De slechtste b-film ooit

Vandaag zij we vanuit Terelj Park teruggefietst naar Ulaanbaator. Het meest bijzondere op de weg terug is als vlak voor onze fietsen een havik opstijgt. Hij had blijkbaar net een marmot uitgeschakeld. Het diertje ligt levenloos en met gesloten oogjes op het wegdek. In zijn slaap zit een klein rond rood gaatje; alsof er een kogel op hem is afgevuurd. De bruine havik wacht cirkelend in de lucht tot we voorbij zijn gefietst. Het laatse stukje naar en door UB liften we mee met een 'porter wagon', een klein blauw vrachtwagentje waar we de fietsen en tassen op kunnen laden.

In UB treffen we op het grote Chinggis Khaan plein onze Zwitserse vrienden. Het is erg leuk ze weer te zien. Ze hebben een betaalbaar hotelletje gevonden, waar wij ook een kamer boeken. En waar hun kamer een zoet rood verlicht hart aan het plafond heeft, krijgen wij een pornoroze variant toebedeeld met grote verlichte spiegels aan het plafond en naast het bed. Yeaaaaahh!!! Hilarisch ook. Toch is het niet een of ander hoerenhotel. Een ander grappig detail is dat de muren in de gangen allemaal lichtpaars glitterend zijn.. Heel apart. We mogen onze modderige fietsen meenemen op de kamer, zuchten van verlichting!

We trappen de langste avond van ons Mongolie-avontuur tot nu toe af met wat verlaat avondvoedsel, koude biertjes en gezellig geklets. Terug in het hotel, open ik zomaar een deur. Eline weet dat ik dat wel vaker zomaar deuren open doe als er een drankje in zit ;) Dit keer zit er een heel leuke verrassing achter de deur: een levendig karaoke feestje. Ik kijk nieuwsgierig naar binnen en word direct naar binnen getrokken door een vrouw op leeftijd met in haar ene hand een tumbler vol vodka (!) en in de andere mijn arm. Ze blijkt de moeder van een vandaag 36 jaar geworden vrouw, die nu aan het zingen is. Er zijn nog een paar vriendinnen bij en een man die danst als een kleine, wilde MJ. Hij gebruikt ieder 'verloren' moment tussen de karaokenummers door om in de microfoon een geslaagde versie van 'When doves cry' te grunten. Klinkt goed. 

Het is een ontzettend gezellige bende. De sfeer is uitgelaten en dat heeft het nodige effect op de temperatuur in de toch al kleine, geluidsdichte kamer. Aan een van de wanden hangt een enorm breedbeeldscherm waarop de tekst van de liedjes voorbij trekt. We nemen de uitgelaten stemming direct over en dansen en klappen hard mee. We juichen voor ieder afgerond nummer. Ze lijken het prachtig te vinden en we mogen niet meer weg. Moeders voert de boventoon. We voeren allemaal het inleidende drankritueel met haar uit, waarbij we wat van haar vodka in de lucht wegknippen. Dan gebaart ze met gebalde vuist en duim richting haar mond dat iedereen van zijn fles bier moet drinken. Ze kent geen nee. Ze houdt iedereen al dansend in de gaten, drinken jullie wel hard genoeg? Zelf geeft ze met haar enorme glas babbelwater natuurlijk het lichtende voorbeeld.. 

Dan krijgen we een groot boek in handen met zo'n honderdduizend nummers erin. Zo komt het dat we op onze beurt gevieren 'Barbie Girl' van Aqua door twee microfoons aan het bleren zijn. En even later Akon's 'Right now, na na na'. Vervolgens besluiten we ons niveau een paar tandjes op te halen met Billy Joel's 'Piano Man'. Chiels keuze. Het is zo gezellig.. Helemaal los met zijn allen! De Mongolen houden het bij de krakers van eigen bodem. En zo zingen we om de beurt een lied.

Moeders lacht non stop en danst met haar duim omhoog, alsof ze steeds wil checken of wij het nog even leuk vinden als zijzelf. Ik doe een wals met haar en Leonie met de dochter. Het kleine mannetje beweegt door de hele ruimte heen, gooiend met armen en benen. Het vodka niveau is daar. En als de tv aangeeft dat de karaoke-tijd op is, wil het gezelschap naar een club. Natuurlijk gaan we mee. 

De club bestaat uit een grote ruimte met aan de zijkanten van de dansvloer allemaal loungebanken. Bier drinken op de dansvloer mag niet, dat moet in de fauteuils. Op den duur blijkt helaas waarom. Na een tijdje dansen spreekt een jonge gozer uit Oekraine Chiel en mij aan en vraagt ons met hem en zijn vrienden te komen praten. Natuurlijk, gezellig. We zitten met de jongens uit Oekraine tot een zeer aangedane Leo naar ons toe komt met Jeanda achter haar aan. Er blijkt een gevecht te zijn uitgebroken aan de andere kant van de zaal. En onze nieuwe Mongoolse vrienden zijn erbij betrokken... Verdomme. Waarom nou?

