De rust & de grenzeloze eetlust

Na zeven dagen fietsen is het tijd voor een korte pauze. Daarom blijven we een extra nacht in een luxe hotel in Hué. Dat betekent dus: een dag niet fietsen. Pauze voor de benen. Als Lucas en Kevin de oude citadel en verboden stad hebben bezocht - daarbij opgeslokt door massale hordes grijze medetoeristen - en terugkeren met een recensie waar armoede uit blijkt, is het direct duidelijk dat wij ons hier in het 'uithangen van de toerist' beperken tot het bekijken van de buitenkant van de imposante en lange citadelmuren.. We zouden eigenlijk om de beurt naar binnen gaan, maar ik besef dat ik de tijd prima benut heb, zittend op een romantisch rond en halfvergaan stenen bankje, met het soezelende hoofd van Chiel op mijn schoot, het boek 'Memoirs of a geisha' in mijn ene en Chiels lange haar in mijn andere hand. Een waterig zonnetje zorgt voor een aangename temperatuur in het parkje waar we zitten en de tijd vliegt. 

Zeven magen
Het ontbijt in ons hotel is wat je noemt vorstelijk. Het is een buffet met vele tafels zonder einde, vol wereldgerechten. We kijken elkaar aan en weten allevier: dit wordt een slag zoals er de afgelopen maanden geen enkele is geslagen.. En dat maken we waar: we leveren in totaal per persoon een stuk of zes vieze borden in bij het vriendelijke personeel dat steeds netjes het vuile servies komt collecteren.. Er is dus met andere woorden geschranst voor het leven. Hele baguettes, talloze tosti's, banaanpannekoeken, Russische salades, noedelgerechten, fruitschalen, vruchtensapjes, loempia's, broodjes met omelet, toast met marmelade en hamburgers verdwijnen in onze vragende magen. Het is dat hij net ver genoeg van de voedertafel af staat, maar anders was de omelet-kok vast en zeker ook per ongeluk op iemands bord geschept. Nog nooit eerder in mijn leven kon ik zoveel in één keer eten. Ik heb ook nooit die behoefte gehad moet ik zeggen. Mijn lijf spreekt altijd al klare taal en het zegt me altijd duidelijk: 'nu is het perfect'. Dan stop ik met eten. Om die reden eet ik nooit teveel. (Behalve als ik zelf sushi heb gemaakt: dat is de enige uitzondering) Maar als je elke dag honderd kilometer fietst, zijn die armetierige porties toch al niet heel voedzame noedelsoep gewoonweg niet toereikend en ligt scheurbuik op de loer... (Dat laatste vond ik gewoon grappig om te zeggen)

Recycle
We doen verder onderhoud aan van alles: de fietsen natuurlijk; dat in de eerste plaats - daar gaat ook verreweg de meeste tijd in zitten. Chiel zijn tijd vooral eigenlijk. Ik fix ondertussen de medicijnkit die half uit elkaar ligt en ik naai de gaten in mijn spijkerbroek weer dicht. Het is zo grappig hoe anders we op reis met de spullen omgaan: veel duurzamer. Het geeft voldoening om zelf je spullen weer op te lappen, in plaats van alles weg te gooien waar een gat in zit. En wat echt op is, krijgt meestal nog een tweede leven. Kleding reïncarneert als poetsdoek voor de fietsen, plastic zakjes gebruiken we om onze kilometertellers te beschermen tegen de regen en kleine lege doosjes bewaren we voor schroefjes. De grote plastic zakken zitten om de slaapzak, zodat er geen regen bijkomt. 

Gadgets 
In de wasbak was ik wat kleding met kokend water uit de waterkoker. (Luxe hoor, zo'n kookwasje tussendoor!) En natuurlijk dat altijd paraat liggende hotelzeepje.. Al die gadgets bewaar en gebruik ik: in een klein etuitje zitten alle mini-tandpasta's die we overal verzamelen en ergens anders de zooi tandenborstels. Een deel daarvan is voor onze tanden, een ander deel voor het onderhoud aan de fietsen en het leeuwendeel stuur ik per post naar mijn vader, die altijd al (oude) tandenborstels gebruikte voor lijmklussen. De schoenpoets van het hotel komt ook goed van pas om onze door het vele water uitgedroogde (hoe ironisch) sandalen weer in te vetten. Wc-rollen neem ik ook altijd mee, want bij de meeste wegrestaurantjes is geen wc-papier. Soms een emmer water. Succes!

Merci
Wat nog nat is, hangen we te drogen op het balkon. Het is namelijk eindelijk droog vandaag! Ik zoek ook de spullen uit, om te zien wat er weg kan bijvoorbeeld. En ik heb nog wat dingen te regelen. Dat is wel een feit: aan een reis als deze zit een hele hoop regelwerk vast, al lijkt dat misschien niet zo. Aan het einde van de middag gaan we met z'n tweeën heel tevreden koffie drinken en baguettes eten in een kneuterig Frans tentje. Oh man, wat ben ik - alleen om die reden hoor - die Fransen erkentelijk dat ze hier zo achterlijk lang zijn blijven hangen.. Deze baguette...is de beste die ik dit jaar heb gegeten. Hij is warm - uit de oven - en rijkelijk belegd met goede ham (als we hier vlees eten, zitten we altijd te klagen dat het waarschijnlijk hond is), kaas (zucht.... dat mis ik meer elke keer dat ik er over praat, dus ik laat het bij deze zin), tomaat en komkommer. Zo simpel, maar zó lekker. En koffie. Er wordt gezegd dat als de Vietnamezen geen bier drinken, er koffie in hun glas zit. En ik begrijp waarom: de koffie hier is verrekte goed. Sterk, pittig en met een vleugje mokka. Zelfs de poederzakjes die we voor onderweg kopen zijn heel goed te drinken.