Boeddhistische lesjes (...)

Vandaag peddelen we in een heel hete zon richting het zuiden; naar het Khamaryn Khiid klooster. Deze 45 km zijn door de hitte wat zwaarder dan anders. We zijn langzamer; ook als we niet fietsen. In ons denken, bewegen, beslissingen nemen; alles vertraagt door de woestijntemperaturen. 

Bij het boeddhistische klooster van Danzan Ravjaa aangekomen, blijkt dat het klooster maar tot twee uur open is. Het is nu vijf uur.. We beklagen ons over de LP die helemaal geen tijden had vermeld. Dat is boeddhistische les van de dag #1: niet de schuld buiten jezelf zoeken, maar gewoon accepteren dat het is zoals het is. Alle als-en, dannen, maren en mitsen, echters en edochs kunnen we beter achterwege laten. Ze veranderen niets. 

De volgende boeddhistische les volgt direct daarop; les #2 valt indirect te lezen op het bordje op de poort over openingstijden; pas om 9.00 de volgende dag gaat de zaak weer open... Dat is een laaaange tijd om te wachten op een plek waar verder volgens deze twee verwende westerlingen 'niks te doen is'... Een les in geduld opbrengen dus! Die beste Danzan speelt vast een klein spelletje met ons. ;) Dus we herzien ons plan van morgen met de zon opstaan om voor de hitte uit te kunnen fietsen; om negen uur staan we nogmaals geduldig voor de poort. 

Het is bloedheet in het gebied waar we zijn. Nog zuidelijker dan Sainshand en doordat het in een vallei ligt, komt er nauwelijks wind en heeft de zon vrij spel. We zetten in de schaduw van een gebouw de tent op, leggen alle spullen erin en sluiten hem af met een slotje. De valuables nemen we mee en gaan op zoek naar meditatiegrotten die we niet kunnen vinden. De LP had gezegd 'a short walk' en dan richting het oosten. Dat eerste lijkt een breed begrip, voor dat tweede hebben we een kompas dat braaf wijst welke richting we aan moeten houden. 

Van het pad geweken (sprookjesles; nooit doen! Maar van prinsesserigheid moet je toch echt juist af; dus gewoon van dat pad gaan!) en door de woestijn stiefelend krijg ik een lesje dat Chiel niet krijgt; hij vindt alle bewonertjes die voor onze voeten wegschieten prachtig. En ik vind dat ook wel, maar vind sommige vooral ook eng. Dus ik probeer me haastig uit de Teva's te maken (en voel me ondanks het opgroeien op het platteland nu echt een stadstutje). Daar is les #3 heb respect voor alle levende wezens! Ze zijn wel bijzonder trouwens; het lijken enorme zandkleurige scarabeeen, die hoog op de pootjes staan, hard kunnen rennen en een stekelig ruggetje hebben. 

Lesje #4 gaat over omgaan met 'teleurstellingen'. Hoe klein ook in dit geval; vooral Chiel baalt dat we de grotten uiteindelijk niet gevonden hebben. 

Dan les #5, die gaat over verwachtingen. We hadden ons allebei een beeld gevormd van hoe het hier zou zijn, vooral ik. Ik dacht dat de monniken in hun rode gewaden druk zouden zijn een met moeite groot en groen gekregen weelderige tuin te onderhouden; met gieters en schoffels, in sandalen lopend over een zen-achtig door henzelf met liefde aangelegd paadje.. Ik had me verheugd me eindelijk even 'thuis te voelen' tussen de andere sandaaldragers (iets wat ik vandaag voor het eerst gedaan heb; Teva's aantrekken en wat ik nog steeds stui-tend vind, maar uit zuiver praktische overwegingen toch doe. Maar alleen op reis. Als ik er in Den Haag ooit op gesignaleerd word... snap ik het als ik 'uit de samenleving word gehaald'. Lesje #6 schiet hier zo even voorbij; in ijdelheid natuurlijk!) en de monniken vragen te kunnen stellen over hun leven. In plaats daarvan arriveren twee jongens in t-shirt en jeans op een motor om even de deur open te maken van de tempels... Echt?! Haha zo grappig!

Maaaaaaar -en dat moet ook worden gezegd!- 1 les hebben we blijkbaar direct goed uitgevoerd.. De oefening in geduld en ons overgeven aan de situatie zoals die is. Want door een speling van.... Is het Danzan die het doet? zie ik vanaf ons schaduwstoepje waar we al wat uurtjes zitten te chillen ineens dat de met slot vergrendelde poorten open gaan! Ondanks die tijden erop! Ik zie een hele drom mensen naar binnen gaan en trek Chiel mee die kant op. Dit is het moment, onze kans het klooster te bekijken. Want het is vast geen boeddhistische les, maar dat brutale mensen de halve wereld hebben, is voor mij steeds een waarheid als een koe gebleken. Dus we voegen ons in de schare toeristische Mongolen en gaan naar binnen.. Voor wie de deur bij gelegenheid even is geopend.. 

We worden verrast door een enorm gouden boeddhabeeld tegen de achterwand. Naast hem zijn nog een god en een godin afgebeeld en achter hen.. wooww; de hele muur is bedekt met bordeauxrode vakjes waarin kleinere boeddhabeelden staan. Allemaal dezelfde beelden. Wat wondermooi! Bij het grootste beeld gekomen (van Boeddha) lopen we net als iedereen achterwaarts naar buiten; zoals dat blijkbaar hoort. De jonge monniken moeten daar zo te zien erg om lachen.

Wij hebben onze spoedcursus boeddhisme weer gehad... Geen mooie gesprekken met serene kale monniken waarop ik had gehoopt, maar misschien was dit priveles van Danzan Ravjaa. Sommige studenten hebben nu eenmaal een beetje extra aandacht nodig omdat het anders niet opschiet ;)