Westerse fietsers

2 juli 2014 - Tsjojr, Mongolië

Dat we niet de enige maffe Westerlingen zijn die fietsend en vanaf de weg het Mongools grondgebied verkennen, wisten we natuurlijk al door de Zwitsers die we een tijdje terug tegenkwamen. Maar tijdens de dagen dat we van Tsomog naar Terelj fietsen komen we er meer tegen. Ineens vier tegelijk; ze hebben elkaar net ontmoet en staan in de berm samen te praten. De theekrans bestaat uit een Canadees die onder luid protest en dreigingen met scheiding een maand 'vrij' heeft gekregen van zijn vrouw - en drie Serviers. Met twee daarvan staan we te praten; een echtpaar dat nu vijf maanden op de fiets zit en vanuit Kuala Lumpur terug naar Servie fietst. 

De Canadees zegt dan: 'Look inside the little wagon.. There is a kid inside.' We geloven er niks van; een heel klein wagentje dat helemaal volgebouwd is aan de bovenkant, maar ook aan de binnenkant, zien we later. Maar er blijkt net een klein blond jongetje van drie en een half tussen te passen... Met een nurkse en wat verlegen uitdrukking stapt hij uit het karretje. Hij blijkt zich niet lekker te voelen want hij geeft nog geen minuut later over in de berm.

Maar vind je het niet een verhaal? Het mannetje schijnt regelmatig hele stukken naast de fiets te rennen, dat vindt hij leuk. Kan ik me wel voorstellen als je anders telkens in zo'n bagagekar gepropt zit. En hoewel ik het briljant vind dat de ouders zoveel vertrouwen hebben dat ze hem gewoon meenemen op avontuur, zou ik zelf denk ik geprobeerd hebben ook een 'achterop' voor hem te maken, of een tandem waarop hij zelf ook een beetje mee kan peddelen als hij wil. Of zoiets dat op een tandem lijkt maar gewoon een extra zitje is. We zijn nog lang verbijsterd dat er echt een klein jongetje uit dat hokje stapte... Net als de Canadees, die vertelt dat hij net zo had gereageerd als wij. 

Later komen we nog de Duitse kersverse pensionada Rudy tegen. Zijn vrouw werkt nog en ook zij heeft haar man 'vrij' gegeven zoals hij het noemt. Maar dan voor een jaar. Het lijkt bijna een trend te worden; mannen die wegvluchten op de fiets (voor hun vrouw?). En hoe verder hoe beter ;) Het is leuk om met iedereen te praten over waar ze geweest zijn, wat er nog in de routeplanner staat en ook over het materiaal dat ze gebruiken.

Als we weer samen zijn zegt Chiel: 'Ik ben toch ZO blij dat ik met jou op pad ben...' Dat heb ik ook. We bespreken dat het ons opvalt dat iedereen anders reist en met andere redenen. En dat er niemand is die net zo reist als jijzelf. Behalve wij samen dan. De Zwitsers komen bij onze 'persoonlijke stijl' het meest in de buurt. De meest wezenlijke verschillen zijn dat ze veel zwaarder bepakt fietsen dan wij en veel minder km per dag doen. Dat hamsteren onderweg, met dat de reistijd vordert, zien we ook bij de Serviers terug. Ze willen een nieuwe, grotere kar omdat ze nu nog meer spullen hebben verzameld, vertellen ze. Het is nu al echt een uitdragerij: twee normale fietsen met beide een volgelade en er bovenop volgestapelde karretjes en overal waar het nog meer kan (of eigenlijk niet kan) zit van alles. Aan hun sturen hangen bijvoorbeeld aan de zijkant diverse gallons (!) met water! Er hangt nog veel meer aan het stuur. En er bovenop zit zelfs een stapel droge takken om vuur te maken, terwijl ze ook gewoon een kookstel hebben. 

