'Operation desert storm' ;)

We fietsen nu een tijdje in de Gobi regio en het gaat top. Er schiet een schitterende asfaltweg onder ons door die dit jaar nog is afgerond. Wat een mazzel! Nu de wind half van achter en schuin opzij komt, gaat het een stuk makkelijker met de heuvels. We rijden veel harder.  Zeker van de heuvels af! Ik zie een bord (voorbij flitsen) waar de 50 km per uur zone ophoudt, en net als ik er voorbij rijd, staat er 51 op de teller. Hoe grappig! Chiel haalt een topsnelheid (naar beneden) van 73,8 en ik 71. (maar Chiels kilometerteller geeft standaard een wat hogere snelheid aan dan die van mij, haha ;))

In de verte zien we noodweer in de lucht hangen, maar dat is nog zo ver weg. Tot het ineens toch heel dichtbij is.. Bovenop een heuvel gekomen lijkt het alsof de wolken zijn gezakt en over de weg blazen. Maar dichterbij blijken het zand en kleine stenen die voorbij razen.. Ineens draait de wind en hij komt nu helemaal van opzij. Rukwinden trekken aan de fiets en het gaat steeds harder. Op den duur is het niet meer mogelijk om te fietsen. We lopen verder en zelfs dat is in deze storm nauwelijks te doen. Af en toe houd ik de fiets bijna niet meer. Het voelt als een eeuwigheid, maar uiteindelijk wordt de wind iets rustiger en bereiken we een dorpje. Wat een opluchting! 

De eerste tuin die we zien heeft een deels stenen en deels houten schutting en dat lijkt ons de ideale plek voor de tent. Vier schattige vrolijke meisjes doen open en ze vinden het prima van de tent. Dat is met gebaren tot nu toe steeds makkelijk uit te leggen geweest. Alleen of er een vader of moeder is gaat lastiger. Daarom gaan we maar aan de slag. In een hoekje van de grote, nog in te richten tuin zetten we ons draagbare huisje op. De regen stroomt en de wind rukt. Daarom alle scheerlijnen erbij; sommige in de grond en andere aan de schutting.

Na een uurtje klaart het weer op. Het weer hier draait vaak en snel; als een blad aan een boom. De zon schijnt hier heel fel, maar is aangenaam met het koude windje dat er meestal staat. Maar zodra er een wolk voor de zon komt, is het ineens echt koud. In de tuin worden onze gangen nauwlettend en hyper nieuwsgierig in de gaten gehouden door de vier kinderen. Het valt ons op dat alle kinderen die we hier tegenkomen zo vrolijk en blijmoedig zijn. Ook al loopt een kind hard met zijn wang tegen een kast; hij kijkt even verbaasd en loopt dan weer door. We hebben nog geen enkel kind hier horen huilen; ze slaken alleen af en toe een oorverdovende gil, maar al die decibellen -waarvan je je soms de tandjes schrikt-, komen voort uit puur enthousiasme. Het lijkt er verder op dat de kinderen zich de hele dag goed zelf en zelfs in hun eentje kunnen vermaken. Ze lijken ook weinig nodig te hebben. Lopen niet rond met Ipads en hangen niet jengelend aan hun moeders ledematen. Dat hebben we nu vanuit diverse tuinen al kunnen gadeslaan; echt leuk om te zien of je zo wat dingen kunt ontdekken over hoe de menselijke relaties, gedragingen en gebruiken in zo'n land zijn. Het zijn trouwens niet alleen de kinderen die zo goed geluimd lijken; ook de volwassenen begroeten ons overal zo enthousiast en zijn onderling ook gezellig. Benieuwd of die aanname echt klopt en waar het mee te maken heeft.

We koken onder veilig gesloten wolken weer noedels en verkennen dan het kleine dorpje. Met een wisky en een lauw biertje vieren we het mailtje dat ik in Choyr las van de examencommissie van mijn opleiding: na het theoriedeel ben ik nu ook geslaagd voor mijn scripties. Ik had ze op de valreep nog afgemaakt, tussen de voorbereidingen door. Diploma is onderweg! Jeeeeeeeeeejjj! Als we weer thuis zijn ga ik daar verder mee aan de slag.