Gastheer of -vrouw ben je op je eigen bodem!

Hause zegt dat hij het heel jammer vindt dat hij ons niet kan komen uitzwaaien. Hij staat vandaag voor dag en dauw op om in een andere stad iets voor zijn rijbewijs op te halen. Ga ik geen flauwe grap over maken ;) Stone heeft een vrije dag en vindt het leuk om een stukje met ons mee te fietsen. En van alles wat die lieve schatten zomaar uit het niets besloten te betekenen voor twee volslagen vreemdelingen, vind ik dit het verreweg leukste. Het is zo bijzonder om een stukje van het reizen te delen met anderen, zoals dat ook zo leuk was met de Zwitsers. En al is het vandaag maar dertig kilometer (wat ook echt wel genoeg is voor die arme jongen, die enorm last van zijn polsen krijgt op zijn mountainbike) en een heerlijke lunch; we zijn toch even met zijn drietjes op pad. De situatie is nu ook gelijkwaardig en dat voelt altijd het beste!

Inleving
Vanzelfsprekend treffen we onze vriend weer in een complete, snelle Nike-uitrusting. Als we hem vragen of hij thee wil om de dag rustig te starten, haalt hij uit zijn Nike-buiktasje een schattig schrijfboekje (we hadden de avond daarvoor adressen uitgewisseld op het notitieblokje van het hotel en daar had hij blijkbaar uit opgemaakt dat we wel een schrijfboekje konden gebruiken.. Zó lief!) en voor ons allebei een pakje met natte schoonmaakdoekjes voor onderweg. Jee, dit is zo onwerkelijk: mensen die zomaar bedenken wat wel nuttig en bruikbaar kan zijn voor onderweg.. Chiel en ik praten daar veel over en ook over hoe we dit mee kunnen nemen naar Nederland. Vanzelfsprekend weet iedereen die we ontmoeten dat onze deur voor hen openstaat als ze in onze omgeving rondreizen, maar het lijkt ons ook leuk de ons onbekende reizigers in onze stad te helpen. Bijvoorbeeld met couchsurfing. We hebben dan wel geen bank, maar een luchtbed en een eigen kamer werkt vast ook :) Het is waarlijk inspirerend om te zien hoe dat hier allemaal gaat..

De werking van de motor
Stone vertaalt het commentaar van de starende omstanders en hoe leuk is het om éindelijk eens te horen wat ze allemaal zeggen.. Sommige dingen kun je trouwens wel raden hoor en in die categorie is dit mijn ultieme favoriet: vaak als we iets langer stil staan ergens in een dorpje, bijvoorbeeld om een asociaal grote portie noedels naar binnen te werken om die peddelaarbenen aan de praat te houden, verzamelt zich binnen vijf minuten een kringetje van zo'n vijf tot tien geïnteresseerden om de fietsen. Vooral de mannen kijken dan uitvoerig naar hoe de rijwielen technisch in elkaar zitten. Het zoeken naar 'de motor' of het 'elektrische blokje' duurt altijd even. Maar na wat gezoek en hoofdzakelijk 'intern stil overleg', concluderen de meesten dat het blok in een van de tassen moet liggen. Ze zien in ons feloranje benzineflesje de bron die de brandstof toevoert. En dan.. komt het mooiste moment:  Zodra ze voor zichzelf tot een complete analyse zijn gekomen, leggen ze aan de anderen uit hoe het allemaal werkt. Wijzen meestal eerst naar de benzinefles, maken wat gebaren en wijzen dan naar de tassen. Soms zijn we spelbrekers door op onze bovenbenen te slaan en te gebaren dat de fietsen écht puur mk-aangedreven zijn, maar meestal is dat té zonde van het verhaal dat ze net met zoveel verve en overredingskracht aan de buurman hebben verteld en doen we het niet. Gniffel.

Genieten
Het mooiste van de door Stone vertaalde straatcommentaren is dat mensen ons zagen fietsen en zeiden: 'Die twee zijn echt van het leven aan het genieten, wat mooi!' Maar er zijn ook zat mensen die er maar niks van begrijpen dat we zulke afstanden afleggen met de fíets; waarom niet met de auto? Of een vliegtuig? Hier in China zijn toch luchthavens genoeg? Als we met een groep anderen wachten op de ferry die ons over China's grootste rivier (de Yangtze) zal varen, heeft Stone wat meer tijd om de mensen uitleg te geven over het hoe en waarom van wat we doen. En alle nieuwsgierige vragen te beantwoorden. (Zit er echt geen motor in?) En hoewel ze het toch echt raar blijven vinden, krijgen ze ook een soort bewondering, aldus Stone en de om ons heen met de meningen meebewegende gezichtsuitdrukkingen. Het is soms zo grappig dat mensen niet door lijken te hebben hoeveel hun blik ons al vertelt. 

Hulp
Een vrouw met een Rihanna-kapsel wil ineens graag onze bootkaartjes betalen. Een jongeman vertelt aan Stone dat als hij in diens schoenen stond, hij ons ook had geholpen omdat dat hem zo leuk lijkt.. Volgen jullie dit nog? :) En waar het ons gelukkig lukt de vrouw te overreden niet voor ons te betalen, valt een kwartier later bij de schipper de peuk bijna uit zijn mond als hij onze fietsen ziet en dan zegt hij lachend zomaar dat we met die gekke fietsen gratis over mogen varen. Hoe komt dit toch? Is het dan echt waar dat je van alles krijgt als je er niet om vraagt? Dat oude zinnetje dat je als kind wel eens hoorde, zit daar dan echt een kern van waarheid in? Ik weet het niet. Dan heb je natuurlijk ook nog je focus; als je het goede in de mensen wilt zien, misschien doen ze dat dan ook eerder bij jou? Zoals mijn moeder al reageerde: 'Wie goed doet, goed ontmoet.' En het vertrouwen dat dingen goedkomen, al gaan ze eerst 'fout', dat speelt vast ook een rol. Helemaal als je dan loslaat hoe die oplossing er precies uit moet zien. Jullie ideëen hierover zijn heel welkom, dank vast!

Bij de boot nemen we afscheid van iemand die echt als een ware vriend voelt, al was de tijd zo kort. Het is gewoon jammer om hem uit te zwaaien. We hopen hem nog weer eens te zien en dan het liefst op Nederlands grondgebied, want alleen buiten het eigen land zal een echte Chinees accepteren dat wij de gastheer en -vrouw zijn, die hem of haar in de watten mag leggen!