Lekker Chinezen..

Maar voor we gaan slapen en nadat we hebben gedoucht en alle spullen hebben gedropt, gaan we eens kijken hoe we in Beijing kunnen komen. Daar zit een 'deadline' aan vast, want we willen daar graag met Cora afspreken; de moeder van Chiel's zwager (volg je 'm nog?) Zij is maar voor korte tijd in de stad en we hebben nu dus een missie! Leuk.

Het treinstation is al snel gevonden na wat rondfietsen door het stadje. Daar vernemen we dat er slechts twee treinen per week naar de hoofdstad tuffen en doorgaans zijn die volgeboekt door reislustige Russen. Zo ook nu. Kaartjes voor beide reizen van deze week zijn finito!

Zoekend naar een alternatief, komen we twee goed Engels sprekende Chinese meiden tegen. Dat is op zich al een verademing.. Het leuke geval wil dat zij juist net met de bus uit Beijing zijn gereisd en nu af willen zakken naar Mongolie... Geweldig dus dat wij viertjes elkaar hier treffen op de trappen van het treinstation.

Het duo reist pas kort samen; de 22- arige Ivy wordt een beetje op sleeptouw genomen door de reis-wise veel meer ervaren 26-jarige Yifan, wier Engels werkelijk 'impeccable' is. Ze wil de taal aan het eind van deze reis gaan studeren en heeft zich met succes aangemeld voor Cambridge University. Eerlijk vertelt ze erachteraan dat het bij Oxford niet gelukt is. Ik zeg tegen haar dat de sfeer vast veel minder stijf is dan bij Oxford en de tent vast wat losser en gezelliger bij Cambridge. Hier moet ik dan eerlijkheidshalve ook aan toevoegen dat mijn beeld een vooroordeel is, compleet gestoeld op indrukken vanuit de verre verte. ;)

Ivy gaat aan het eind van hun reis Frans studeren in Parijs. Mooi dat ze hun dromen zo najagen. En zich daarbij bovendien niet laten tegenhouden door een bijna onmogelijke tegenwerking van de Chinese overheid, die haar burgers liever niet naar buitenlanden laat reizen. Maar ook de landen waar ze naartoe willen schijnen moeilijk te doen richting Chinese toeristen. 'Yes, it is really hard being a Chinese traveller, almost every country is afraid we want to stay there and use their social support. I think it is because there are so many Chinese people. And they just don't want to meet one Chinese in every five people they run into in the streets. And I unsterstand that..' We vertellen dat het andersom voor buitenlanders ook lastig is China binnen te komen, om naar wat we gehoord hebben precies dezelfde redenen.

We hebben een hoop uit te wisselen gevieren en het klikt, dus we besluiten onder het grote genoegen van een echte Chinese maaltijd en dito bier onze kennis te delen. In een mooi leren schrijfboekje van Ivy zetten we beschrijvingen van vier steden en van een park dat ze in Mongolie willen bezoeken. We tekenenen er kaartjes bij en zetten alle handig dingetjes erop: waar is de wifi, het beste restaurant, de beste prijs-kwaliteitverhouding voor hotels en maken daarmee een echt up-to date, relevant mini Lonely Planetje voor ze, waar ze ontzettend blij mee zijn. (Een paar dagen later krijgen we bericht via de door hen op onze bel-balk geinstalleerde Chinese variant van Whats App, dat ze inderdaad in 'ons' hotel en restaurantje zitten en helemaal happy zijn. Zo leuk!!)

Met ons samen kopen ze een Chinese simkaart en regelen telefonisch van alles; van bel- en internettegoed tot een Engelstalige beschrijving van hoe we ons tegoed kunnen checken en opwaarderen. Geniaal. Onze Mongoolse simkaart geven we hen cadeau. We wisselen verder onderling Mongoolse Tugrugs, euro's en RMB's (de Chinese Yuen) en als we later op straat nog extra geld willen wisselen, helpt Yifan met de koers. De app die ze gebruikt installeren we meteen, super handig op reis.

In het midden van de ronde tafel zit een ijzeren pan met twee yin-yang achte compartimenten; in de een borrelt en kookt een hele spicy soep en in de andere een rustige variant. En de borden met vlees, paddestoelen, bladgroenten - waarvan we soms het soort niet eens herkennen -, zeewier, kleine worstjes en mini-dumplings worden met royale hoeveelheden aangevoerd door het personeel. De met schaal koriander lijkt wel een compleet oerwoud and I love it! We gooien steeds nieuwe dingen in de soepen en eten als het kookt alles op met een zelfbereid sausje.

Op de gang van de privekamer waar we door het personeel ongevraagd zijn neergezet, staat een rolkar vol grote schalen met soyasaus, pinda's, tahini-sauzen, rodepeperolie, zout en nog veel meer. Wat is dit eten lekker zeg! Het lijkt niet eens in de verste verte op de Nederlandse uitvoering van het Chinese eten. Niks fuyong hai en smerig vette happen... Het is thuis een van de weinige keukens die ik standaard en volledig oversla, omdat ik het gewoonweg niet te hachelen vind (noot hierbij: ik moet nog wel een keer naar Hantin, want dat schijnt geniaal te zijn. Thanks Jasper voor die tip!), maar hier... Het is zo uitgebreid, zoveel groentes en contrasterende smaken bij elkaar... Heerlijk! Losing heart and stomach to China rapidly..