kwamen er verder zonder noemenswaardige kleerscheuren vanaf.. Dat is ook bizar zeg. Het was het moment dat Chi besloot uit Amerika terug naar huis te komen, om zijn familie te helpen. Vooral emotioneel en met praktische dingen, zegt hij. Dit is echt zo'n verhaal dat altijd een 'dat-zie-je-alleen-op-het-nieuws' verhaal was, maar nu ineens zitten we in een huis dat eerst verwoest is en daarna helemaal opnieuw opgebouwd. Gelukkig gaat het nu ook weer goed met de familie, maar terug naar de States is Chi niet meer geweest. Hij is een beetje hier blijven plakken. Hier heeft hij ook leuke vrienden en hij schrijft een stuk of vijf namen en telefoonnummers op onze Taiwankaart die we kunnen bellen om er te overnachten. Geweldig!