Kamp Holland

Na een schitterende en zware etappe door het groene en hoog gelegen Terelj national park, bereiken we aan het einde van de weg het ministadje Terelj. Chagrijnig van het lange fietsen in de zon, het omhoog duwen van de fietsen tegen een te steile en te lange weg die geplaveid is met losse steentjes waarop de achterwielen wegglijden en opwaaiend stof van voorbij rijdende auto's, troepen vliegen om je heen die niet weggaan... en als bonus over deze ellende grote en veneinig stekende horzels, dwars door je spijkerbroek heen.. aaaarghh! Natuurlijk hadden we ook te weinig gegeten omdat dit simpelweg onmogelijk was tussen al die verschillende soorten vliegebeesten. Dat maakt ons ook nog hangry, dus bij de zoveelste horzelaanval zijn de decibellen uit de mogelijk recentelijk iets vergrootte longkamers van ondergetekende tot in de verste dalen van dit park te horen... Nou ja, da's natuurlijk schromelijk overdreven, maar het klonk wel leuk. Dit zijn momenten die we allebei vervelend vinden; als al die praktische ongemakken bij elkaar komen en te lang duren. Wegen die het verschil tussen verticaal en horizontaal niet goed weten; I don't like them. En horzels: als ik jullie met een knip van mijn vingers allemaal uit kon roeien: ik deed het. 

Maar zoals Bassie en Adriaan al zo fijn zongen: na regen komt weer zonneschijn. In ons geval: na felle zonneschijn, komt altijd weer die verkoelende wolk voor de koperen ploert. Heerlijk. Nooit gedacht dat ik die wolk voor de zon nog eens zo zou verwelkomen. En wat we treffen is zoooo fijn: het duurste en het meest chique hotel van heel Mongolie, ligt hier, aan onze stoffige voeten. Een Louvre-achtig, immens paleishotel. En ondanks dat ik voor iedereen om ons heen waarschijnlijk oog als een zwerver, voel ik me een prinses als we de fantastisch mooi vormgegeven receptiezaal binnentreden. Oh geweldig zo mooi en schoon.. 

We genieten van een feitelijke wc (na al dat 'ruraal-wateren' toch een verademing!) en van een prachtige tea lounge, waar we onze electronica wat opladen en contact leggen met de Nederlander Bert, die hier jaren geleden is blijven plakken aan het land en een Mongoolse schone. Dientengevolge kreeg hij hier kinderen en startte een eco lodge die in de LP vermeld staat. En omdat het ons leuk lijkt met een Nederlander te praten, vooral over zijn ervaringen in dit land, besluiten we de lodge op te zoeken. Later blijkt dat Bert even genoeg had gehad van Nederland en daarom was gaan reizen. In Mongolie had hij autopech gekregen, waardoor hij noodgedwongen langer in het land bleef dan gepland. En zo vielen de dingen samen; kwam hij zijn lief tegen en ging niet meer weg.

Chiel krijgt Bert aan de telefoon en die had ons al zien fietsen. In getrouw in stand gehouden plat Amsterdams krijgt Chiel een routebeschrijving. Dat betekent: een houten brug, een stalen brug en een paar riviertjes; eentje wat dieper en breder dan de rest. Dan de telefoonpalen volgen in het open veld en bij paal 40 is het dan. Bert is erg bezorgd dat we er niet kunnen komen met de fiets. 'Zal ik jullie laten ophalen met een Jeep? De meeste mensen komen er namelijk niet als ze te voet gaan of met de fiets.. ' Tuuuuurlijk niet! Vooral Chiel vindt het juist geweldig zo: 'Hiervoor ben ik naar Mongolie gekomen!' Hij straalt als tien anderen. 'Over kleine, gammele bruggetjes balanceren en waden door ijskoud water met de fiets er bovenuit..' Hij droomt helemaal weg, mijn Robinson! Hij ziet er ook al een beetje uit als een Robinson; bruin verbrand, lange krullen en zelfs een baardje, dat hij nooit eerder zo lang liet staan. Het staat hem heel goed. Maar ik vind alle versies van Chiel leuk. Bert wenst ons veel sterkte en zegt dat we moeten bellen als het niet lukt. Aan zijn stem te horen heeft hij er niet heel veel vertrouwen in. Wij wel. 'Dan wens ik je heel veel succes..' 

Ik geniet nog even intens van het mooie zilverkleurige theekannetje waar een schijnbaar oneindige hoeveelheid herbal tea uit komt en de rustige omgeving, waar ik al schrijvende weer oplaad en mijn hoofd leegmaak voor nieuwe avonturen. Het contrast doet me goed. En doet me ook beseffen hoe rijk we toch zijn in Nederland met stromend water uit de kraan dat je gewoon kunt drinken. Een hete douche hadden we bijna een maand niet gehad, tot we naar het zwembad in Choyr gingen. En hoe pijnlijk het hete water ook was aan mijn verbrande benen; ik was niet onder de straal weg te slaan. Eigenlijk wen je er heel makkelijk aan om allerlei luxe niet te hebben en het vormt ook zeker geen probleem, maar het is als je zoiets als een douche weer hebt wel extra heerlijk!

Het duurt nooit heel lang voor we weer klaar zijn voor een nieuw avontuur. Dus we laten het sprookjeshotel los en stappen weer op de fiets. Vooral de grote rivier is een leuke uitdaging: we halen alle bagage eraf, stropen de broekspijpen tot de knieen en gaan met Teva's en slippers te water. IJskoud is het. Lekker en op den duur pijnlijk. Eerst brengen we alle bagage over en dan tilt Chiel (bikkel) de lege fietsen er overheen.. Het is wel kicken dat je zo'n water- en moddertraject door moet voordat je bij het kamp komt. Soms kunnen de auto's hier niet doorheen en doen ze beroep op 'de buurman' die met paard en wagen tot de dag van vandaag altijd nog het water door komt. 

Bij het ecokamp treffen we geen Bert, maar wel een groep Nederlandse toeristen en dat is ook super leuk! Ze doen alle vier de Transsiberie express en hadden Bert ook in de LP gevonden. Zo sluiten we de dag af met de Nederlanders rond een kampvuur en met gedeeld bier, paprikachips, vodka en reisverhalen. Erg leuke mensen allemaal.