To rem or not to rem, that's the question..

'Met deze remmen zou ik de straat niet eens zijn uitgereden...' zegt Chiel hoofdschuddend nadat hij op mijn verzoek een kort stukje heeft gereden om mijn remmen te testen. Pas vandaag, in een bergetappe van 145 kilometer waarbij het verschil tussen het hoogste punt en het zeeniveau ontzettend groot is en de afdaling werkelijk oneindig lijkt, zie ik eindelijk in dat de remmen nu echt te slecht zijn.. 

Remmen worden natuurlijk vaak vrij geleidelijk slechter en op een of andere manier was ik onbewust gewend geraakt aan het gegeven dat mijn tweewiel-bolide niet ál te snel meer tot stilstand kwam. In de bergen wijtte ik het vooral aan de snelheid naar beneden door de steile afdalingen. Ik wist wel dat we de remmen binnenkort eens moesten checken omdat ik dacht dat de blokjes op aan het raken zijn, maar erg veel haast had ik er nog niet mee gemaakt. Het vehicel remde immers nog steeds; kostte alleen wat meer tijd. 

Stoppen graag
Maar vandaag moet ik van de politie stoppen terwijl ik midden in een afdaling zit en..dat lukt niet. 'Sorryyyyyyy, my brakes don't work so well,' roep ik vrolijk terwijl ik tussen hun werk door manouevreer. Ze zijn een aangereden scooter aan het wegslepen. Direct daarna moet ik de hendels weer met al mijn kracht tegen het stuur drukken om twee verkeersomleidingen door te komen. Daar zonder kleerscheuren voorbij en met het wegdek weer heel even voor mezelf, merk ik dat ik hoe dan ook niet meer onder de twintig kom. Stoppen met de remmen lukt echt niet meer, hoeveel tijd ik mijn ongetwijfeld kokende blokjes ook gun. 'Dit is niet goed,' denk ik heel relaxed. Dus ik gebruik mijn voeten om tot stilstand te komen. Duurt nog steeds lang, maar het lukt.

Intuïtie
Toen ik nog fietste dacht ik ineens: 'mijn remkabel zou wel eens kunnen breken'.. Geen idee waarom ik dat dacht. Ik heb daar de hele reis nog niet over nagedacht en de reden dat ik nu niet goed kan remmen heeft met mijn blokjes te maken. Lopend ga ik richting Chiel, die natuurlijk allang ergens beneden is. De fiets wil door de stug volhardend diagonale neiging van de weg veel harder dan mijn voeten. Chiel komt ondertussen al teruggefietst omdat ik natuurlijk veel te lang onderweg ben. 

Reparatie
Onder het zonnescherm van een wegrestaurant bekijken we de innerlijke staat van zijn van het wegmonster. Na de genoemde testrit maakt Chiel alles los. Bizar genoeg blijkt de remkabel van mijn voorrem (de belangrijkste) aan welgeteld drie (!) ijzerdraadjes te hangen. Jezus. Dat had zó mis kunnen gaan.. Toch apart dat ik daar dan net aan gedacht had en (zij het op andere gronden) besloten had te stoppen.. We zitten op driekwart van de langste afdaling van onze hele reis.. Pfoe, de engeltjes fietsen met ons mee.. Waardoor de kabel er zo op zijn elfendertigst bij hangt weten we niet. Maar Chiel vervangt hem en ook de blokjes. Die blijken nog niet heel erg versleten, maar dat ze niet meer werken is een feit. De blokjes voor de achterrem moeten we nog halen. Chiel schuurt ze daarom alleen wat op, zodat ze weer meer grip hebben op de gladde schijf.

Sweet
De eigenaar van het wegrestaurant kijkt toe hoe we met de fiets bezig zijn en komt aan met een box tissues en een bus kruipolie. Wat lief! We kopen ijsthee bij hem en even later geeft een andere klant ons zomaar twee blikjes sportdrank. En alsof dat allemaal al niet überlief genoeg is, geeft de eigenaar ons bij vertrek nog twee flessen water mee. In een vertaalapp op zijn telefoon lezen we: 'You should have sufficient water.' Jee, wat een engel.. We hebben genoeg water bij ons, maar willen de flessen toch wel kopen, omdat de man zo lief is en koud water een geschenk uit de hemel. Maar hij wil het geld absoluut niet aannemen. Op de site http://www.wereldfietser.nl lezen we dat veel fietsers van alles toegestopt krijgen van de Taiwanezen.