Onze roomies

Als Chiel zijn stukje voorleest, krijgen we allebei tranen in onze ogen na de laatste alinea. Zo lief en mooi. Het is ook zo gaaf om met hem deze reis te kunnen maken. We denken allebei dat er zeker meer reizen zullen volgen na deze. Dan gaan we thuis weer even aan het werk, sparen we weer geld en kunnen we weer een tijdje op avontuur gaan. Heerlijk idee! Maar natuurlijk eerst ook nog even genieten met onze vrienden en familie want we missen jullie echt wel hoor! :)

In Beijing wonen we inmiddels een tijdje bij twee meisjes die een appartement delen in een flat met 22 verdiepingen. We kennen hen weer via via, echt grappig hoe dat gaat! En we houden met iedereen contact via 'Wechat', de Chinese 'Whatsapp'. 

Roomies
Het ene meisje is 26 en heeft een communicatiebaan bij een startup hier in de stad. Omdat zij samen met Chu (een andere kennis van hier) vier jaar in USA heeft gestudeerd, kunnen we heel makkelijk met haar communiceren. Ze heeft voor het gemak een Engelstalige naam erbij gekozen: Eve. Met haar hebben we het meeste contact; we zijn bijvoorbeeld met haar en haar collega's hotpot Beijing style gaan eten. Onwijs gezellig was het. En we hebben de lachers op de hand als we vertellen over hoe wij Nederlanders het Chinese merk 'Huwawei' uitspreken. Namelijk zoals het er ongeveer staat: hoewaawij. Ze liggen echt onder de tafel als ze dat horen. Correcte uitspraak blijkt 'Waawèh'. 

Eve's droom is groter wonen. In Amerika had ze een appartement met drie verdiepingen en hier in China vindt ze het maar behelpen met de beperkte ruimte. Hun flat is trouwens groter dan die van ons :) 'But here, even if I put all my wages in it, I still couldn't afford to rent a real big house.' Op naar Amerika dus! 

Eve's huisgenootje is 34 en na tien jaar in loondienst te hebben gewerkt, is ze voor zichzelf begonnen als grafisch designer. Erg rustgevend om haar te zien werken: met veel geduld zit ze iedere avond als we thuis komen op een Ikeakrukje aan een bureau in de woonkamer met een Macbook Air te photoshoppen aan het ontwerp van een reclame voor kussens en een matras. Met grote precizie en veel geduld tekent ze met een Wacom tablet naar haar eindversie toe. Volgens Eve is ze ontzettend goed in wat ze doet en kan ze daarom prima voor zichzelf werken. Daarnaast was ze het stramien van de kantoorganger gewoon zat; ze wilde haar eigen tijden bepalen en meer vrijheid hebben. Kan ik me levendig voorstellen :) Same plan, different work.

Beijing way of life & dreams
Het is zó gaaf om wat Chinese leeftijdgenoten te leren kennen en door met ze samen te wonen echt iets te leren over hoe zij leven en denken en wat hun dromen zijn. Ik moet zeggen dat het flink overeen komt met andere big city life's die we hebben gezien. Maar er zijn ook verschillen natuurlijk. De meeste mensen willen geld sparen voor later. Ze zijn erg op de toekomst gericht en volgens Chu erg onzeker daarover. Ze ziet dat ook als de reden dat zo weinig Chinezen reizen, want dit schijnt landelijk de instelling te zijn, die hoofdzakelijk via de opvoeding wordt geintroduceerd. Yifan had dit ook als een probleem ervaren met haar vriendjes. 'Every time they promised me they would come and explore the world with me. But then in the end, making money to be safe and secure was always more important. So they didn't come with me.' Een diepe zucht en een blik richting de hemel vertelt ons de rest van dat verhaal. 

Verzekerd
'My parents told me I should study very, very hard..' vertelt Chu ons, die journalistiek heeft gestudeerd in Amerika omdat ze naar eigen zeggen op de Chinese universiteit niks nieuws kon leren. Haar ouders hebben geen grond in bezit en in China betekent dit dat ze valt onder de veel duurdere categorie gezondheidsverzekeringen. Iedereen met grond wordt door de overheid gezien als boer en die krijgen extra financiele steun als het gaat om ziektekosten.  Iedereen zonder grond wordt gezien als stedeling met een baan en zeker inkomen en betaalt veel meer om zijn gezondheid te waarborgen.

Chu droomt van leven in Amerika. Met als belangrijkste redenen dat de lucht daar niet zo vervuild is en je daar volgens haar 'weet wat je eet'. Hier in China schijnen weinig overheidsregels te zijn over het eten. Ik haal Monsanto aan en dat het daardoor in Amerika op voedselgebied ook geen feest is omdat ze daar al die genetisch gemodificeerde ellende eten, waarvan de langetermijngevolgen nog onbekend zijn. Ze zegt dat ze toch liever dat eet dan iets waar ze echt helemaal niks over weet. Ze is vrij serieus