Wij snappen allebei niets van die verzamelwoede. Maar misschien sla ik een beetje door naar de andere kant, want ik heb me tot ware 'light weight fetisjist' ontpopt. In India nam ik meestal al maar 7 kilo mee en op een trektocht door de Nepalese Himalaya niet meer dan een rugzakje met de capaciteit van een toilettas. Ik hou ervan om alles makkelijk te kunnen vinden en me relaxed voort te kunnen bewegen; ook als die tassen een keer niet op de fiets zitten. Dus ik denk nog steeds kritisch na over wat we niet gebruiken en we hebben alweer wat naar huis gestuurd, geven dingen weg en kopen zo slim mogelijk in. Als we bv weer een zwaar pak melk hebben ingekocht, maken we dat snel op om het niet lang te hoeven meezeulen; 's ochtends koffie met melk ipv water en 's avonds bijvoorbeeld melk met muesli. Ik knip zelfs alle labels uit onze kleren. Chiel moet daarom lachen en dan zeg ik dat al die labels samen heus wel iets wegen ;) misschien overdreven allemaal, maar ik vind het echt een leuke sport.

Dan is er nog het dieet. De Zwitsers proberen net als wij gezond te eten. Hun enige uitzondering is roken en snickers. Bij ons koffie en alcohol. Maar de Duitser die we ontmoeten heeft geen kookstel bij zich. Hij leeft op witbrood, kaas, water en.... Snickers. Zes tot tien per dag werkt hij naar binnen... Wow! Hij vindt het heerlijk, zegt hij. Maar dat hij er toch echt hard op gaat is te zien aan de gespierde benen (waar een Tour de France rijder afgunstig naar zou kijken) en de 120 km per dag die hij altijd aflegt. De Canadees fietst vaak nog meer (zegt hij) en dan op eiwitpoeder en bodybuilding vitamines. Eten doet hij niet. Afvallen is namelijk ook een doel van zijn reis en hij gaat naar eigen zeggen al zo goed op dat poeder. Deze reis heeft hij poeder met 'cookie smaak' meegenomen voor de afwisseling.. 

Tot slot is er het materiaal. De Duitser heeft de vaderlandse degelijkheid goed opgevolgd als je naar zijn fiets kijkt. En zijn bepakking is erg licht en heeft een 'regenjas'. Geen spullen aan het stuur. De Serviers daarentegen zijn het zwaarst beladen van iedereen; nog los van het kind. Het ironische is dat ze om zo 'licht mogelijk te rijden' zo smal mogelijke bandjes onder hun fiets hebben gemonteerd. Ze geloven blijkbaar nog in de achterhaalde fabel dat dunne banden per definitie minder rolweerstand hebben.. Iets wat resulteert in een stapel kapot gereden wielen, die zorgvuldig bewaard worden, bovenop een van de aanhangertjes. De ketting smeren ze zo te zien nauwelijks en de bejaarde remblokken laten grove sporen na in de velgen. De Zwitsers nemen juist de ketting heel serieus; niet alleen smeren ze vaak; ze hebben per fiets twee kettingen bij zich. Elke duizend kilometer wisselen ze die kettingen af, met als doel de achtercassette te sparen. Na een jaar fietsen hebben ze vier velgen versleten; daarom heeft Jean Daniel ter plekke vier nieuwe zitten vlechten. Ze hebben Marathon plus banden. Ideaal om weinig lekke banden te krijgen. Maar op die verharde weg ga je relatief weer langzamer omdat ze zo stug zijn. 

3 Reacties

  1. Gwen:
    2 juli 2014
    Erg interessant lijkt me om al die onbekende mensen te ontmoeten en hun verschillen te zien. Dat kleine jongetje, gedurfd hoor!
  2. Trees:
    2 juli 2014
    Leuk, om met al die mede fietsers te praten en te kijken naar de verschillen. Het lijkt me juist lekker om zo weinig mogelijk mee te nemen, je moet alles telkens weer inpakker!
    Hoe bizar om zo'n klein jochie tussen de bagage mee te nemen.
    Misschien went dat joch er nog aan en hopelijk zit er een beetje vering in dat karretje!
  3. Sanne & Michiel:
    6 juli 2014
    Hebben jullie de foto van de kleine nurkse man al gezien?