Grant & de tyfoon

Grant is er niet een van dertien in een dozijn, zoveel is - zonder dat ik direct kan benoemen waarom - direct duidelijk, staand op de drempel van het appartementencomplex waar hij woont en ons, twee verzopen katten, verwelkomt. De rode Chileense wijn is een voltreffer, want daar is hij gek op. Met alle doorweekte bagage (alleen de buitenkant, want de liners aan de binnenkant houden de spullen droog) klimmen we gedrieën 'n veel teveel aan trappen op.

Deze luie ligfietsers doen inmiddels graag zo min mogelijk aan lopen. Lopen is zó vorig jaar. Vroeger vond ik het heerlijk om een stuk te lopen en wellicht komt dat in het stadse leven nog terug, maar nu.. Als we een park in willen, geraken we rap in een staat van zuivere ontreddering als de fietsen niet mee naar binnen mogen. 'Ehm, maar moeten we dan echt lópen hier?' Het is gewoon té heerlijk om loungend met één arm op je riante 'tas-armleuning' ergens doorheen te cruisen. Veel mensen in Taiwan vragen trouwens of we wel eens slapen op deze fietsen (?!).. Ze snappen in elk geval volkomen hoe chill de fietsen zijn..

Koud bier
Onze praatgrage en relaxte host is vanuit thuisland Amerika in Taiwan 'beland', vond het leuk en is er gebleven. Al twaalf jaar nu. Niet voor het eerst horen we een Amerikaan zeggen: 'Taiwan is home to me.' Omdat de mensen er zo aardig zijn, de sfeer goed en de prijzen laag. Relatief natuurlijk. Er staat een hele hoop bier koud en Grant houdt van koken; damn wat worden we in de watten gelegd. We kunnen niet eens helpen zegt hij. Niet eens iets snijden of iets halen bij de supermarkt om de hoek. Gewoon relaxen en genieten is alles. 'And please drink with me,' voegt hij eraan toe. 'The more, the better. That's all you can do.' Hij houdt wel van een glaasje. 

Limp Bizkit
Als het gaat over muziek, en het gaat altijd wel over muziek natuurlijk, introduceren we Rodriguez. Grant is direct verkocht, verliefd op de sound en de teksten van deze hem tot nu toe - tot zijn terechte schaamte - onbekende landgenoot. 'That is the only thing I miss here in Taiwan. I don't get many influences. And damn I want to be influenced, want to be inspired by good stuff, like this Rodriguez guy. Very few artists come to perform in Taiwan.' Een korte pauze. 'Once they brought us Limp Bizkit,' zegt hij dan en laat daarna nog een stilte vallen die alle ruimte biedt aan een 'de plaatjes zeggen zoveel meer dan woorden' uitdrukking op zijn gezicht.. Hilarisch. 

Langer blijven
De tyfoon komt morgen tot een crescendo en dat betekent: niet fietsen. Ik zei toch dat we langzaam waren? Factoren sterker dan wijzelf (weer, bergen, stoplichten) bepalen zodanig. Dus we geven ons er maar aan over. Later vertelt Grant dat hij stiekem blij was met de tyfoon, omdat we daardoor langer bleven.. Het zijn gezellige dagen, waarin we vooral veel met Grant ouwehoeren en goede muziek luisteren. Zijn Taiwanese vriendin is wat stiller, het is wat lastiger met haar gesprekken aan te gaan, hoewel ze prima Engels spreekt en er duidelijk een stevige mening op na houdt. Zo lezen we op haar shirt dat ze geen Chinees is. 'Duh, ever heard of Taiwan?' staat er onder. Maar het is zoals het is. Ze richt zich vooral op haar Facebookspelletje en Grants allerschattigste hondje 'Tee'. Dit niet te versmaden jonge hoopje hond is vereeuwigd op foto en film, kijk maar :)

Meer vrienden
De dagen staan verder in het teken van heerlijk lokaal eten met zijn vieren en nóg meer Chi-we vrienden leren kennen: Erica en Zeke. Erica is een engel met wie ik direct een klik heb. Wat een bijzondere vrouw. Je ziet haar in het laatste filmpje. Zeke is een Canadees die hier met zijn lief een Mexicaanse restaurantketen is gestart. Veel surfen, feesten en ook heel hard werken is het voor de twee. En dat niet in de laatste plaats omdat hun leven aardig in het teken staat van twee ongeleide projectielen met een eigenzinnigeid die haar weerga niet kent. Ik zou er helemaal gek van worden, maar deze ouders zijn zo lief en geduldig, hoe doen ze dat toch met zulke draakjes? De oudste was er - zoals eigenlijk alle kinderen dat uit zichzelf leren - vroeg bij met de politiek. Hij heeft ontdekt dat als hij iets wil, hij dit in overdreven gearticuleerde tekst gewoon constant moet herhalen, desnoods met extra volume. En desnoods heel, heel erg lang. Werkt bijna altijd voor hem. Een mantra van 'ik wil'. Je zou er bijna de neiging van krijgen om er met een mantra van 'ik vil' op te antwoorden. Maar ze zijn ook wel leuk hoor. 

Het is hoe dan ook een super gezellige avond en Chiel en ik zitten zomaar van het fietsersritme weer in een party ritme.. Zijn we nog langzamer met de fiets ;)