Terug in Dreamtime

9 februari 2015 - Ban Hom, Laos

We zijn terug in Dreamtime; het ecoresort twintig kilometer van Vientiane. Dit keer omdat we er een klein weekje gaan oppassen. Eigenaren Mike en Michelle wilden heel graag samen naar een festival in Thailand en hadden vorige keer gevraagd of het ons iets leek om een tijdje op hun jungle-thuis te passen. Omdat er nog genoeg tijd overbleef om Laos verder te verkennen voordat we weer in het woud werden verwacht en het ons een heel leuk idee leek, zeiden we ja. Mike en Michelle sprongen bijna een gat in de lucht, omdat ze nog nooit samen naar een festival waren geweest en ook omdat ze sowieso zelden samen weg kunnen vanwege Dreamtime. 

Op de avond van aankomst vertellen ze ons nog snel alles wat hen handig lijkt om te weten, we vragen een hoop en ten slotte drukken ze ons op het hart dat we vooral geen stress moeten hebben. 'Keep it simple with the dinner options. Just make it really easy for yourself so you get time to enjoy and relax here.' Want dat gaan we doen: gasten ontvangen en naar hun jungle-bungalow begeleiden, koken voor ze en helpen met wat gasten dan ook maar voor vragen hebben. 

Het is erg leuk om te doen. Rond de lunch inventariseren we bij alle gasten wat ze in de avond willen eten de volgende dag. Dan maken we samen met de Laotiaanse vrouwen van de keuken met hulp van handen, voeten, tekeningetjes en een calculator boodschappenlijstjes voor de volgende dag. We kijken samen wat er aangevuld moet worden en geven de vrouwen geld mee zodat ze na hun werk in Dreamtime boodschappen kunnen doen op de markt. Met de spullen komen ze de volgende dag rond acht uur weer terug en dan bereiden ze vast dingen voor. Heel relaxed eigenlijk.

Maar het is toch ook aardig aanpoten als we heel ineens 'full house' hadden. Het is laagseizoen hier en Mike had nog gezegd dat hij hoopte dat het rustig zou blijven. Nee dus. Dat is natuurlijk altijd zo in dit soort situaties. Maar we lachen erom; hobbelen vrolijk naar de ene bungalow om vuil beddengoed te vervangen en laten een nieuwe gast zijn of haar slaapplek zien in een andere. Shanty, shanty. De meeste gasten zijn zelf ook heel relaxed en dat scheelt ook een hoop.

Het enige lastige is dat je qua boodschappen rekening houdt met ieders wensen en dat mensen dan later weer van gedachten veranderen. Dat ze dan ineens toch niet mee willen eten of ineens iets anders willen. Heel irritant, want we houden niet van weggegooid voedsel. Doen we dus ook niet; alle kliekjes gaan gewoon in van die akelig hendige tupperware bakkies en zo de 'koelkist' in. Een leuk begrip hoor hier: het is een soort thermosdoos vol blokjes ijs. Voila: de koelkast. En de volgende dag krijgen mensen die restjes op verzoek opgewarmd terug. En Chiel eet lekker tussen de middag de maaltijden van mensen die bellen om te reserveren en dan niet op komen dagen. Zo is er altijd wel weer een oplossing voor het praktische gedoe.

Omdat we hier oppassen mogen we zelf gratis overnachten en eten en drinken wat we willen. Echt leuk. We hebben de grote bungalow van Mike en Michelle gekregen en dat is echt een geweldige plek. Alles is natuurlijk van hout en riet, maar om de bungalow heen ligt een grote veranda met twee immense luie stoelen, een grote hangmat, een yogamat en natuurlijk is alles open, dus je hebt rondom uitzicht over de jungle. Vlinders en andere beestjes vliegen voorbij. En wij lezen allebei een boek, samen in een grote hangmat. Wat een leven..

We slapen op een vide, waar je met een houten ladder en een touw naartoe klimt. Naast ons beklamboede bed (we zijn hier net een bloedbank; ze lusten ons echt rauw die beesten) staat een kartonnen doos met twee miniscule oranjewitte katjes erin. Elke dag hebben ze een beetje meer stemvolume om naar moeder Monica te roepen. Het meeste van de tijd zit ze gezellig bij haar mini-babietjes in de doos. Soms probeert ze in het bed te kruipen.

En een van die andere jonge kitties (genaamd 'Cocain'), die hier ook rondlopen, was zó vastberaden om 's nachts tegen me aan te komen krullen, dat ze zich tot een paar keer toe onder onze klamboe door gewurmd had.. Maar het kleintje is niet te weigeren hoor: ze is wit met een klein beetje oranje en ze heeft een vacht zó zacht als ik nooit eerder bij een kat heb gevoeld. Volgens Michelle - die meer geld besteedt aan eten voor de katten dan aan het eten voor zichzelf - is dat omdat ze elke dag verse vis eten... Ik prak nu dus dagelijks drie kleine verse visjes voor het kattenvolkje, die ze dan gretig naar binnen werken. 

Als Chiel en ik 's avonds door het woud lopen, schijnen we expres onze hoofdlampen in het woud. Je ziet dan talloze, fonkelende diamantjes: spinnenogen. Het lijkt net alsof ze afwachtend terugkijken, checkend wat we zullen doen. In een van de tredes naar onze bungalow toe woont in een gat aan de bovenkant (en waar je dus overheen stapt) een tarantula. Maar die laat zich al even niet zien. Er zitten ook miljoenen langpootspinnen. Tegen de schemer wandelen ze de paden op en als je dan aan komt lopen, rennen ze massaal de bosjes in. Maar doordat ze daarbij over dorre bladeren moeten rennen, klinkt het net alsof het heel zachtjes regent aan weerszijden van het pad. Het zijn echt ontelbaar veel spinnen die voor je voeten wegrennen. Nog nóóit zoiets gezien..

Ik geloof wel dat ik minder bang ben geworden voor de beesten hier. Toen ik een tijdje terug de rots aanveegde van de Kungfupanda-monnik, zag ik regelmatig schorpioenen uit mijn veegsel wegrennen; die vind ik nu ook niet meer eng. Het is meer gewoon dat je je kop moet gebruiken als je er een ziet en ook daarvoor: dichte schoenen aandoen en zorgen dat je ze niet bedreigt. De defensieve beestjes vallen niet uit zichzelf aan; je moet iets aardig doms doen voordat ze je steken. En de schorpioenen hier zijn niet dodelijk volgens Mike. Doet alleen verrekte veel pijn als ze je steken. 'It's like hitting your thumb with a hammer and then you'll have this pain continuously..' 

Het is al met al echt een heerlijke plek waar we helemaal tot rust komen. Zoveel fijner dan de stad. Stil, schoon, donker als de zon onder is. Behalve wanneer we een groot vuur maken en natuurlijk is er ook licht van de kaarsjes die we branden in de gemeenschappelijke ruimte. 

Foto’s

1 Reactie

  1. Helma en Raymond Sleegers:
    19 februari 2015
    Wat een belevenissen. We genieten van jullie verhalen.