Gevaar

Er is altijd een baas boven baas. Ook als het om gevaar gaat. Langs het laatste stuk dat we omhoog fietsen langs de oostkust, staan overal bordjes die waarschuwen voor vallende stenen van de bergen waar de weg doorheen loopt. Er hangen wel her en der netten, maar daarmee valt letterlijk en figuurlijk niet alles te ondervangen dat los zit en overmand wordt door de zwaartekracht.

Opletten
Chiel en ik gebruiken in de tocht van vandaag, die richting Yilan voert, al onze concentratie, focus en snelheid. We hebben expres zoveel mogelijk caloriën gestapeld en hebben ze nodig.. Vrachtwagens en touringcars sjezen langs de fietsen en niet op elk stuk weg is een vluchtstrook. Daarnaast zijn er ontzettend veel lange en vrij donkere tunnels, waar fietsers volgens de borden niet mogen rijden. Maar er is geen alternatieve route voor die fietsers... Hij is fijn! En het is op zich heel vet om door die nattige en rattige, bijna lugubere sluizen te racen, maar ook weer gevaarlijk door de gemotoriseerde medewegvrinden. Ik heb het beste achterlicht, dus Chiel rijdt voorop en ik zeg dat hij maar zo hard mogelijk moet gaan. Dan zijn we zo snel mogelijk weer uit de tunnels. Het zijn er een hoop.

Stenen
Na anderhalf uur tunnelen, kunnen we even met een koud sapje bijkomen in de weldadige airco van de Seven-Eleven. Opgeladen stappen we weer op voor het volgende stuk. Maar dan ziet Chiel vlak voor zijn fiets dat de steenborden echt wel ergens over gaan.. Er vallen eerst drie stenen ter grootte van een sinaasappel op de weg en daarna valt er tien meter voor zijn fiets een steen die groter is dan ons hoofd. Jemig... De eerste keer dat die enorme steen de weg raakt, is dat precies in het midden; daarna stuitert hij naar onze weghelft.. Chiel schrikt zich de tering natuurlijk. Hij zag de stenen ook rollen van de berg af, hoog boven zijn hoofd. Niet zo heel letterlijk, maar hij zag de planten bewegen en opzij gaan.

We fietsen snel nog een klein stukje verder om uit de gevarenzone te komen van de berg en dan ziet Chiel gelukkig een treinstation. We hoeven eigenlijk nooit te overleggen op dit soort momenten; we nemen de trein vanaf Hanben station voor de laatste kilometers naar Yilan. 

Trein
Chiel zegt nadat we de kaartjes hebben gekocht dat hij nog steeds staat te trillen. We hebben het er uitvoerig over. En dan zegt hij: 'Ik ga het ook aan die man vertellen.' En gebarend legt Chiel aan de vriendelijke kaartjesverkoper uit wat we net gezien hebben. Die lacht begrijpend. Hij laat de inslag zien in de metalen poorten binnenin (!) het stationsgebouw. En dan wijst hij buiten omhoog en gebaart hoe er op een dag een enorme steen van de berg naar beneden kwam en op de stoep van het gebouw een inmiddels dichtgespeciede inslag maakte en vervolgens doorvloog naar de metalen poort. Daar zit inderdaad een enorme deuk in. Maar er zit zo'n afstand tussen de berg en dit gebouw... Voor de zekerheid gaan we buiten de 'linie' van de grote naar de berg toe geopende deur zitten%