Mul zand...in een ver verloren land

19 juli 2014 - Buren, Mongolië

De weg vandaag is onvoorspelbaar: van het ene op het andere moment kan de harde ondergrond veranderen in fijn en mul zand. Dan verdwijnt je band tot en met de velg onder het 'wegdek'. Het maakt niet uit hoe hard je daarvoor reed; je komt hoe dan ook tot een full stop en daarna duurt het weer even voor je van je fiets bent en die uit het zand hebt geduwd naar een stuk waar je weer kunt fietsen. Dat fietsen duurt meestal niet lang, want de meeste stukken van het pad bestaan uit mul zand en heel fijn gravel. Er zijn ook veel wasbordjes. En als je daar langer overheen rijdt dan anderhalve meter, word je echt gek, je kunt niet eens meer zien wat er voor je gebeurt. Met de ligfiets althans. Want je wordt door elkaar gerost op die veneinige door de wind gecreeerde golfjes in het wegdek. Het is een autobandenspoor trouwens, geen weg. Dat is veel te veel gezegd. 

We rijden ook weer hele stukken naast het spoor. We vallen geregeld van de fiets, maar meestal is het alleen de fiets die valt. Ondanks dat we de best mogelijke banden hebben voor dit doel (en deze zelfs een beetje hebben laten leeglopen voor meer draagvlak) zakken de afgeladen fietsen keer op keer weg. We hebben beiden nu natuurlijk extra veel water bij ons (10 kg per fiets) en Chiel extra eten. 

Eigenlijk zien we nu voor het eerst dat de Zwitsers een voordeel hebben met hun 'bukfiets'. Als hun wielen zijwaarts wegglijden, kunnen zij hun voet makkelijk naar de grond brengen en steppend wegkomen. Wij moeten sowieso afstappen en onze voet is verder weg als we de grond onder ons verliezen. Bij het duwen van de ligfietsen door het mulle zand voelt het alsof we beide remmen helemaal ingeknepen houden. Het zijn hoe dan ook de zwaarste fietsdagen tot nu toe en van een heel ander soort dan onze tochten over de verharde wegen. Gelukkig hebben we voldoende conditie opgebouwd om ook met relatief gemak kilometers te maken op dit soort trajecten. Vandaag doen we 52 km. De wind is daarbij wel gunstig. De gemiddelde snelheid is hier tien kilometer per uur. 

Iets anders positiefs aan deze tocht is dat we van drie verschillende mensen hebben gehoord dat we om het volgende plaatsje te kunnen bereiken alleen maar het pad hoeven aanhouden dat het dichtst bij de telefoonpalen ligt. Dat is gelukkig makkelijk; die moeten we dus gewoon in het zicht houden. En de natuur is schitterend.... We zijn helemaal opgeslokt in het grote natuurlijke niets. Chiel: 'En stel je voor; zo ver als het oog reikt geen huis geen weg zelfs geen ger..' Sanne: 'We komen bijna geen ziel tegen. Dat snap ik ook wel; iedereen rijdt liever over een andere weg dan deze poging tot...... Zelfs de dieren houden zich ver van dit pad..' De laatste dertig kilometer zien we alleen een paar hoogstwaarschijnlijk lang geleden verdwaalde zeemeeuwen.

De frustraties bij ondergetekende en geliefde lopen af en toe wel op, want het is eigenlijk bijna niet te doen, wat we nu doen. Maar teruggaan zien we niet als een optie. Dus proberen we te genieten van de bizar mooie natuur waar we doorheen rijden. Ook daar zit helaas weer een ironische keerzijde aan, want hoe graag we allevier ook constant om ons heen willen kijken; dat kreng van een wegdek onder ons maakt dat schier onmogelijk. Zo frustrerend!! We moeten constant kijken waar we ons voorwiel naartoe sturen en ik voel me echt net Jos Verstappen in slowmotion die probeert te zorgen dat zijn vehicel niet uit de bocht vliegt. Met als een van de verschillen dat wij de bochten niet opzoeken zoals Jos dat vroeger deed; dat doet voor ons de ondergrond. De rode klotedraad in dit verhaal; de ondergrond. Of eigenlijk het gebrek eraan.. 

3 Reacties

  1. Trees:
    24 juli 2014
    Lijkt me nogal logisch dat er een beetje frustratie optreedt bij tijd en wijle. Het is niet niks wat jullie doen. Bikkels!
  2. Lotte:
    24 juli 2014
    Wow, dat is nog eens een tocht .. ! Snap wel dat jullie dat af en toe een beetje geirriteerd raken, maar gelukkig kunnen jullie die delen met de Zwitsers. :-p
  3. Sanne & Michiel:
    25 juli 2014
    Thanks Trees ! Ja, hoort er gewoon bij. Het is geen sprookje maar een gave belevenis met ups en downs. Die beschrijf ik dan ook maar eerlijk voor de volledigheid.. :) idd lotte haha