Leo begint haast te huilen als ze vertelt dat kleine man een grote vent met een bierfles op zijn sleutelbeen sloeg en nog iemand anders in zijn gezicht. Waarop er een kopstoot werd gegeven en zo te horen de neus brak en de tanden uit de mond van onze kleine vriend vlogen. Gatverdamme.. Terwijl we gevieren staan te praten, krijgen we zelf dingen naar ons hoofd geslingerd. Het komt van ver. Iets hards. Ik weet niet wat het is. Duidelijk teken dat we weg moeten gaan. Volgens Jeanda is de grote kerel samen met zijn matties ook tegen ons, omdat wij natuurlijk met het gezelschap waren. 

Wat kleine man over zich heeft afgeroepen blijkt niet best.. Hij heeft een enorme kerel, zowel in de lengte als in de breedte als in vetpercentage, tegen zich in het harnas gejaagd.. De man (net een Sumo, inclusief ontbloot bovenlijf en kale kop) is in alle staten. Op zijn voorhoofd loopt een stroompje bloed. Alle betrokkenen hebben naar het lijkt meer vodka dan bloed in de banen lopen en daarom is niemand meer aanspreekbaar. Behalve een paar van de vrouwen. Het kleine mannetje weet nog tegen mij uit te brengen dat de Sumo zijn 'baby' had lastig gevallen en dat hij daar woest van werd. Daarna zijn we hem kwijt.

Sumo ziet eruit alsof hij zijn hoofd niet te rusten zal leggen voordat hij ieder vogelbotje van onze kleine vrind eigenhandig aan gort heeft geknaagd. Een heel nare sfeer. En dat is een understatement. Het zijn van die momenten die sneller voorbij vliegen dan je kunt nadenken. Momenten waarop je aan den lijve ervaart dat je in een fight or flight situatie zit. Jeanda, Leo, Chiel en ik zijn in de hal van de club, met de karaoke vrouwen. De stemming in de hal is grimmig en de spanning te snijden. Sumo staat te rellen met wat anderen en ik begrijp van Leo dat hij 'klein mannetje' wil pakken. Ik vraag me af waar mannetje uithangt en speur de ruimte af. Chiel roept dringend dat ik mee moet komen, weg uit de club. Maar mijn intuitie zegt wat anders: 'NEEM-HEM-MEE!!' Niet meer, niet minder. Maar de uitroeptekens in mijn hart zijn dringend genoeg om direct te handelen. Ik vind de troubleshooter gelukkig snel; hij ligt voor pampus op een bank. Ik baan me een weg door de ruzieende mensen en neem hem onder mijn arm mee naar buiten. Alleen Leo lijkt het daar mee eens. Het maakt haar ook niet uit wie er begon, als er maar een staakt het vuren komt. 

Op straat gaat de ellende verder want Sumo komt achter ons aan. Chiel en ik rennen met mannetje weg, maar Sumo is niet te stoppen. De vrouwen proberen hem tegen te houden, maar hij beukt iedereen aan de kant, door woede en drank verblind op weg naar zijn doelwit. Een bizar gezicht. Op een zeker moment heeft hij mannetje te pakken en trapt hem tegen de grond, waarop het schoppen doorgaat. In een moment dat Sumo even niets doet, raapt Chiel mannetje van de grond en we rennen weer met hem weg. Die wil eerst terugvechten tegen Sumo. Maar Chiel schreeuwt: 'COME!!' En hij luistert. Hij heeft ook geen keuze, want Chiel sleurt hem gewoon mee, alsof het een lappenpop is. Waar Sumo zijn gewicht mee heeft als het gaat om klappen uitdelen, zijn wij hem ver vooruit al het gaat om rennen. Dus we raken hem gelukkig kwijt.

Maar een jongere gozer komt hem ook te na. Mannetje rent voor zijn leven, maar de jonge vent is snel. Ik ren als een malle op mijn slippertjes achter de jongen aan om hem over te halen mannetje te laten gaan. Pak hem bij de schouders en probeer hem te overtuigen. Het voelt alsof we heel UB door rennen. Ik zeg dat ik weet dat mannetje is begonnen met slaan, maar dat het nu moet stoppen, omdat meer bloed echt geen zin heeft. Dat ik de jongen helemaal begrijp, maar dat het echt moet stoppen. Het lijkt te werken. Hij wordt iets rustiger. Dan treffen we een man en hij belt voor ons de politie. Maar voordat die arriveert is mannetje allang gevlucht over een paar muren en de jonge gozer is in een andere richting vertrokken. 

Man wat een avontuur.. Wat een verrekt slechte b-film. Op de hotelkamer zitten we met zijn vieren bij te komen van dit bizarre verhaal.. Ik ben echt een tijdje uit mijn doen. Gelukkig zijn we weer onder elkaar en hebben we tot ver in de ochtend afleiding van het Nederlands elftal dat maar blijft cliff-hangeren tegen Costa Rica tot het laatst mogelijke moment; de door Oranje gevreesde penalties. Ze gaan onverwacht prachtig en dat is toch een fijne afsluiter van een geweldige avond met een bizar beroerd middenstuk..