Frisse lucht

Na twee weken door China fietsen, zijn vandaag ineens de dingen anders. Het lijkt alsof we door een deur naar een andere wereld zijn gefietst en werkelijk voor het eerst vind ik China mooi. En dan ook overweldigend mooi. De weg waar we nu op rijden is smal en slingert door de bergen langs een kabbelende rivier waar buffels aan de oevers grazen. Overal waar we verder kijken is groen. De bergen zijn bedekt met wat lijkt op ingenieus geschikte boeketten van immens en zeer divers geboomte.

De huizen zijn niet langer een direct naast de weg liggende slinger van ongeïnspireerde en aanelkaar geplakte monotone blokken beton; garages met daarboven de woonruimte, maar leuke kriskros verspreide, losstaande bakstenen huisjes met de bekende ouderwetse Chinese daken. Met heel veel over elkaar liggende kleine lijgrijze dakpannetjes. En het zijn er niet zoveel. Waar we tot nu toe steeds gruwden van de immense cultivatie- en vernieuwingsdrang die Chinezen zien als blijk van welvaart, zien we hier een bescheiden menselijke aanwezigheid in een verder overweldigende natuur. Zo vind ik dat het mooist. De natuur kan hier in alle grootsheid haar gang gaan; alleen de getrapte stukjes land worden gebruikt voor het verbouwen van gewassen. Zo mooi ook die groene tredes..

De lucht is fris en zuurstofrijk en het is eindelijk eens niet een kakefonie van herrie, vuilnis en teveel mensen in te weinig ruimte. Waar we meestal op de slootjes het botulisme bijna kunnen zíen, lijkt het water hier schoon, zo uit de bergen. We lazen laatst dat bijna alle Chinese rivieren vervuild zijn. Sommige zo erg dat ze makkelijk in de hens gaan. Heb je ooit een brandende rivier gezien? Een ambtenaar met genoeg kennis en te weinig geweten om daar iets mee te doen, kreeg eens 30.000 dollar aangeboden om twintig minuten in een riviertje te zwemmen. Zijn leven was hem blijkbaar lief, want hij deed het niet. En wat heb je ook aan die duizenden postmortale dollars?

Zelfs het verkeer lijkt te worden beïnvloed door deze veel gezondere balans tussen mens en natuur. Misschien is het officieel niet terecht om die twee apart te noemen, maar door het grootschalige menselijk wanbeleid dat de natuur hier rücksichtlos en stelselmatig te gronde richt, heb ik toch de neiging om de Chinees te zien als iets dat een beetje apart van zichzelf en (dus) ook de natuur is komen te staan. Het lijkt alsof de wijsheid over de omgang met de aarde - die voor de meeste Mongolen een niet weg te denken onderdeel is van wie zij zijn - compleet het veld heeft moeten ruimen ten behoeve van economisch gewin. Ze kijken wel naar de toekomst, maar zuiver naar die van de eigen familie en dan vooral vanuit financieel perspectief. Maar misschien is dit wel een logisch gevolg voor een land dat altijd in armoede leefde en nu eindelijk wat meer kan krijgen. Ik weet het niet. Maar een feit is dat de chauffeurs die we hier tegenkomen rustiger rijden, minder (hard) toeteren en zich meer aan de regels houden. 

Ik kan weer eens niet in woorden vatten hoe heerlijk het is om te fietsen in het gebied waar de mens weer mens kan zijn, lucht heeft om te ademen, ruimte om te bewegen en zo te kunnen genieten van het pure 'zijn'. Yeah! I love it.