Logeren bij Jocelyn Antonio

Karen Estoya vertelt ons dat we vanavond bij haar moeder Jocelyn mogen slapen, in het kleine plaatsje Yapo. Dat ligt negentig kilometer hier vandaan; een ideale afstand als je rond een uur of elf vertrekt. Het is namelijk te gezellig met de families hier om al te vroeg weg te gaan. 'Are you sure your mom is okay with having us around?' vraag ik. 'Ofcóurse! She will love to meet you,' antwoordt Karen. 

Het is wederom een heel natte dag vandaag. Vooral op het einde barst het regengeweld in alle hevigheid los; hetgeen erin resulteert dat je ons kunt uitknijpen zodra we de rest van Karen's familie ontmoeten. Zodra we Yapo binnenrijden, gebaren een paar vrouwen vanuit hun tuin dat we moeten stoppen. Dat blijken de nichtjes van Karen. Ze halen ons en de fietsen het stenen huis van Jocelyn in. 

Yolanda 
'This house was rebuilt recently; after it was completely ruined by the typhoon Yolanda.' We horen dat dit complete dorp was weggevaagd door de ramp. Ook Karen en Charlene's huizen waren erdoor verwoest; ze hebben weken in het schooltje achter hun huis geleefd om alles opnieuw te kunnen opbouwen. Zonder electriciteit. 'Only rich people had money for a generator,' hadden ze verteld. 

Het is bizar om hier in Azië zo via persoonlijke contacten geconfronteerd te worden met het geweld van de natuur dat de mensen hier aan den lijve meemaken. Ze vinden het wel erg, maar 'blijven er niet in porren.' Zoals Boeddha dat mooi zei: 'The first arrow that hits you is one that gives pain; which is inevitable in human life. The second arrow though, is one of suffering, and it was fired by the person himself. It is about suffering and complaining about the initial pain.' 

Jocelyn Antonio
Karen's moeder is een heel klein en tenger dametje met weinig tanden, maar des te meer power. Ze spreekt een beetje Engels; genoeg om elkaar te begrijpen in basale dingen, maar helaas te weinig voor een uitvoerig gesprek. Toch communiceert ze wie ze is, hoe ze leeft en wat ze voelt door hoe ze kijkt, wanneer ze mijn onderarmen vastgrijpt en door de kleur van haar stem. Ze vertelt dat ze tot de armste gezinnen horen. Net als bij Edgar heb ik bij haar het gevoel dat ze hierin met optimisme berust. Ze had het absoluut liever anders gezien, maar accepteert dat het is zoals het is en maakt er het beste van.

Pijn 
Maar haar andere dochter daarentegen, die heel goed Engels spreekt, is boos. Zelfs verbolgen over haar situatie. Hoewel ze zelf zegt dat zij het relatief goed voor elkaar heeft omdat zij en haar man beiden een vaste baan hebben - iets wat hier weinig mensen hebben. Ze hebben ook allemaal een mobiele telefoon en de docente daarnaast een digitale camera en een enorme laptop. Maar, ze hebben net genoeg geld voor hen beiden, vertelt de dochter. Opnieuw rijst in ons de vraag: wat is armoede? We denken beide dat er twee niveaus zijn. Op het eerste (fysieke) niveau ben je naar ons idee arm als je niet genoeg te eten en te drinken hebt en niet kunt voorzien in je basisbehoeften. En op niveau twee telt je eigen houding naar je situatie. Zoals Benjamin Franklin dat zo mooi zei (zie foto vorige blog). Chiel zegt ook nog: 'Ik zou me ook arm kunnen voelen omdat ik niet in zo'n mooi en warm land woon en geen waterval achter m'n huis heb.' 

De pijn en woede van de docente zijn bijna tastbaar. Ik snap het wel, want het is grenzeloos frustrerend als je iets niet hebt terwijl je het zo graag wilt. 'I wish I was rich,' verzucht ze. Ik vraag daarop: 'If you were, what would you do?' Ze lacht en zegt: 'I would do nóthing. I would sit down on the couch and watch tv all day. Just the idea of being able to do nothing...' Ze droomt zichtbaar weg. Hoewel het verder erg gezellig is met iedereen; in de tijd dat we bij hen zijn benadrukt ze zó ontzettend vaak hoe oneerlijk het is dat ze zo arm zijn, dat het vervelend wordt. Het is zo zinloos. We willen graag bijdragen, maar besluiten dat voor Karen's moeder te doen. Omdat het zo voelt. 

Drukte 
Ondertussen heeft bijna iedereen uit het kleine dorp zich verzameld in het huis van Jocelyn Antonio; wat een stuk groter is dan ons kleine hokkie in Den Haag. Iedereen is zo nieuwsgierig. Chiel buigt zich over de kaarten van de Filipijnen met een schoonzoon van Jocelyn. Een vriendelijke leraar geschiedenis, die ons in zijn verhalen meeneemt naar de tijden dat de Spanjaarden hier de scepter zwaaiden. De Filipino's bewaren daar slechte herinneringen aan. 

Een deel van de mensen maakt constant foto's en een ander deel is in de keuken bezig eten te bereiden. De houten keuken ligt aan het stenen huis en heeft een ondergrond van schone grijze kiezels. Koken doet men met een grote wok op een hoopje smeulende kooltjes. Wassen gaat op de hand, in grote plastic bakken achter de keuken, waar een rivier langsloopt. Drogen gaat aan de lijn in de zon. Om de wc door te spoelen, gebruiken we een schepemmertje en pakken daarmee water uit een groot vat. 

Geweldig eten 
Dan tovert Jocelyn een gebakken Lapu Lapu ten tafel. Een grote, rode vis. Het is werkelijk de allerlekkerste gebakken vis die ik ooit heb gegeten. Mijn god. We eten hem met rijst erbij. Heerlijk. We bedanken Jocelyn hartelijk voor de heerlijke vis, blijven nog een uurtje kletsen en foto's maken met iedereen en gaan dan afgepeigerd in ons bed liggen. Karen had haar moeder al een paar keer gebeld om te informeren en had onder andere gezegd: 'If they have had their dinner, you have to send them to bed early, because they will be so tired of cycling the whole day.' Haha wat schattig!