Filipijnen: ideaal fietsland

Het fietsen in de Filipijnen is geweldig, eigenlijk ideaal voor de reisfietser. Het is - met uitzondering van de steden - helemaal niet druk op de wegen, die op de meeste plekken verrassend goed zijn onderhouden. En onze heuvelige weg loopt dichter langs de zee dan ooit; zo gaaf. De meeste stranden die we zien zijn donkergrijs en omlijst door grote zwarte rotsen. De mensen wonen in kleurige stenen huizen (in Spaanse stijl) of kleine bamboehuisjes naast de weg, soms op palen. En natuurlijk zijn er eindeloos veel van die idyllische wuivende palmen met kokosnoten erin, maar ook de bijzondere papayabomen, banaanplanten en idioot mooie tropische bloemen. Aan de andere kant van de weg liggen de mooiste stillevens; vol getrapte rijstvelden (die meestal nog met hulp van een os worden bewerkt), ruige rimboe en riviertjes die onder ons door kabbelen en op de zee uitkomen. 

Dit is een land zo mooi, dat je nergens specifiek naartoe hoeft te gaan om er foto's te maken. Je kunt werkelijk overal van je fiets stappen en wat je om je heen ziet vastleggen. Een felgroen gekleurd bancabootje dat schuin op zijn kant ligt op een klein strandje, een klein jongetje die met een grote fles water rondzeult, of grote zwarte rotsen die uit het blauwe water steken. 

Extravert
De mensen zijn vrolijk, houden van zingen en zijn extreem outgoing; ze klappen met zijn allen en roepen constant leuke dingen als we voorbij fietsen: 'Nice bike sir! Nice bike m'am!' Horen we het meeste. En: 'Waaaaaaauuuuuwww, só cool!' En heel grappig: 'What a níce place to sleep!' (kijkend naar de ligfiets) Zelfs de verkeersregelaar van de haven riep door zijn megafoon: 'GREAT BIKE!' In de categorie nét-iets-minder-intelligente vragen horen we: 'Can you ríde that bike?' (als we erop voorbij fietsen) 

90's
Filipino's zijn gek op muziek. Zo gek, dat ze hier hun speakers met zorg behandelen en niet opblazen, zoals in China bijna overal het geval is. De muzikale klok lijkt hier tot een full stop te zijn gekomen in de 90's: Je hoort overal Shania Twain, Celine Dion en... Shaggy.. En zeg nou zelf: als je ergens rondfietst en uit zo'n bamboehut hoor je keihard Shaggy's überfoute gezang, dan komt er toch een brede, gelukkige grijns op je gezicht? Dat het een machocultuur is, blijkt ook in alle talen. Het meest brutale dat ik hoor (kan verstaan ook) is 'Can I borrow your wife?' ('Grappenmaker; mijn vuist mag je lenen, in je gezicht,' denk ik, maar ben niet boos.) Gelukkig gaat het er doorgaans subtieler aan toe. Ik heb ook echt geen zin om mijn 'bitch-shield' in te zetten, dus doe maar normaal allemaal. Ik negeer het of lach erom.

Hozen 
Het enige nadeel van hier fietsen: het weer zit vaak tegen. Het hoost vaak en dan ook bijna non-stop. Gelukkig is het niet koud en zijn we teveel afgeleid door het prachtige landschap om ons er druk over te maken. Allen onze kleding en slaapzak worden nat, omdat de 'regenvaste' liners in onze tassen na vier maanden een stille, vochtige dood zijn gestorven. De kleding begint te stinken, omdat het nauwelijks ergens de gelegenheid krijgt goed te drogen. Telkens als we ergens overnachten, hangen we het uit. Maar in deze vochtige lucht wordt het zelfs binnen niet droog: het is toch echt dat zonnetje dat deze klus moet klaren. Want hell no dat ergens in deze kleine gehuchtjes, waar de meeste mensen in bamboehutten wonen, een droger staat..