Kampeer-uitdaging

We wisselen het kamperen en de hotels af tijdens deze aardige kilometertrekker richting Vietnam. Het wordt nog een mooie uitdaging om voor het verlopen van ons Chinese visum een Vietnamees visum te hebben binnengevist in de zuidelijke stad Kunming. Daar kun je naar het schijnt heel gemakkelijk en snel visa voor allerlei landen krijgen, dus waarschijnlijk laten we er daar nog wat meer stickers bij plakken in ons 'Landen-Panini-album'. Tot nu toe doen we gemiddeld honderd kilometer per dag; misschien lukt het allemaal net. 

Alleen
De tweede Chinese kampeerpoging van deze trip mondt uit in een scène die niet had misstaan in een slechte politiefilm van een beginnend regisseur uit een heel klein Chinees dorpje. In dit land is het werkelijk bijna onmogelijk om twee vierkante meter zónder Chinees te vinden en natuurlijk is juist dát wat we willen na de dagelijkse constante invasie op onze privacy. Waar we overigens niet te veel over zullen klagen tegen jullie, want we kiezen hier natuurlijk (elke dag) zelf voor. Ahum. Dus. 

Overal iemand
Ook tussen de uitgestrekte maïsvelden staan huisjes, hutjes, snorren brommobielen en wagentjes rond en scharrelen oude mannetjes langs het veld. En dat is niet handig voor ons, want kamperen mag natuurlijk niet hier. Maar het moet toch kunnnen? Een Chineesloze meter? We kiezen wat lijkt op het meest verlaten zijweggetje, slaan dan af in een kleiner kleiïg zijweggetje en dan tussen het maïs door op iets ter breedte van een single track dat volgegroeid is met hoge planten. Geen maïs hoor; we zouden de lokale bewoner echt niet zijn zuinige -mogelijk niet belegde- boterham willen afnemen. En dan zien we allemaal vuurwerk liggen. Zijn ze echt gek op; horen het ze elke dag afschieten. We vragen ons af of ze het misschien als alternatieve vogelverschrikker gebruiken.. Gek genoeg treffen we via een ander klein paadje een paar grafstenen omwikkeld met plastic bloemen. Zo midden tussen het maïs. Er liggen lege drankflessen bij en ook weer afgeschoten vuurwerk. Wat een vreemde plek.. Niet iets om te kamperen. 

Plekje
De paar meter die we zoeken moet ook nog zonder maïs zijn en een beetje egaal. Veeleisende Nederlanders weer, als ze iets willen doen wat van de wet niet eens mag... Dan eindelijk tussen rijen met bomen vinden we een plekje. Maar de tent staat nog niet half op zijn stokken als ik in de verte een lichtroze schort door het groen zie bewegen.. Shit. Ik hoop maar dat ze ons niet zien.

Zoet
Wel dus: als ik in onze etenstasjes zit te graaien om te zien wat we kunnen eten en het net begint te regenen, komt er een norse man voor me staan. Hij lijkt niet compleet tevree met ons kampement. Aldus blik en gebaren. Daarop zet ik rap een zoete strategie in en zeg op mijn hartelijkst gedag en vraag hem vervolgens of hij ook een koekje wil. Het antwoord is nee, maar hij ontdooit al wat. Ik pak nog een paar andere dingen uit onze canvas voorraadkast en in de conversatie is vanaf dan geen ruimte meer voor bozigheid. Mooi! Dus we blijven.. Ik vermoed dat hij hier werkt. 

Publiek
Ondanks de regen is het mega broeierig en we slapen allebei slecht. Om half negen in de ochtend worden we wakker van barse stemmen en snappen dat het nu echt wel tijd is om te gaan. Ze zijn klaar met ons. Omdat we weten dat iedere handeling nauwlettend gevolgd zal worden vanaf het moment dat we de tentrits opentrekken en geen idee hebben wie er staan, besluiten we alles zoveel mogelijk ín de tent in te pakken. Maar eenmaal buiten staat daar een gigantisch welkomstcommité: we tellen twintig dorpsbewoners die druk discussiëren over wat hier naar wij gissen dé happening sinds de afgelopen vijf jaar is. En daarnaast twee omes agent die beiden niet zonder trots een fbi-achtige batch openslaan. 'Leuk!' zeg ik heel vrolijk. 'Ik heb die van mij niet bij me..' En de rest van de menigte wensen we goedendag en goedemorgen.

Snel weg
Uit de gebaren blijkt dat de agenten onze paspoorten willen zien, maar dan zijn we natuurlijk allebei ineens gigantisch blond. Nee hoor, wij spreken geen Chinees, we lezen geen Chinees en we snappen ook geen gebarentaal. Geen idee wie we zijn; identiteit en afkomst eeeeven kwijt. Zo rustig als dat gaat onder toeziend oog van deze fotoschietende en in een kring om ons heen staande menigte, bepakken we de fietsen en gaan we weg. Gelukkig is er niemand die ons tegenhoudt..