Bye bye China

'You only know what you've got when it's gone,' zeggen ze wel eens. Dat geldt natuurlijk ook voor de landen die je al reizend bezoekt. Zo wisten we pas echt hoe verknocht we in twee maanden tijd aan Mongolië waren geraakt toen we de Chinese grens overstaken en nog meer toen we het konden vergelijken met haar tegenhanger in bijna alles; China. Aan de Chinees-Taiwanese grens wordt ook pas echt duidelijk hoezeer we toe zijn aan wat 'rustiger vaarwater'.

Stempel
Alle geweldige ontmoetingen en lieve mensen maakten China voor ons tot een enerzijds geweldige ervaring. Maar omdat we de meeste uren van de dag op de weg zaten, was het stempel dat de hysterische herrie, stank, overbevolking, chaos, rotzooi, het aapjeskijken en het gevaarlijke verkeersgedoe op onze ervaring drukt, uiteindelijk groter. Het beste stempel dat de Chinees wat mij betreft nu nog kan zetten komt van de douanier: in rode inkt: wegwezen. Heerlijk. 

Dit moeten we dus zelf beter aanpakken. Natuurlijk willen we zoveel uren per dag blijven fietsen, dus moeten we gewoon ergens heen gaan waar dat heerlijk is. Dus. En erover denkend is het voor ons beiden zo dubbel. Want we hebben zoooooveel leuke mensen ontmoet en fijne tijd met ze doorgebracht. Had ik nooit willen missen. En toch wil ik als de gesmeerde bliksem weg uit dit land.. Het zal trouwens ook schelen dat we zo'n rare fiets hebben en op plekken kwamen waar men zeker nog nooit een buitenlander heeft gezien. 

Waardering 
Het mooie van dit soort ervaringen is dat we het leven thuis ook nóg meer waarderen dan voorheen. En hoe vaak heb ik van Trees niet onder de Chinastukjes gelezen: 'Oh ik ben blij dat ik in Nederland woon als ik dit lees.' Dat hebben wij ook. En het is al met al gewoon goed om ook een iets minder leuke (overall) ervaring te hebben op zo'n reis.

Dansje 
Daar bij de boot naar de Taiwanese eilandengroep Mazu - onze volgende bestemming - doe ik dus nog nét geen dansje als de jonge immigratieofficier mijn stickerboekje doorbladert, zoekend naar de juiste plek voor het oprotstempel. Chiel is ook opgelucht. Ook hij zit behoorlijk aan zijn China-tax. 'Als we eindeloos de tijd hadden gehad, had ik het rondfietsen hier misschíen nog een kans gegeven, maar voor nu is het genoeg.'

Reisplan
En dan het reisschema. We hadden natuurlijk het relatief gemakkelijke plan om vanuit Changsha naar Kunming te reizen. Om vervolgens met Vietnamees visum op zak met de bus de grens over te gaan. Maar Chiel zei laatst: 'Ik wil heel graag ook een keer naar Taiwan, voor de goede whisky. Hoeft niet in deze trip natuurlijk.' Maar we zijn nu in de buurt en zo'n kans moet je gewoon direct benutten vind ik. Naar alle redelijkheid is de kans vrij groot dat we ons niet héél snel weer in de buurt van het Chinees grondgebied zullen wagen.. Dus zo kwam het dat we besloten vanuit Changsha als een malle met de trein naar de grote kuststad Fuzhou te reizen. Echt jammer dat-ie zo langzaam ging. Als je ergens futuristische snelle treinen hebt is het verdorie hier.

Vies
15 Trage reisuren verder waren we nog steeds niet geacclimatiseerd in het gezellige midden van constant rochelende, kwattende, smakkende, rokende, boerende, schetende en andere ons tot dan toe nog onbekende ranzige geluiden producerende medereizigers. Je leest het al; er is weer een stukje van onze 'zuivere onschuld'  (ahum) meedogenloos weggeknaagd tijdens deze rit. Ik verzuchtte daarop nog maar eens dat die Britten in hun tijd beter maniéren hadden kunnen importeren dan die achterlijke hoeveelheden opium van ze. Maar ook aan de confrontatie met dit wederom schrijnend grote hiaat in de innerlijke beschaving komt een eind. Net als aan alle hoge trappen van het station, die we samen met een massa mensen beklimmen én met onze beladen fietsen. Het is leuk dat je toch voor alles wel een oplossing vindt! We tillen samen steeds een fiets tegelijk naar boven. Ik aan de achterkant en Chiel voorop. De achterkant is wel zwaarder, maar dat doe ik liever, want voor de voorkant moet je handiger zijn en dat is Chiel. Ik ben dan steeds de 'domme kracht'. :)

Weg
En nu zitten we met een hoop Taiwanezen op een heel snelle (kan me niet snel genoeg!) boot naar het eilandje Nangan, onderdeel van de kleine archipel Mazu, welke bij Taiwan hoort. Euforisch ben ik. Tegen Chiel zeg ik: 'Oh, ik voel me net James Bond..' en laat mijn denkbeeldige wapen even kort zien. Chiel zegt daarop nuchter: 'Nee, want James Bond kan wél de weg vinden...' 'Oh ja...' zeg ik. En sputter nog even: 'Ja, maar James is veel te druk met allerlei schietacties om ook nog te kunnen navigeren. Dat heb ik ook. Zijn auto navigeert waarschijnlijk zelf.' Van iemand van de bemanning die ons (tussen de schietscènes door) vreetgraag bezig ziet met een pot pindakaas en een Chinees zoetig witbrood, krijgen we zomaar twee verse sesambagels. Onwijs lekker én ongezoet. 'Try them, they are from Mazu,' zegt hij met een brede grijns. De tarwe-geneugten werden initieel gemaakt voor de soldaten op Mazu. Als die op dagmars moesten, droegen ze een hele rij bagels aan een koord om hun hals. Sta je als stoere soldaat nogal voor lul natuurlijk, met je broodketting, maar je hoefde niet te koken. En dat had als grootste voordeel dat de vijand je niet kon track- en tracen op je rooksignaal. Praktische jongens dus.