Wat 'gewoon' een van die grote wereldsteden lijkt..

Mensen in China werken hard. Veel harder nog dan wij in Nederland. Ons huisgenootje Yun (haar Chinese naam) heeft gisteren de hele dag op kantoor gewerkt aan een project, kwam thuis en ging toen verder aan een ander grafisch ontwerpproject waarvoor de deadline naderde. De hele nacht heeft ze doorgewerkt. Als we wakker worden, zit ze nog steeds op dezelfde plek; op haar krukje naast ons vloerbed. Moe, maar zonder op te geven of te klagen. Althans niet tegen ons of Eve. Na een douche en zonder ontbijt vertrekt ze vervolgens weer naar kantoor. En je zou misschien verwachten dat ze na díe werkdag direct haar bed in zou schuiven? Ze had dat zelf eigenlijk ook verwacht, maar om twee uur 's nachts zit ze nog steeds naar 'The voice of China' te kijken op de bank.. 'First I was tired, but then I was so awake again..' vertelt ze. 

Banentekort
Volgens Eve is Yun super sterk, maar horen dagen als deze er ook gewoon bij in China. Zelf is Eve geradbraakt van een tweedaagse zakenreis. Ze had enorm toegeleefd naar het weekend, waarin ze leuke dingen wilde doen met ons en verder: slapen. Totdat haar baas belt om te zeggen dat ze in het weekend moet werken.. Ze vindt het heel vervelend, maar doet wel wat haar gevraagd wordt. 'I have to be cafeful. Because if I refuse too often, my boss will be less satisfied. And there are so many people out there who will be happy to do my job if I get fired..' Dat is natuurlijk een hele vervelende positie en ik krijg het gevoel dat ze meer op haar tenen loopt dan goed voor haar is. Volgens haar is het te weinig aan banen de enige reden dat bazen zo veeleisend zijn naar hun personeel. 

Deadlines
Chu is ook slecht bereikbaar deze dagen omdat ook zij naar een deadline toewerkt. Voor een magazine schrijft ze een artikel over het gebrek aan content op sociale kanalen als bijvoorbeeld de Chinese versie van Youtube. Haar eigen verklaring voor de weinige content is dat Chinezen het wél erg leuk vinden om naar de filmpjes te kijken, maar dat niemand zin heeft om de content te maken. Ze heeft veel stress van haar deadline, waar ze overigens toch een paar dagen overheen gaat. Blijkbaar is dat niet zo erg. We feliciteren haar als ze haar artikel af heeft. Maar het antwoord op de vraag of ze nu enorm van haar weekend gaat genieten luidt: 'Unfortunately there is no weekend: I just started another project for someone else who is in a hurry, so I couldn't take any days off.' Ze kan maar heel even blijven omdat ze alweer een afspraak heeft voor dat project. Eén van vele werkafspraken op haar zaterdag..

Vrije tijd
Maar áls de Chinezen vrij hebben dan komen we ze tegen op de grote, toeristische plekken als Behai park en Summer Palace. In kleine muskieten-koepeltentjes liggen ze te chillen in de schaduw. Families varen in kleine bootjes voorbij, vrouwen lopen met een klein portable radio'tje rond en er zitten her en der mensen te vissen. 

Onze vriendinnen gebruiken hun vrije tijd om (met ons) uit eten te gaan of naar een jazzbar. Of naar de film. Of in het geval van freelancer Yun toch maar weer om te werken op zondag.. Er is ten slotte altijd wel wat te doen; ook als de prangende deadline al gehaald is. Wéér haalt Yun de nacht door om te werken. Eve zegt dat lang en hard werken went en een gewoonte wordt. Maar dat dit bij haar persoonlijk niet van harte gaat, blijkt als ze eind van de ochtend in haar pyjama en met een blik die boekdelen vol tegenzin spreekt, op de bank haar Macbook openklapt en geeuwend leest wat haar lastige baas nú weer op het laatste moment van haar verwacht..

Grens
Bij Eve is de maat echt vol als de manager haar op zondagavond rond tienen belt om te zeggen dat hij haar om half elf dezelfde avond wil ontmoeten in een of ander café om een nieuw project door te nemen. Terwijl ze nog lang niet klaar is met het werk dat ze vrijdagavond om tien uur van hem kreeg en per se in dit weekend af moest maken. Het wordt nog tot vijf uur maandagochtend werken zegt ze, om dat überhaupt af te krijgen. En ook al accepteert haar baas schoorvoetend dat ze niet nog zo laat wil afspreken voor weer iets nieuws; hij eist wel van haar dat ze morgen dan extra vroeg op kantoor is.. Het lijkt wel een sadist zeg. Volgens Eve komt het doordat zij de enige is die hij vertrouwt (een compliment dat ze overigens niet waardeert) en omdat hij altijd alles uitstelt en dan op het laatste moment met dingen komt. 'This is his personality; I cannot change this, eventhough I tried..' Ze vertelt dat ze echt 'upset' is en wilde dat ze in Amerika werkte. 

Ze legt uit dat haar 'American dream' voorlopig een dream blíjft, omdat haar ouders hebben gevraagd of ze tenminste twee of drie jaar in China wil blijven; voor hen. En dat accepteert ze, want dat doe je hier in China als je familie dat van je vraagt. Ik vraag wat haar ouders er dan van vinden dat ze het zo zwaar heeft op haar werk en dat haar baas haar zo behandelt. Haar antwoord verrast me, maar dat zegt meer over wat ik zelf gewend ben dan over wat hier gebruikelijk is.. 'My parents told me that The United States have spoiled me immensly. And that this way of working here in China is normal and that I might become more mature working like this.' Het is duidelijk dat ze van haar ouders geen steun hoeft te verwachten bij hoe ze bijvoorbeeld meer van zich af kan bijten of hoe ze iets kan vinden dat beter bij haar past. Ik hoop dat ze de kracht en de wijsheid in zichzelf kan vinden om de beslissingen te maken die haar hart ingeven. Maar kan me ook voorstellen hoe ze zich in een patstelling bevindt: ze wil eigenlijk dolgraag weg hier, maar wil haar familie ook niet 'in de steek laten'. Want zo wordt het toch gezien als ze zou gaan. Ik vind dit zo rot voor haar. 

Hoop
Achter de looks van het snelle grote stadsleven van Beijing, dat je zo makkelijk zomaar zou vergelijken met een andere grote wereldstad omdat de oppervlakkige factoren zo overeenkomen, gaat een complexe situatie schuil, die haar wortels in de verre geschiedenis van dit land heeft. Neem uit de historie bijvoorbeeld Confucius; die heeft een groot stempel gedrukt met zijn lessen over het nogal ver gaande 'respecteren' van familie en ouderen. En vandaag de dag houdt de overheid met censuur en strenge regie het volk zo goed en kwaad als het gaat onder de de duim. 

Maar volgens mensen als de jonge Ellen (21) is er zeker hoop voor de nieuwe generaties van dit land. 'Because things are changing só fast right now in China, the old structure; the fundament of its social rules will collapse. The way families control their children is getting less and less. I can tell because I don't listen to everything they say, and I know the next generation will follow their heart even more.' Dat alles zo snel verandert is een natuurlijk gevolg van onder andere de groeiende economie denkt ze. Hoop doet leven. En we hopen met ze mee.