Of we een extra visumverlenging willen?

's Avonds bij ons kamp leren we onze vrienden fietsen op mijn ligfiets. Zo leuk! En net als we midden in de les zitten, komt er een motorrijder over het zandpad aanrijden. Het lijkt heel moeizaam te gaan. En als hij bij ons aankomt en bijna van de motor valt, snappen we waarom. De arme ziel is lazerus. We proberen hem af te laten stappen en met hem te praten. Geven hem een fles water en twee Snickers. In de hoop dat dit ergens nog wat bodem geeft.. Hij werkt ze gretig naar binnen. In het zand schrijft hij dat hij nog 130 km moet rijden. Ik gebaar dat hij op de grond bij zijn motor moet blijven slapen, maar hij zegt verplichtingen te hebben elders. En als je wilt weten hoeveel hij vandaag heeft gedronken? Negen flessen vodka.. Mijn god. Hij heeft een grote buik, maar toch; hoe houd je zo'n hoeveelheid binnen zonder ondertussen genadeloos over je nek te gaan? Helaas doet hij nog een wel heel indecent proposal, welke Jeanda, die het snelst reageert, kort en duidelijk naar hem afkeurt. 'Sorry,' mompelt hij, hangend over zijn stuur. Ik moet even diep ademen om niet boos te worden, maar probeer maar te denken dat de man misschien nog nooit zo ver van het beschaafdere deel van zijn persoonlijkheid verwijderd is geweest. En wat voor zin heeft het een zatte man uit te schelden of ter verantwoording te roepen. Het lukt niet hem te overtuigen voor vandaag niet meer te rijden. Jeanda gebaart dat hij dan heel langzaam moet rijden. Het duurt tien minuten voordat hij zijn Mongoolse vehikel weer aan de praat heeft. Dat ligt meer aan zijn eigen staat dan aan die van het apparaat. Of hij neemt het advies ter harte? ;)

De volgende fietsdag gaat moeizamer omdat we nergens brood hebben kunnen kopen onderweg. En we eten nu echt als bootwerkers; halve broden per maaltijd en dan enorm dik belegd met kaas, worst en groentjes als komkommer, tomaat en wortel. We eten in plaats daarvan muesli met gedroogd fruit; abrikozen, rozijnen en pruimen en dan aangelengd met een beetje water en wat poedermelk. Maar dit blijkt toch te weinig als blijkt dat we veel minder hard gaan dan normaal. En er zijn steile en lange beklimmingen op dit traject richting het Westen. De zon brandt en tijdens een noedellunch worden Chiel en Leo beide meerdere malen gestoken door een wespachtige unit. Vooral bij Chiel blijft de pijn aanhouden, ondanks het betenspul dat we erop smeren. Daarom hebben we geen zin meer om te blijven zitten en eet ik geen noedels. Alleen een kleine tomaat, een plakje worst en een paar plakjes kaas.

Maar de dag erna fietsen we in een keer naar het volgende dorpje, hopend dat ze er brood verkopen. Onderweg hebben we al een paar kushuurs gegeten in een 'restaurant-ger'. Dus genoeg power om snel de volgende inkoop-plaats te bereiken. De voorraden raken op en de zon brandt iedere dag meer. We zijn nu zo doorgegaard dat we een tijdje in de schaduw van het eerste gebouwtje van het dorp blijven rusten. Het ijskoude water in de thermoskan van Leo en Jeanda is nu lekkerder dan de beste cocktail die we ooit gehad hebben. We doen inkopen in een aantal kleine zaakjes en terwijl onze Zwitsers gezellig aan de praat zijn met een Frans stel dat met een bus door dit land rijdt, zitten Chiel en ik in een cantina en bespreken boven een zalige poederkoffie (meer melk en suiker dan koffie in het poederzakje ;)) wat ons plan zal zijn. Onze vrienden willen vanaf dit plaatsje de verharde weg verlaten om in ruim 280 kilometer over de onverharde paden naar de stad Mandalgovi te komen. Aan de ene kant lijkt ons dat ook een geweldig avontuur, zeker samen met hen. Maar aan de andere kant hebben we vanaf vandaag nog welgeteld twee weken om onze 'stoffige zelven' aan de Chinese grens te presenteren.. 

