De schepen van de woestijn

De vier dagen Mongools offroad fietsen blijven gaaf vanwege de natuur, maar zwaar vanwege het pad dat elke dag slechter wordt met daarbij en daarboven de zon. We fietsen nu zeven dagen achter elkaar in de felle zon, met een onderbreking van een dag vol regen. Onze regenpakken werken niet goed en we zijn doorweekt en verkleumd aan het einde van die fietsdag. Het is dan dus snel de tent opzetten en binnen droge kleren aan doen. En dan onze handen weer 'ontdooien' aan kopjes hete chocomel. Werkt prima! Onze kleren worden niet meer droog, maar het weer wel. En met andere kleren aan fietsen we dus gerust weer door.

De Zwitsers waren daarbij bijna in hun tent gebleven; normaliter doen ze dit als het overdag regent. Wij kunnen ons allebei niet voorstellen hoe ze het presteren om 24 uur of langer in dat kleine hutje te blijven. Je wilt na verloop van tijd toch ook weer even rechtop staan en lopen enzo? Nou ja, we zijn blij dat ze weer gezellig mee fietsen. Ook al zijn we allemaal vooral in beslag door het kiezen van ons pad. Zigzaggend van de ene kant naar de andere kant van de sporen om het best begaanbare stukje te vinden. Soms ligt er naast het pad een door motorrijders gecreeerd single track en die zijn ronduit briljant; niet te veel golfjes en weinig los zand of gravel, dus daar scheuren we als een malle overheen. Heerlijk!

Onze wegen scheiden even met die van de Zwitsers als zij bij een waterput enthousiast raken van de uitnodiging om weer thee te gaan drinken in een ger. Chiel en ik hebben daar dit keer echt geen zin in. We zijn a niet in de stemming voor het sociale gedoe in de ger want we zitten er aardig doorheen en b heb ik hoofdpijn van een lichte zonnesteek die erger wordt. Ik wil net als Chiel koste wat het kost het volgende plaatsje bereiken en daar chillen in de schaduw. We spreken af de Zwitsers daar de volgende dag om twaalf uur weer te zien. 

Maar over de laatste 28 kilometer doen we erg lang. Uren. We hopen allebei intens dat we steeds het juiste spoor kiezen. Er zijn geen telefoonpalen meer als leidraad voor de route. Volgens het kompas gaan we goed, maar de vele keuzemogelijkheden maken ons toch een beetje nerveus: wat als we dit klotestuk verkeerd hebben gereden? Dan moeten we helemaal terug met tegenwind en daar hebben we dan de kracht niet meer voor etc. En het is zo uitputtend dat je telkens weer vastloopt in het zand  of dat de fiets weer tegen de vlakte gaat, dat we aardig van ons afvloeken en niet te genieten zijn allebei. Ik gil op een gegeven moment zelfs in de oneindigheid als de fiets weer op de grond ligt. Interessant; zo prikkelbaar ben ik volgens mij niet eerder geweest. Hebben we dat ook weer gehad. Gelukkig begrijpen we wat de ander meemaakt en al zijn we dan zelfs tegen elkaar geirriteerd; de oorzaak mag duidelijk zijn, dus we zitten er ook niet mee. 

Maar wat zijn we blij als we bovenaan een stenige heuvel gekomen beneden in het dal het dorp zien liggen! Het chagrijn is als bij toverslag verdwenen. We zoenen elkaar en glijden met beleid naar beneden de hobbelige heuvel af, naar de mensen en de koelte van een supermarkt met airco. Je kunt op zo'n moment zo blij zijn met zoiets wat normaal niet eens opvalt! 

Achteraf zijn we blij dat we niet meegegaan zijn met de Zwitsers, want iedereen heeft de hele nacht gerookt (bah) dus de ger stond blauw en ze hadden allemaal zelfgebrouwen vodka en andere drankjes gedronken en hebben nu een kater. En bij het proeven van die drank blijkt dat ook die weer naar die zure melkproducten smaakt die hier veel in gerren worden gemaakt. Maar het ging ook niet; eenmaal in de tent wordt de hoofdpijn van de zon zo hevig dat ik er bijna niet van kan slapen. Ik heb ook weinig kracht in mijn lijf en weet een ding zeker: ik moet even uit die zon blijven, even een break. Ben er ook even helemaal klaar mee; dat onverhard fietsen in de zon. 

Hoewel Chiel het eigenlijk ook helemaal niet leuk vindt op deze paden, wil hij het toch afmaken, gewoon omdat hij het begonnen is en het leuk vindt om het plan te voltooien. Ik stel voor dat hij dan doorgaat met de Zwitsers en ik hem in Mandalgovi weer zie; tweehonderd kilometer hiervandaan. Maar dat vindt hij echt niet gezellig. Ik ook niet, maar ik kan gewoon even niet meer; zeker niet nog de drie of vier dagen in de zon die er nog voor ons liggen naar Mandalgovi. Het kost moeite om dat over de buhne te krijgen. Ik realiseer me dat als ik iets anders wil, ik dat zelf moet regelen, omdat Chiel het eigenlijk diep in zijn hart liever niet wil. En ik wil een auto regelen. Dus dat doe ik. Ik vind het echt lullig voor Chiel, want ik gun hem elk moment van dit avontuur. Volgens mij is hij een beetje teleurgesteld, maar hij accepteert het wel. 'Als het echt niet gaat, gaat het niet,' zegt hij. 

We leren in de avond een heel leuk en wat ouder Mongools stel kennen met wie we khushoors eten en zij gaan de volgende dag naar Mandalgovi met hun enorme Toyota Landcruiser, naar de kapper met zijn tweeen. En wij mogen mee. Ik ben weer zo opgelucht. Even gewoon eruit... Ik leg uit dat ik me niet goed voel van de zon en dat ik heel blij ben dat we een lift kunnen krijgen. We kopen biertjes en snoep voor hen en geven ze kleine Delftsblauwe klompjes die ze heel leuk vinden en aan hun binnenspiegel hangen. Ze willen alles weten over onze reis. Het geld voor de benzine willen ze eigenlijk niet aannemen, maar we staan erop. 

We nemen de volgende dag afscheid van de Zwitsers, maar dat is vast niet voor altijd; we denken elkaar in Azie zeker nog tegen te komen. Zij hebben geen visumdruk en fietsen het liefst heel rustig aan. Terwijl wij juist probeerden zoveel mogelijk kilometers op een dag af te leggen vanwege onze verlopende visa. Nu gaan we in ons eigen tempo verder en zij ook. 

Hier noemen ze kamelen 'de schepen van de woestijn', maar eigenlijk vind ik die term meer passen bij de Landcruisers die hier in groten getale de wegdekken bezetten. Hij blijkt ideaal voor deze rampenpaden. Het is echt alsof hij moeiteloos over die 'golfjes' vaart. We voelen ze niet eens! Met negentig zoeft de bestuurder over het zand. Ik kan je niet beschrijven hoe blij ik ben om in deze gekoelde unit over het landschap te racen. Weg van hier. Op naar de stad. Daaahaaaaag! Daaaaag.