Water... Veeeeel water!

Het is erg lekker om weer (op de keiharde ondergrond!) te fietsen. Ook al gaan we niet hard; de hete fohn komt van opzij en staat op standje drie. Vlagen koude wind tussendoor zorgen voor verkoeling. We hopen dat de wind nog draait. Dat doet hij ook, maar niet ten gunste; we hebben de fohn nu recht van voren.. Om een nieuwe zonnesteek te voorkomen heb ik onder mijn hoedje een stukje badstoffen handdoek opgevouwen. Dit voorkomt dat de zon na het opwarmen van de hoed, vrolijk verder gaat met het koken van mijn kersenpitje. Dit werkt echt goed.

Het vele water dat we bij ons hebben, wordt daarentegen wel steeds heter onder de zon. 'Het lijkt wel theewater!' zeg ik tegen Chiel. En daarmee kom ik op het idee om inderdaad een zakje vruchtenthee toe te voegen aan een fles. Door de temperatuur trekt de thee gemakkelijk. En het smaakt zoveel beter dan dat hete water.. En we drinken er liters van. En zweten het evengoed weer uit, want tijdens het fietsen hoef ik niet een pitstop te maken. Zoveel dus om aan te geven dat de temperaturen nog steeds stijgen naarmate we Zuidelijker komen.

Een van de mensen die stopt om foto's te maken is een wat oudere Indiase man. 'I've never seen such bikes in my life before...' zegt hij verbaasd. We maken een praatje en dan rijdt hij weer verder in zijn witte slagschip. Al snel keert hij om. Hij stapt uit met twee flesjes vruchtensap. Kamertemperatuur en in deze relatieve wereld van temperaturen voor ons dus iiiiijskoud, heerlijk! We bedanken hem hartelijk. 'God says these bottles have your names on it, not mine.' Hij keert nog een derde keer terug omdat hij nog wil vertellen dat hij meegewerkt heeft aan de weg waar we op rijden. Met een onmiskenbaar Indiaas accent zegt hij: 'Three years ago, this road wasn't here yet. I constructed it.' We bedanken hem voor het sap en de weg en gaan ieder ons weegs. Wat een lieve mensen lopen er toch rond. De stoot suiker doet een hoop goeds tegen die harde wind in. Verderop krijgen we nog een fles water die ook in twee slokken opgaat. Het drooggelegde zout op ons gezicht en onze broeken spreekt boekdelen.

Nieuw, koud water treffen we aan het einde van de dag. Naast de weg staat een bord met een kraan erop. De Zwitsers hadden ons al verteld dat we dan zo'n vijfhonderd meter het binnenland in moeten rijden om bij een klein gehucht de bron te vinden. En inderdaad. Een vrouw die op ons geluid af uit haar ger komt en aan wie we duidelijk maken wat we willen, wijst ons naar een drinkbak voor vee. Hmmm. Maar eenmaal daar, zien we een enorme slang liggen. De vrouw loopt naar een grote, roestige tank en zet iets aan waardoor het water uit de slang stroomt. Het kookt bijna. We laten het even stromen, tot er ijskoud water uitkomt. Alle flessen worden bijgevuld en het moge duidelijk zijn; 16 liter water is niet genoeg voor 235 kilometer.

We besluiten na 100 kilometer te hebben gefietst, hier in dit kleine gehuchtje te blijven voor de nacht. We zetten de tent op in de luwte van een half omgewaaid barak-achtig gebouwtje, zoals vaak voor de mijnwerkers wordt gebruikt. Maar de constructie is zo licht, dat in het midden vermoedelijk eerst het dak losliet onder de genadeloze wind en vervolgens de gevels.. Het dunne plaatwerk deint in de wind en maakt geluiden die het beste passen in de trage intro's van klassieke cowboyfilms. Uit hun sponningen hangende deuren piepen en kraken mee en het is al met al een creepy plek, maar dat heeft wel wat. Als de wind nog harder wordt en het geluid steeds indringender, doen we gewoon die oh-zo-handige oordoppen van Eline en V in. Weg geluid en hallo broodnodige slaap: 12 uur achter elkaar als een blok. Jawel.