Regeldingen & zegeningen

Volgens mijn in Mongolie zeer ervaren schoonzusje is het schier onmogelijk om vanuit Mongolie (uberhaupt maar vooral op korte termijn) trips te regelen als die wij nu proberen voor te bereiden. Ze was al verbaasd dat het gelukt was een lokale chauffeur te charteren voor de trip de Gobi in. 

Reisorganisaties hebben naar het lijkt hun handen vol aan het uitvoeren van soms halve jaren vooruitgeboekte groepstrips van een tot meerdere weken. Eenmaal kregen we zelfs telefonisch het weinig klantgerichte en in de intonatie hoorbare verwijt dat mensen de trips vaak jaren vooraf boeken. Wat heeft die melding op dit moment voor zin? Zeg dan gewoon dat wat we willen niet kan. Alsof die gepikeerde zin ons daarop prompt doet besluiten; 'Natuurlijk mevrouw, dan passen wij ons daarop aan. Wilt u dan vast in de agenda noteren dat wij over drie jaar op deze datum graag een kamelentocht van twee dagen willen maken? Of is het toch beter een kleine slag om de arm te houden en voor over vier jaar te boeken?' Als je al niet weet wat je de komende dagen doet (en dat juist leuk vind) dan is dit een vreemd fenomeen. 

We zijn allebei vrij doortastend aangelegd en zijn vandaag vol goede moed weer aan het regelen en uitzoeken in het restaurant, dat inmiddels nog meer dienst doet als kantoortje dan als fourageerplaats voor deze immer hongerige fietstoeristen. We skypen, voipen, mailen, vertalen een puntsgewijs verhaal in het Mongools over onze plannen voor bij de jeepstop, meten afstanden op onze kaarten, chatten en doen. We stuiten daarbij op werkelijk astronomische prijzen die niet in ons budget passen en waarbij de reis ons minder aanspreekt vanwege het inflexibele karakter ervan: als je met een groep reist kun je de bestuurder niet geregeld vragen ergens te stoppen omdat je iets moois ziet.

En het is juist dat soort persoonlijke vrijheid die we zo leuk vinden. We willen graag zelf uitzoeken wat we leuk vinden om te doen. Maar misschien is dit niet zo haalbaar in een land waar de taalbarrieres hoog zijn en zaken vaak op hun elfendertigst worden geregeld. Mijn schoonzusje had hier een keer van alles geregeld en op het moment supreme deed de auto het niet. Dat soort dingen.

We vinden ook aan ieder plan dat we zelf maken haken en ogen. Een voorbeeld: we willen graag die tocht per kameel door de woestijn maken. Het zal ons vast lukken nog eens een chauffeur bereid te vinden te rijden en ons dit keer naar een herdersfamilie te brengen. Waar we dan zelf onderhandelen over de prijzen (hoewel dat niet je beste positie is voor afdingen omdat ze weten dat je er al betaald een eind voor hebt gereden) en dan die tocht maken. Maar hoe komen we vanuit de Gobi tenminste weer bij de grote weg waar we dan met een lift weer bij Sainshand kunnen komen? Best een risico. Je weet tenslotte vooraf niet hoe ver de herdersfamilie van de weg woont, of ze een auto (beschikbaar) hebben etc.

Hoewel we dit regel- en uitzoekavontuur aan de ene kant superleuk vinden, zijn we er nu ook weer even klaar mee. Mag ook denk ik dan. En misschien gaan we gewoon weer fietsen en zien we vanzelf weer wat we dan meemaken.

Ik ben wel erg blij dat Chiel en ik zo op een lijn zitten ook qua hoe we willen reizen. Want hoewel we juist in dit land steeds meer begrip krijgen voor de keuze voor georganiseerde (groeps)reizen of veel individueel voorafonderzoek en geregel; ik zou toch om de dooie dood nog steeds niet met een uitgedacht plan op reis willen gaan. Voor ons is het zoeken naar de balans tussen on the spot dingen proberen te regelen die we op dat moment leuk vinden om te doen in een land waar je (en zeker in de Gobi) als fietser voor het behoud van je optimistische levensverwachting gewoon niet zomaar de weg af peddelt en gewoon fietsen en alles op ons af laten komen. 

Als mijn hoofd ervan tolt of als Chiel chagrijnig wordt van het binnenzitten dan weten we dat we die 'regel-tax' hebben bereikt. Dan gaan we weer even genieten van de stad en haar leuke mensen. Lekker bij een grote fontein in de avondzon zitten kijken naar al het volk dat op het hier zo schaarse openbare water afkomt - en daar weer allemaal hun eigen ding mee doet. Wij vouwen vliegtuigjes van papier om door de stralen heen te laten vliegen - en crashen. En proberen de vlucht aan de gevoelige plaat toe te vertrouwen. 

Het leukste vind ik de groepjes kinderen die elkaar achterna zitten met supersoakers, die soms groter lijken dan zijzelf. Zo grappig! En op hun rug zit een.... Waterrugzakje van plastic! Wat leuk! Dat was er in mijn jeugd (pak hem beet vier jaar geleden) nog niet. De paar bomen die in dit stadje staan zijn verzameld rondom de fonteinen en vormen iets wat door kan gaan voor een rommelig en wat armoedig park. De kinderen vullen allemaal tegelijk hun rugzakjes -of waterflessen bij gebrek aan guns- in de fontein en gaan dan rennend tussen de bomen door de waterstrijd weer aan. 

We voelen ons rijk in de vrijheid, rijk hier in dit mooie land te zijn, rijk onderweg en met wat we allemaal beleven en vooral: rijk met elkaar.