Een van de problemen met dat offroaden hier is dat je heel vaak voor een zesrichtings-optie komt te staan. En dan gaan ze initieel bijvoorbeeld allemaal een beetje richting het Oosten, maar langzaam en ook zeker verwijderen de paden zich van elkaar... Er zijn onderweg naar de grote stad sowieso weinig dorpjes om inkopen te doen, maar het belangrijkste zal het water zijn. In deze zon moet je nog zoveel meer drinken dan bij 'normale' dagen op de fiets. We dragen nu dagelijks per persoon 4.5 liter, maar voor zo'n onderneming zouden we dit minstens moeten verdubbelen. En hoewel ik normaal heel goed tegen de zon kan, valt het me nu zwaar er de hele dag pal onder te zijn. Ook Chiel vindt dat zwaar. Jeanda zou het liefst helemaal niet in de felle zon fietsen en in plaats daarvan om vier uur opstaan en dan tot elf uur fietsen. Dan eten en siesta houden en rond vier uur weer verder fietsen tot het donker is. Geen slecht idee lijkt me; als we tenminste weer schaduw kunnen maken om in te slapen. Gewoon in de tent onder de zon kook je binnen drie minuten weer naar buiten. 

Een Mongoolse jongen in het restaurant vraagt in goed Engels of hij me ergens mee kan helpen. Ik besluit de gelegenheid te benutten om meer te weten te komen over de mogelijkheden op deze asfaltweg om terug naar UB te liften met de fietsen. Zodat we nog wat verder kunnen fietsen en dan in verband met de tijd eventueel terug kunnen liften. Dus vraag ik specifiek ook naar de porter wagons. Omdat dit niet een handelsroute is - zoals die naar het Zuiden - of een route waarop veel materiaal uit mijnen getransporteerd wordt, zien we zelf minder kans op een lift. Maar volgens de jongen moet dit wel lukken. Ik check bij hem of ik het handgebaar voor het liften goed heb begrepen. Hij vindt dat heel grappig en zegt dat het klopt. Dan wil hij meer weten over onze plannen en ik leg ons dilemma uit. 'So when do your visa's expire?' vraagt hij. Als we die vraag beantwoord hebben, vertelt hij dat hij voor het ministerie van justitie werkt in UB en dat hij genoeg contacten heeft bij het immigratiebureau om ons visum te laten verlengen. We zijn verbijsterd. Alweer ja.. Haha. Hij zegt dat hij het niet met honderd procent kan garanderen dat het lukt, maar dat hij morgen op kantoor zijn uiterste best zal doen. 

Ineens lijken alle mogelijkheden weer open te liggen, maar toch ook weer niet helemaal, omdat we geen idee hebben hoe realistisch zijn genereuze offer is. Het is niet iets wat volgens de regels zou kunnen, dus dat maakt het lastig. Volgens hem zou het zo werken dat hij onze paspoortnummers en namen etc. doorgeeft aan het grenskantoor en dat ze daar ter plekke (als wij te laat aan 'de poort' kloppen) onze visa zullen verlengen met een stempel met een nieuwe datum, zodat we probleemloos de grens over kunnen. Het klinkt even mooi als onhaalbaar. Want we hebben vooraf geen enkele garantie in ons paspoort of waar dan ook op papier van dit plan. En dan staan we daar straks aan de grens met een wel heeeeeel slecht en vooral ongeloofwaardig verhaal: 'Ja, we kwamen in een kleine cantina in een klein dorpje een man tegen die beloofd heeft ons visum te verlengen. Nee, de paspoorten had hij niet mee nee; hij zou dat van een afstand regelen...' Hmmmmm. En hoe betrouwbaar de man zelf ook overkomt en hoe oprecht ik geloof dat hij het niet verzint en zeker iets zal proberen te regelen (en ook met de wetenschap in ons achterhoofd dat in Mongolie van alles mogelijk is) toch zijn Chiel en ik het eens dat het een veel te groot risico is. We besluiten wel zijn telefoontje af te wachten en als hij belt te vragen of hij e.e.a. vanuit de email van het ministerie wil bevestigen, maar rekenen nergens op.

We vinden buiten het dorp een prachtige kampeerplek en gebruiken ons grondzeil en de Zwitserse tarp om schaduw te maken. En dan bakken we weer stapels pannenkoeken en smeren die vol met boter en jam. Zo heeeerlijk! Een biertje erbij en veel goede en slechte verhalen en de perfecte avond is compleet. Van een van de Mongoolse cowboys hebben we geleerd de insecten weg te houden door in ons kamp gedroogde paarden- en koeienpoep te laten smeulen. Het brandt niet echt, maar er komt wel een hoop rook af en precies dat houdt die krengen weg. Leo en ik sluipen in het donker naar de paarden die in een plas aan het drinken zijn. Ze zijn niet bang en we genieten van deze natuurscene uit ons reisverhaal. Het is een geweldige avond.