Terelj dreams

Een van de dingen die ik het allergeweldigst vind aan deze reis tot nu toe, (naast de ultieme numero uno: dat ik zo lang lekker met Chiel mag zijn!) is dat we ongeveer 24/7 buiten zijn; fietsend, zonnend aan de rivier, chillend in ons reispaleisje, kokend, koffie drinkend op de grond, graskriebelplassend, kletsend bij kampvuren, lekker bruin wordend in de zon.. En dat buiten zijn is hier extra leuk omdat je niet alleen steeds een klein, bewegend onderdeel bent van een bijna psychedelisch mooi en immer veranderend stilleven, maar ook omdat we midden tussen de dieren zitten. Tijdens deze 'kamp Holland' dagen lopen bij onze tent bijvoorbeeld grasknagende rossige koekalfjes rond te scharrelen. Hun blik is schattig door de enorm lange wimpers. Er loopt ook een paard, die met voor en achterbeen aan elkaar vast zit met een touw; omdat hij een dezer dagen geopereerd is. Verder zien we een keur aan grappige insectjes: felgroene minisprinkhaantjes bijvoorbeeld. Zoals al beschreven heeft al dat dierschoon ook een kleine steekgrage keerzijde, maar daar heb ik al genoeg over gezegd.

Het meest bijzondere dier dat we tot nu toe ontmoeten is de zwarte hond 'Baikal' (dat betekent in het Mongools 'laarzen'). Volgens haar baasje is ze hoogzwanger (niet heel goed te zien) en daarnaast de baas van de grote roedel honden die hier in de buurt de 'gerforten' bewaken. Dat doen ze met hart en ziel en de samenwerking is tot in de puntjes geregeld. Dat wil zeggen: als er een hond aanslaat, doet iedereen mee en verzamelt de club direct bij het 'dreigende gevaar'; meestal een ruiter die passeert. Ik wist eigenlijk niet dat vrouwtjes ook roedelleiders konden zijn. Baikal blijkt naast haar alfarol nog een tweede dagtaak op zich genomen te hebben: ze adopteert toeristen. Toen de andere Nederlanders hier nog waren had ze zich continue over hen 'ontfermd'.. Als ze een eind gingen wandelen liep Baikal helemaal mee en 's nachts lag ze voor hun huur-ger te slapen en waken. Wakker worden van haar keiharde waakgeblaf is bij de prijs inbegrepen.

Als het stel vertrekt, blijkt dat Baikal heeft besloten nu ons te adopteren. Het beestje is zo'n engel.. De volgende dag vragen we aan Bert's Mongoolse vrouw of we paarden kunnen huren. Geen punt: ze belt haar zwager die binnen een kwartier aan komt rijden op een prachtig bont paard. Zwart wit, met lange manen. De man zelf is echt wat je je zou voorstellen bij een Mongoolse cowboy. Een zongebruind gezicht, een cowboyhoed, wijde rijbroek en prachtige gepoetste zwartleren rijlaarzen. Alleen de bovenste rand is van bruin leer. Heel classy. De zangeres Jewel zou gezegd hebben: 'He is fashionably sensitive, but too cool to care.' De man heeft een uitstraling waar een natuurlijke vanzelfsprekendheid uit spreekt. Chiel en ik krijgen allebei een mooie ruin toegewezen. Die van Chiel heeft een camel kleur en de mijne is wat donkerder. Beide paarden zijn goed beleerd, maar hebben toch ook nog een eigen willetje. Leuk. 

Ik vind het echt ontzettend stoer van Chiel dat hij gewoon op het paard klimt en meerijdt alsof hij dat al jaren doet. Het is welgeteld de derde keer dat hij op een paardenrug zit.. En hij zit er ontspannen bij zie ik als ik omkijk. Wat ik voor de zekerheid vaak doe. Maar zelfs voor mij als best ervaren ruiter (zij het jaren geleden ;)) is dit een tocht als nooit tevoren. Waar we in Nederland bijna panisch gemaakt werden voor ieder beetje oneffen wegdek met het altijd loerende gevaar dat het paard een been breekt (en dan afgemaakt moeten worden omdat dat erg genoeg niet te herstellen is :(( ), verwachten de ruiters hier dat de paarden gewoon alles kunnen wat zij willen. Ik zit zelf nog steeds met mijn angst; oh beestje kijk alsjeblieft uit hoe en waar je je hoeven neerzet, want ik wil echt niet dat je iets breekt.. En geloof me: mijn mooie paard verstapt zich vaak genoeg; in diepe gaten in de weg, over grote keien en in modder die nog veel dieper blijkt dan ze lijkt. De cowboy en zijn half Nederlandse veertienjarige neefje dat gezellig met ons kletst zijn er totaal niet mee bezig. Zij weten wat hun paarden kunnen, dat ze hier zo vaak lopen en ze lijken een instelling te hebben dat het dier de mens tot nut moet zijn. Ieder zo zijn taak: de berijder berijdt en kiest de weg en het paard draagt en volgt. Een contrast met de knuffelige en behouden bijna-huisdier en kameraad benadering die we er in Nederland op na houden. In beiden zitten mooie aspecten vind ik. 

Tijdens onze rit van drie uur probeer ik zoveel mogelijk te beseffen dat de paarden het gebied beter kennen dan ik het ooit zal doen en geniet immens van het rijden op de plekken waar we met de fiets nooooit hadden kunnen komen. Zulke mooie uitzichten, smalle passen waar we net overheen kunnen, berken- en naaldbossen, diepe valleien en rivieren. We zijn verbaasd over wat deze paarden kunnen: tot de borst (en mijn voeten!) staat mijn ruin in de heftig stromende rivier. Hij zoekt de beste weg over de bodemkeien en komt door de stroming in een diagonale lijn aan de overkant. Te gaaf!! Ik stuur hem nu even niet omdat ik weet dat hij zelf het beste pad kiest. 

En Baikal? Hoewel ze dan hoogzwanger is, springt onze roetzwarte vriendin vrolijk door het gras - dat boven haar uitsteekt - en jaagt op marmotten, die we panisch horen piepen en in bomen zien vluchten. Het is zo'n leuk gezicht: haar vrolijke oortjes zijn gespitst en helemaal naar voren gericht terwijl ze met vier poten tegelijk van de grond komt en die allemaal op het kleine knaagdiertje poogt te planten zodra ze neerkomt uit de lucht. Gelukkig zonder een marmot echt te raken. Het ziet er hilarisch uit en ontroerend tegelijk. Ze zwemt en loopt ook door alle rivieren, zelfs de diepe. Alsof het niets is. Het is zo gezellig dat ze ons overal volgt. Hoewel, volgt.. Ze zit enerzijds helemaal in haar eigen wereld, spel en avontuur, maar ze blijft in de buurt. Ook als we weer terug zijn van de prachtige tocht. Als we water filteren bij de rivier, ligt ze op ons te wachten op de oever. Zijn we bij de tent, ligt zij naast ons te chillen. Als onze reis verder gaat staat ze ons op het pad na te kijken, met iets in haar blik dat wij vertalen als teleurstelling. Maar ze snapt wel dat ze nu niet mee kan lopen.. Dag lieve schat! Veel plezier met je volgende adoptie-toeristen.