Never a dull moment in Laos..

We blijven nog een dag langer bij Somsak, omdat het gewoon té gezellig is om direct weer weg te fietsen. 'Als het goed voelt, niet stoppen!' zegt Chiel altijd. We helpen Somsak de volgende ochtend in zijn nieuw te openen Hollandse restaurant om de hoek. Daar schilderen we de muren oranje - natuurlijk! Maar na een paar uurtjes geeft onze vriend - die het hedonisme eigenhandig heeft uitgevonden - er de brui aan. 'Van de dokter heb ik altijd geleerd dat je in warme gebieden goed moet drinken,' begint hij. Om half elf 's ochtends voelen we die goudgele en ijskoude bui al hangen.. 'Dus laten we maar eens gauw de keel gaan smeren met een biertje bij de buren.' Volgzaam bij gelegenheid kuieren we achter Somsak aan naar het restaurant ernaast en kijken niet veel later met een biertje uit over de Mekong rivier. Vanzelfsprekend draait de jukebox der verhalen overuren. 

Bbq
Daarna gaan we met de hele familie in de Hilux naar de markt; inkopen doen voor de barbecue van vanavond. Jaja, het leven is goed! De volgende dag fietsen we verder. Somsak drukt ons nog een stuk in plastic verpakte oude kaas in handen. We kunnen het eigenlijk niet aannemen, maar hij staat erop. 'Ja, joh, neem mee. Ik heb genoeg en het was zo gezellig met jullie!' Engel! 

Bruiloft
Er gebeurt altijd wel wat in Laos. Zo wil ik na uren fietsen in de hitte net tegen Chiel zeggen dat ik wel zin heb in een koud colaatje, als we het helse kabaal van een Laotiaanse bruiloft tegemoet rijden en we elkaar toch niet meer kunnen verstaan. Heel Aziatisch vindt het feest plaats in een tent die aan de weg ligt. De bruidegom en consorten gebaren dat we moeten stoppen en de bruid en haar vriendinnen planten ons vervolgens aan een van vele met eten en flessen (fris)drank gevulde tafels. Het is een drukte van belang en de herrie maakt gesproken tekst compleet onverstaanbaar. De nicht van de bruid spreekt een beetje Engels en we schreeuwen in elkaars oor om toch nog een heel klein beetje te kunnen praten samen. 

Gek dansje
Het bruidspaar lijkt midden veertig (best oud om dan nog te trouwen naar Aziatische standaarden). De man is gekleed in een bloedrode polo en pantalon, maar het is vooral de enorme nep Ray Ban die het bijzondere plaatje afmaakt. Hij ontfermt zich over Chiel. Zijn kersverse vrouw staat met een groepje anderen te dansen, in een klassiek Laotiaanse outfit: een roze blouse van zware zijde, met halflange mouwen en een achtersluiting en daaronder een dito lange rok in andere kleur. Het dansje is erg leuk om te zien; ze doen namelijk allemaal dezelfde pasjes en ik krijg de neiging om mee te doen - al ben ik wel altijd degene die in haar eentje precies de andere kant uit gaat en alles net te laat doet bij zo'n ingestudeerd dansje, maar ik vind het gewoon zo hilárisch. 

Nadat nichtlief ons heeft volgepropt met eten - het is nog net geen dwangvoeding - en de bruid hetzelfde heeft gedaan met een paar kleine glaasjes bier ('No, no, I have to cycle!' roepen we nog, wijzend naar de fietsen. Maar al snel zit dat bier er toch in. Ooohh!) Dan worden we naar de grasdansvloer gedirigeerd. Het is erg grappig allemaal. 

Graaier
Maar de bruid heeft aan haar ogen te zien zelf al aardig lopen tanken (iets wat Laotiaanse vrouwen sowieso allemaal erg goed kunnen volgens Somsak) en ik weet niet wát ze denkt en of ze überhaupt nog kan denken, maar ineens en volledig uit het niets gaan haar handen over mijn lijf, zo van mijn voorgevel door naar beneden en ze grijpt me tenslotte kort vast in het fysieke epicentrum van mijn vrouwelijkheid. Nou JA! Ik ben verbijsterd. Wat doe jíj nou? Never a dull moment in Laos.. Hoewel ik er niet van gediend ben, moet ik er toch ook wel om lachen omdat het zo vreemd is en uit de toon valt in de hele situatie. Ik vertel het aan Chiel, die al even verbaasd is. Voor de zekerheid ga ik snel weer aan mijn tafeltje zitten, want je weet natuurlijk nooit. Als vervolgens het nichtje aan komt zetten met haar echtgenoot en per se wil dat ik met hem ga dansen en zij met Chiel, bedank ik feestelijk. Want... je weet natuurlijk nooit. Een gewaarschuwde poes telt voor twee zeg ik altijd maar. Aangerand worden door de bruid is één ding, maar als een man nog een keer hetzelfde doet dan word ik echt wel héél ongezellig en dat is voor niemand leuk. We gaan lekker weg op de fiets, ons voertuig der vrijheid, doeiii!

Wegen
Asfalt is een fenomeen dat hier nog bijzonder weinig bekendheid heeft. Heel soms komen we een paar honderd meter van het glad genoegen tegen, maar alleen als we een groot dorp doorkruisen. Na het voorbij razen van de dorpsgrenzen stort je zonder pardon direct weer in een zandbak met gravel en kuilen. Deze dirt tracks zijn ook erg heuvelachtig; hard gaat het dus niet. We kunnen gelukkig nog wel wat om ons heen zien omdat het qua verkeer heel rustig is (en we dus niet constánt in een stofwolk rijden waarin we nog net de onontbeerlijke stofkapjes kunnen zien op onze neus, zoals in Cambodja veel het geval was).

Tentje
Na een al met al heel, heel stoffige dag fietsen, zitten we nu - gevlucht voor de muggen, heersers van de schemertijd - in ons tentje te kijken naar de zon die zakt achter een stel puntige bergen. De eerst gele gloed die achter de bergen vandaan komt verandert langzaam in oranje en dan in rood. Dan is het bijna donker. Een klein maansikkeltje staat eenzaam aan de lucht. We hebben weer zo'n mooie plek gevonden om te kamperen.. 'Mooi' betekent in het Laotiaans trouwens schaamhaar, dus het is heel grappig om allerlei gegiechel ineens te begrijpen als een paar Laotioanen dat woord oppikken tussen wat verder voor hen koeterwaals is.