Geen 'schoolreisjes' meer voor ons

Na een heerlijke nacht in ons hotelbedje en een goddelijk hete douche (eentje van kaliber: pel de tomaten!) gaan we weer op pad. Dit keer staan we op de lijst (schalt ondertussen de loftrompet) en zitten we met Marloes en Jaap in de wandelgroep. Van het venijn van Xu is vandaag weinig meer te merken en we doen ook weer gewoon aardig tegen haar. Boos blijven heeft nooit zin - al kan ik het de ene keer beter laten varen dan de andere. 

Tocht
De tocht is prachtig en vreselijk modderig. Zeventien kilometer; waarvan een groot deel klimmen en dalen door de modder. Ik zie in de oneindige stoet trekkende toeristen zelfs boomgrote kerels, die door twee lokale vrouwen tegelijk aan twee handen worden begeleid over de spekgladde smalle randen van de rijstvelden, waar we met zijn allen op vooruit balanceren. Bijna iedereen wordt af en toe wel door een tanige local ondersteund. De sfeer is goed, maar iedereen zit al snel aan z'n bagger-tax. 

Mooie views
Het uitzicht is wel schitterend op de meeste plekken. We lopen door mystieke bamboebossen, die hoog en donkergroen over de weg reiken, als een wilde poort van per ongeluk in elkaar gevlochten gewas, omgeven door dunne witte nevelen. En over smalle paden die een mooi beeld geven van een 360 graden breed, getrapt rijstvelden-portret. En langs het schooltje met drukke kinderen, die massaal op het plein danspasjes van hun lerares nadoen. En natuurlijk zijn er de vele kleurige vrouwen die de lange rij toeristen begeleiden. Wat een impact zal het trouwens hebben op de cultuur en economie dat door het eens zo authentieke en solitaire leven van deze kleine groeperingen (die zelfs per stam een eigen taal hebben), de hele dag door massa's toeristen banjeren. Elke dag. Een belangrijke lokale bron van inkomsten is in elk geval de verkoop van de kleurige handwerkjes geworden. 

Spa
Aan het einde van de dag komen we aan bij de 'homestay' in het kleine plaatsje Ta Van, gelegen midden in de rijst-bergen. Iedereen gooit zijn tassen neer op de slaapzolder en daarbij hebben we - net als een paar andere stellen - tot ons geluk een vloerbedje, afgescheiden met houten wanden en een gordijn. Dan gaan we met Jaap en Marloes 'tijd doden' in de lokale spa. Koud, nat en moe kan ik me niks weldadigers voorstellen dan samen met Chiel en de gezellige Nederlanders een beetje loungen tussen de neplotussen en geurende oogmaskers in een quasi Oriëntaalse sfeer. Gepamperd met een kop kruidenthee nemen we gevieren de prijslijsten door. Jee, wat is dit allemaal ongekend betaalbaar. Zeker omdat we ook nog kwantum-korting krijgen met z'n viertjes. 

Ziek
Terwijl Chiel en ik verpakt in een dikke deken en met een straalkacheltje op ons gericht, van een voetreflexologie-behandeling genieten, zitten Jaap en Marloes in twee houten tobbes, gevuld met heet water, gember, brandy en rijstwijn.. Hoe geweldig is dat? Dat zijn van die dingen die je zelden ergens treft - ik zie ze hier voor het eerst - en op zo'n kans moet je direct inspelen. Dus na de massage zitten Chiel en ik óók te relaxen in het bedwelmende warme drankbad. Hemel. Dan door naar het eten in de homestay. Vrij direct na het eten (waar op buikkrampen na verder niemand last van heeft) beland ik in een stuitend heftige voedsel(?)vergiftiging die ervoor zorgt dat ik de hele nacht heen en weer ren tussen bed en de halfbuiten en beneden gelegen wc.. Karig. Onvoorstelbaar hoevéél je systeem eruit kan gooien.. Er komt geen einde aan. 

Roos
Chiel en ik doen allebei niet mee aan de laatste modderdagtocht: achterop twee kleine motoren, rijden we met niets aan rouwigheid weer terug naar Sapa. Zonder voedsel of water in mijn systeem (zelfs water kwam er direct weer uit) heb ik ook niet de energie voor zoiets. Mijn liefie legt me in de relatief warmste ruimte van het hotel (tussen alle douches in) neer op een bank en legt grote handdoeken over me heen. Hij is zo lief voor me. Nadat hij even is gaan shoppen, komt hij terug met een heel prachtige rode roos: 'Omdat het even tegenzit allemaal en rood omdat ik zo van je hou.' Lief he? Helemaal blij! Aan het eind van de middag komt de rest van de groep terug in het hotel. Bruine broeken, doorweekte kleding en de verhalen bevestigen dat we bíjzonder weinig hebben gemist aan deze superregenachtige tocht, wederom vol modder en genadeloos geglij. Een meisje was zes keer gestrekt gegaan.

'Moraal van dit verhaal' 
Verder is het heeel veel wachten, op van alles. Zoals dat blijkbaar gaat bij 'georganiseerde tripjes'. Ik heb er schoon genoeg van. Meer dan ooit tevoren beseffen Chiel en ik hoe gaaf de manier is waarop wij samen reizen. In alle vrijheid om te doen en laten wat we willen en exact wanneer we er zelf zin in hebben. Ons eigen ritme volgen in plaats van dat van een ander. Dat is dan wel weer een 'lotusje', opgetrokken uit een hoop modder! Het was echt nog nooit zo duidelijk allemaal. Misschien is het ook dat we nu zoveel vrijheid gewend zijn, dat we niet meer in een schoolreisritme passen. Vanavond met de nachtbus terug naar Hanoi: heerlijk genieten van de mooie kamer in ons hostel.