Soms is het ook gewoon minder leuk op reis.. Nu.

4 december 2014 - Nha Trang, Vietnam

De dagen zuidwaarts zijn hoofdzakelijk gevuld met regen. En onze tassen ook. We hebben al tig lagen plastic om onze liners gedaan, maar dat voorkomt niet dat de slaapzak toch op een dag weer drijfnat en stinkend tevoorschijn komt na een lange rit. Ook onze matjes en tent zijn doorweekt. Gelukkig worden we wel steeds een beetje handiger met die zooi. Niet alleen zoeken we in iedere grote stad naar een meer permanente oplossing van het wateroverschot - en in Nha Trang vinden we eindelijk een vijftien liter scubatas. Eigenlijk te veel gewicht en té heavy duty, maar we zijn er heel blij mee. 

Hendig vernuft
Chiel heeft daarnaast de 'droogkast' bedacht. Iedere hotelkamer heeft wel een klein en gammel, maar afsluitbaar kledingkastje. Ik ga dan steeds naar de receptie en gebaar richting mijn natte haar dat ik een föhn nodig heb. Moet er wel föhngeluid bij maken, anders krijg ik steevast een grote kam aangereikt. ;) De föhn maakt Chiel met een Kemperbandje vast in de kast en daar hangen we dan kleding in te drogen. Soms ook schoenen en tassen. Twee van de tassen (de oudste) zijn al gaan schimmelen, dat willen we bij de rest zien te voorkomen. 

Shanty's zingen op de fiets 
Regelmatig wassen we de toch al natte kleding in hotels, om het toch nog een beetje 'draaglijk' te maken. Vaak is die wasmachine zo gevonden. Soms balen we wel van al die regen. Het regenseizoen is nota bene voorbij, zowel in centraal Vietnam als in het Zuiden. Mijn broer Jesse stuurt heel bemoedigend scènes door uit de film 'Full Metal Jacket'.. 'Als jullie dit nou zingen onderweg.. Dat houdt de moed er misschien een beetje in,' grapt hij. Toevallig déden we dat al broerlief! Haha! Door de heftige regen kiezen we tegen onze zin voor de kortste route en die gaat over de snelweg.. 

Gek
Er rijden bijna geen personenauto's op de Vietnamese wegen, maar des te meer trucks en touringcars. Deze worden bestuurd door een samenraapsel van het droesem der Vietnamese genen. We wanen ons echt weer een beetje in China. Niet alleen omdat die kleine handjes vastgeplakt lijken te zitten aan de schelle toeters - die gehoorschade veroorzaken -, maar vooral omdat de meesten écht niet kunnen rijden, maar desalniettemin toeren uithalen die de indruk geven dat men denkt onsterfelijk te zijn. 

Voorbeeld: je rijdt op een smalle bergpas omhoog, in de binnenbocht, langs de berg. Aan de andere kant ligt de oceaan. Je rijdt al helemaal aan de zijkant van de weg, omdat het verkeer vaak hard voorbij raast en nogal weinig gecoördineerd. Maar er komen dan van om de hoek bussen aanscheuren die aan het ínhalen zijn. Pas laat ziend dat er tegenliggers zijn in de vorm van deze twee fietsertjes en alle achter ons rijdende bussen en trucks. Niet dat de inhalers vervolgens remmen of proberen uit te wijken: ze rijden met de lichten seinend door tot wij en de trucks achter ons uitwijken.. We hebben daar overigens weinig ruimte voor in de bergen; dat gaat de weg af, het minibermpje of gravel in voor je al tegen de berg zelf aan zit. Dat de weg smal is, er wegwerkzaamheden zijn, er tig tegenliggers aankomen en je de bocht niet kunt overzien maakt hier geen reet uit. Als je maar zo vroeg mogelijk op je bestemming bent. Kleiner moet voor groter wijken: altijd. Net als in China. 

Ander voorbeeld: we rijden op een bergweg en worden van de weg af gesneden door een truck. Chiel ventileert fulminerend zijn opinie over het rijgedrag - dat ook nog echt nergens voor nodig was. Behalve ondergetekende en geliefde waren er geen levende wezens op de weg. En die is ook nog best breed. En wat denk je? De bestuurder en bijrijder stappen uit. Nou ja: ze vallen eigenlijk bijna uit hun truck - want ze zijn werkelijk stomdronken. En een grote verhalen dat ze hebben - in het Vietnamees natuurlijk. Maar we hebben helemaal geen zin in een discussie, dus we roepen en gebaren dat ze als de gesmeerde bliksem weer in hun voertuig moeten gaan zitten. Dat negeren ze en komen steeds dichterbij. Nou is dat zo erg niet, maar ze hebben hun kleffe handjes in de aanslag om ons aan te raken en dáár heb ik dus echt geen zin in. Chiel geeft een van hen een zachte zet, waarna die niettemin achterover valt. Hoeveel heb je op joh? De ander blijft met uitgestoken gretige handjes naderen als een soort zombie. Ik roep dat hij op moet rotten, maar natuurlijk geen gehoor, dus dan maar the hard way. Ik ben blij met mijn lange fiets, die ik tussen hem en mij in zet. Ik duw mijn voorbladen in zijn buik en duw hem zonder te wachten naar achteren. Die scherpe tandwielen voelt hij wel geloof ik, want nu gaat hij braaf achteruit. Grrr. In je mand, eikel! 

