En...nog meer regen!

Na weer een dag met zijn vieren door de stromende regen te hebben gereden, bereiken we aan het eind van de middag het plaatsje Dong Hoi. Daar vinden we al snel een hotel. De vriendelijke baliemedewerkster geeft aan dat de kamers hier 500.000 Vietnamese Dhong ( €18,85) zijn. We beginnen allemaal te lachen. Dat is vér boven ons budget, dat normaliter in dit land reikt tot welgeteld 200.000 Dhong (€7,50). Na een lange onderhandeling grijpt de eigenaresse van het hotel in en zegt dat 200K oké is. Maar aangekomen in de kamers, waar heel royaal 'VIP' op staat, kijken we verbaasd naar binnen. Het zijn écht heel mooie, luxe kamers voor het bedrag dat we hebben betaald. 

Luxe
Niet dat dit ook maar om welke reden nodig is; het is wel lékker. Na zoveel regen en wind ligt er hier die heerlijke stapel enorme badlakens voor ons klaar waar we over droomden .. Een enorme regendouche in een chique badzaal warmt ons in no time weer op. En we hebben dit keer niet de harde Aziatische 'bedplank' (onze eigen kampeerbedjes zijn veel comfortabeler dan dat), maar een heerlijk matras. En een mooi 'schrijftafeltje' en weer bereik met onze telefoon. We voelen ons de koning te rijk.

Explosie 
Het duurt echter niet lang voordat ons vertrek is veranderd in wat lijkt op een geëxplodeerde wasserette. De tweepersoonsslaapzak hangt te drogen over twee grote fauteuils, iedere hanger, maar ook elk te bekennen randje is bedekt met natte kleding en schoenen. De haarföhn wordt door Chiel handig met (daar is-tie-weer!) een Kemperbandje aan een pilaar gebonden en op de hangende kleding gezet. Het arme motortje maakt overuren, maar overleeft tegen alle verwachtingen de marathon. Om de beurt houden we kleren voor de föhn. En de schoenen natuurlijk. Het is super lekker om weer even bij te komen. 

Emmers met water
De volgende ochtend föhnen we in nog een uur de laatste kleren droog en dan bepakken we de fietsen. Buiten giet het pijpenstelen. Op een of andere manier is het veel minder erg om onderweg flink nat te regenen en dan nog kilometers door te gaan dan te vertrekken in dit pisweer, dat nu al dagen aanhoudt. Dat zou een soort van masochistisch zijn. En die eigenschap is ons niet toebedeeld: ik denk eerder: laten we die kamer weer bezetten en heerlijk een hele dag chillen... Maar ik ben natuurlijk niet alleen. Gelukkig is iedereen het wel eens dat we echt niet - net opgedroogd - gaan rijden als het zo giet.

Dus we eten eerst tig baguettes in een broodjeszaak om de hoek. Daar koopt een agent een droge baguette voor de gevangene die hij in een soort 'kooi-auto' heeft zitten. Ik moet er ontzettend om lachen. In de eerste twee minuten dat het droog is, scheuren we weg. Om al na tien meter de volgende bui te pakken.. Grrr. Grote vrachtwagens die ons inhalen, scheppen al  rijdend diepe plassen leeg, zo over ons heen. Alsof iemand een paar emmers met koud modderwater over je leeggiet. Klerelijers. 

De weg is niet meer te zien en ik hoop dat ik mijn velgen kan sparen door niet per ongeluk in nu compleet onzichtbare kuilen en asfaltgaten te rijden. Iedereen baalt. 'Regen gaat op een of andere manier áltijd aan je moraal knagen als het te lang duurt..' vindt Lucas. We ploegen ons een weg door weer en wind. Na een paar uur houdt het gelukkig even op. En zodra we de grens van Noord naar Zuid overgaan - waar de Amerikanen en de communisten destijds bloed vergoten - breekt de zon door. Langzaam aan drogen we weer een beetje op..