Richting Bangkok Airport!

In een poging onze geliefde familie te verrassen, smeden we een complot met hulp van mijn broer en een paar vrienden. Vragen waren er genoeg. Want wat doe je als veel mensen je willen zien, maar je niet direct toe bent om je aandacht over een grote groep mensen te verdelen? Waar ga je eerst heen als de beide families mijlen uit elkaar wonen? Gaan we fietsend naar de bewuste eerste locatie, of is dat toch gewoon te nasty nadat je dagen en nachten onderweg geweest bent (een dag in de trein naar Bangkok, daarna een dag zwetend fietsend langs fietsenwinkels die volgens Google bestaan, maar waarvan in de praktijk in elk geval de fysieke manifestatie is uitgebleven en de dag erna vliegen naar Amsterdam)? Gaan we dan met de trein? Schrikken mensen niet te erg als we ze gaan verrassen? Krijgen we scheve gezichten als we de een eerder zien dan de ander? 

Keuzes
Na ampel beraad maken we keuzes. Onder andere om lekker 'rustig te landen' en dus ook na aankomst niet direct de massa der bevrinde en bekende mensen in te lichten. De keuze om een aantal mensen te verrassen met plotselinge aanwezigheid, betekent helaas ook dat we voor nu de firma 'list en bedrog' in het leven moeten roepen. Tegen mijn moeder: 'We komen 9 maart terug. Ja, er was gedonder met de fietsen, die waren te groot voor de laatste vlucht.' Behalve de datum is overigens alles waar. Voor het laatste stukje van een gecombineerde vlucht hebben we het Hollandse KLM en uitgerekend bij hén krijgen we gesteggel over de fietsen.. Ze mogen niet mee. Hoewel, besluit KLM uiteindelijk, als je ze erg klein maakt (1.76 x 1.01 x 0.23 en 23 kg inclusief doos) dan mogen ze - tegen betaling - toch mee. Pfoe. Dat wordt een uitdaging met die lange jongens. 

Passen zonder meten
Chiel en ik meten alles ver van te voren op en met een beetje mazzel zou het moeten kunnen.. Op de luchthaven van Bangkok presteren we het met meer mazzel dan wijsheid, maar wel óndanks de schrijnende afwezigheid van wat voor soort meetlint dan ook, om de dozen exact tot het juiste formaat te versnijden. Elk nutteloos randje karton wordt daarna weggesneden, in verband met het erg karige gewicht dat ingecheckt mag worden. 

Scary shit
De tussentijdse weging, bij een grondstewardess die weinig klanten heeft, doet ons bijna een sprong van geluk maken: we zitten een paar grammetjes ónder het beoogde maximum! Tijdens al het gesleutel en geknutsel heb ik de dozen die nog over waren om onze bagage heen gezet. Als een soort afscherming. Ben na het te vaak zien van het programma 'Locked up abroad' en het net uitgelezen boek van een Nederlander die jarenlang vast zat in het 'Bangkok Hilton' best nerveus op Bangkok airport als het gaat om narcotica. Je zult net zien dat Chiel en ik helemaal opgaan in het gesleutel onder tijdsdruk en dat er dan een of andere handige jongen even een zakkie heroïne in ons openliggende frame douwt.. Aaaaahhhhh!! 

Past het?
Je hebt geen idee hoe ik hem verder kneep toen de dozen daarna door de bagagescanner werden geduwd - en dit gewoon precíes paste! Oke, we hoorden de dozen flink tegen de zijkant van het apparaat schurken en ja, toen de eerste doos tergend traag onder de zwarte flappen uit kroop, trok hij via een overhangende snoerenwirwar de vooroorlogse pc van de controlepost naar beneden - tot grootse ergernis aldaar. Maar já, wat geeft zoiets als net is gebleken dat je samen zo op goed geluk gewoon even exact de juiste maten hebt gemaakt? Dat is bijna magie. Ja toch? Er valt een stressding van onze schouders als de beide dozen drugsloos wegrollen en we klaar zijn om te boarden. 

Naar huis
Boarden vanuit Bangkok naar... huis! Damn it. Thuis. Hoe ambivalent zijn onze gevoelens en gedachten, die automatisch de ruimte in de bovenkamer weer innemen zodra al het gedoe geregeld is.. Aan de ene kant is het zo geweldig om iedereen weer te zien. Aan de andere kant: dat is het eigenlijk ook wel. Hetgene wat ons bindt aan Nederland. Althans; zo voelt het nu. Verder associeren we ons vaderland op dit moment toch vooral met kou, saaiheid, ritme, verplichtingen en verdere automatisch en stilletjes erin sluipende inperkingen van de vrijheid. We vragen ons af of we er überhaupt weer zullen kunnen aarden. Maar we gaan het zien en beleven! Eerst genieten van iedereen weer zien. En van 'onder de radar' zijn en steeds weer een nieuw iemand terug zien. Lekker hoor, dat je daar gewoon je tijd voor kunt nemen.