De laatste loodjes...

Het kostte even wat inspanning om alles op tijd af te krijgen; in de laatste week voordat we vertrokken startten de dagen rond 8.00 en om 2.00 's nachts stortten we dan geradbraakt neer op ons 'kermisbed', zoals mijn oma een matras op de grond altijd noemde. Het bed zelf was allang gedemonteerd en opgeslagen. 

Een ding is zeker: een reis als deze voor het eerst voorbereiden is meer werk dan we ooit in eenzelfde of zelfs het dubbele tijdsbestek hebben verricht. We kwamen echt in een soort 'workflow'. En hoewel we er echt wel eens af en toe doorheen zaten (misschien was een studie doen in 7 maanden ernaast iets teveel van 't leuke), was dat gelukkig nooit op hetzelfde moment.

Sommige dingen zitten nu eenmaal tegen en wanneer je dan echt moe bent van alles dan voelt het heftiger. En precies dan blijkt dat de site van de Chinese ambassade niet up to date is en de spoedprocedure voor visumaanvragen ongenoemd is uitgefaseerd, terwijl je paspoort ondertussen veel langer wegblijft voor de Mongoolse visumaanvraag dan het procede belooft (max 5 werkdagen = ruim 1.5 week) de datum van je vlucht komt ineens wel heel snel dichterbij. Je hebt ook nog geen tent want die hadden ineens een levertijd tot ver in de reis vanwege een plots failliete stoffabriek. En de tent die je geleend hebt om te testen voor eventuele overkoop heeft een niet bemoedigende jaap van 7 cm...dan Baal (met 'n hoofdletter ja) je gewoon. 

Maar goed, het leuke is om hiermee je 'buigzaamheid' te vergroten. En als je weer alle (gevoelige) snaren zen hebt staan, te kijken hoe je dit nou weer oplost. Het is eigenlijk een soort 'pre-survival' op dingen die anders uitpakken dan gepland - waar we maar beter vast iets van weten. ;) En een les is ook: volgende keer nog eerder beginnen. Soms is een soort sarcastische zure blik op dit soort dingen heel grappig en dat relativeert. Dan nog even een laatste dooddoener om de open deur mee dicht te slaan: sommige fouten maak je maar 1 keer... (Ohhhh! Ja oma..laat haar niet in de buurt van de onbeschreven tegels alsjeblieft!)

En feit is: die (nieuwe) tent en die visa hebben we gewoon. Er is meer mogelijk dan je soms in eerste instantie denkt.

Het andere leuke van die rare wendingen is dat je vanzelf heel snel handig wordt. Ook omdat er een tijdsdruk op zit; dat vliegtuig vertrekt nou eenmaal op een gezet tijdstip; of je nou klaar bent of niet. En ook leuk is dat je over je aanpak en samenwerking leert. Chiel is een doorzetter die het liefst aan een stuk doorgaat tot alles geregeld is. Hij blijft ook onder tegenvallers meestal opgewekt en vol vertrouwen op een goede afloop. Ik las juist weer af en toe een paar minuten pauze in (anders ben ik niet te genieten na een paar dagen) waarin we met een kop koffie even checken op onze actie- en shoplijsten hoe ver we zijn en of we voldoende de prioriteiten in de gaten houden. Het vult elkaar mooi aan.