Asocialer dan hondsasociaal 
Motorrijders die elkaar aanrijden (hetgeen constant gebeurt), rijden na de botsing zonder iets te zeggen door. Ze schieten allemaal standaard - net als Chinezen - de weg op zonder te kijken. Eén idioot raakt daarbij een dezer dagen hard Chiels fiets en ziet hem keihard tegen de grond smakken. Chiel schreeuwt, de twee onnozele motorrijders kijken naar Chiel en.. rijden door. Godver. Ik haat dat. Ik rijd zo hard ik kan achter ze aan om hen mores te leren, maar als ik aardig dichtbij ben kijkt de achterste om en tikt de ander hard op de schouder en roept dat hij weg moet wezen. Ze maken een ubocht en planken keihard weg op de andere rijbaan. Oh, ik word zo kwaad van dit soort gedrag! Dat je rijdt met het kunnen van een doperwt gaat al erg ver, maar dat je willens en wetens iemand die je aangereden hebt in het donker in de stromende regen op straat laat liggen... Ik heb er geen woorden voor; al heb ik er net toch aardig wat aan vuil gemaakt. Grrrrrrrrrrrr. 

Zucht
In het hotel pluk ik heel voorzichtig alle kleine steentjes en rommel uit Chiel z'n bloedende schaafwonden en overleg met schoonzusje Eline en mijn familie of ik betadine die een jaar over de datum is (muts) nog kan gebruiken. Ik word best verdrietig van dit soort dingen, die eigenlijk bijna niet te voorkomen zijn. 's Nachts lig ik nog lang wakker omdat ik boos ben op mezelf dat het me niet lukte om dat tuig in te halen en van die motor te trekken. 

Bij nader inzien 
Pas de volgende ochtend, na een paar uurtjes slaap, besluit ik dat het uiteindelijk toch beter is dat ze ontkomen zijn. Gewoon omdat iemand een lesje leren eigenlijk nooit leidt tot beter gedrag. En dan zou het er dus puur om gaan dat ik mijn woede van dat moment kan botvieren; maar ook ik word daar natuurlijk minder van. Tijd en slaap zijn wat dat betreft mooie dingen, die je milder stemmen. Ik laat het gebeuren maar weer los, voordat het mij te lang vasthoudt. 

De leuke mensen onderweg 
Gelukkig zijn er ook veel leuke weggebruikers om ons heen. Heeeel veel mensen zwaaien, steken hun duim op en zeggen gedag. Of 'Vèèèry good!' Dat zeggen ze ook vaak. We komen ook de hele dag door schoolkinderen tegen, allemaal in dezelfde, te grote sportjacks (jaren tachtig stijl) en we vragen ons af waarom we ze altijd zien en ze dus nooit op school lijken te zitten. Zij zijn het meest enthousiast van iedereen; gillend roepen ze gedag en ze moeten zo giechelen als we iets terug zeggen.. Dat is zo gezellig en maakt een hoop goed van de wegaso's. 

Foto’s

5 Reacties

  1. Astrid:
    10 december 2014
    Hoi, wat een heftig verhaal eh! Dan realiseer ik me weer wat een heftig avontuur jullie beleven. Ik zou t wel fijn vinden als jullie beide veilig thuis komen. Op een gegeven moment natuurlijk, wanneer jullie er aan toe zijn. Hoop dat de mooie ervaringen de vervelende blijven overstemmen! xx
  2. Trees:
    10 december 2014
    Oh, dat is wel heel vervelend, én veel regen én die wegpiraten. Ik hoop iig dat die regen gauw gestopt is. Aan die wegpiraten kun je toch weinig doen. Sterkte!
  3. Gwen:
    10 december 2014
    Bewonder jullie veerkracht.Al die regen, de aso's en je spullen zeiknat. Geniaal om de haardroger zo in te zetten.Hoop op mooi weer voorjullie en crowds van aardige mensen. Veel liefs,
    Ton
  4. Erica:
    11 december 2014
    Pfff, dit soort ervaringen maken de komende mooie ervaringen hopelijk nog waardevoller dan dat jullie de eerdere mooie ervaringen tot nu toe hebben beleefd. Jullie laten je sowieso niet zo snel uit het veld slaan gelukkig. (Mmm, tenzij er veel slangen in dat veld zitten, natuurlijk...)
  5. Sanne & Michiel:
    16 december 2014
    Dank je wel allemaal, lief van jullie!