Mazu islands

Het eiland Nangan, waar de boot aanmeert, is werkelijk prachtig. Een groot heuvelig landschap vol bossen. Gotta love it. En we voelen spieren in onze benen waarvan we tot vandaag het bestaan betwist zouden hebben. Wat zijn die heuvels hier steil en lang.. Pfoe. Zelfs in het allerlichtste verzet kunnen we ons net rechtop houden met vijf kilometer per uur. Het bloed gaat uit onze benen naar ons hoofd. En de 38 graden en volle zon in de mik maken het wel een uitdaging. Maar het lukt wel! Met een beetje lopen hier en daar. 

De zich louter per scooter voortbewegende Mazunezen verklaren ons natuurlijk voor gek. Wij ook. Gelukkig vinden we snel een hotel. Waar we alsnog bijna steil achterover slaan, maar nu van de prijs. Eerst denken we dat we direct bij deze eerste mogelijkheid zwaar afgezet worden, maar dat blijkt niet het geval. Dat wil zeggen: andere mensen betalen de astronomische bedragen écht, zonder morren. En zonder onderhandelen. Dat proberen wij natuurlijk wel. De prijs is omgerekend €38,50 en kan na een pittig eindje onderhandelen naar beneden tot €31,- Wat wel erg chic is aan dit hotel: we kunnen de haven en een heel stuk zee zien.. Dat heb ik nog nooit gehad. 

En dan tarten we onze spieren met een rit omhoog en de remmen met de rit omlaag... Bij een bank wisselen we onze yuens om in Taiwanese dollars. Bij het bankgebouw op de muur zit een spin van een formaat dat me doet inzien dat ik me in alle voorgaande 31 jaar werkelijk  ontzéttend heb aangesteld als het gaat om spinnen. Gatver, dit is niet normaal. Ik moet echt even nadenken of ik er wel langs durf.. Chiel vindt het beestje prachtig en maakt er tig foto's van - waarvan ik me natuurlijk weer de tandjes schrik als ik er nietsvermoedend voorbij kom op de camera.. Helwitte muur met daarop die megagrote donkere unit.. - Maar in stealth mode ga ik - Chiel voortduwend, die me niet snel genoeg loopt - langs de spin. Misschien durf ik foto's te uploaden, maar ik weet niet of ik jullie daarmee een plezier doe...? 

Nu we weer 'loaded' zijn met cash, gaan we lekker fietsend windowshoppen. Dat houd ik niet lang vol natuurlijk, want ik zie veel te veel leuke, kleurige rommeltjes, die écht van dichtbij bekeken moeten worden. Fietsen gaan op slot en we gaan op zoek naar een paar reisstekkertjes. 'What are you looking for?' Een vrolijke vrouwenstem doorbreekt de stilte van een winkelstraat. Voor ons iets ongekends; zo'n rustige straat. Er zijn wel mensen hoor, maar ze maken gewoon niet zoveel herrie. We maken kennis met Chinney, een spontane vrouw die ons heel graag wil helpen. Haar nagenoeg perfecte Engels heeft een onmiskenbaar Amerikaans accent en als we haar ermee complimenteren, vertelt ze dat ze vier jaar in de States heeft gestudeerd. 'People there treated me so nice.. They helped me so much, and now I also like to help people.' Komt ons bekend voor. :) En weg is ze, telefoontjes plegend en zoekend. Het is leuk met haar te praten. 

Chinney besluit dat we op ons ene dagje Mazu écht nog wat dingen moeten bekijken. We vragen de route naar oude militaire tunnels die tegenwoordig open zijn voor publiek. Ze belt direct om te vragen tot hoe laat die vandaag open zijn. Half vijf is het sluit. 'Then I will take you there with my car ' zegt ze. Met de fietsen redden we het bij lange na niet qua tijd volgens haar. 'That is so sweet. Do you have time for this?' We maken allerlei bezwaar, maar ze loopt al weg en roept uit de verte: 'One minute, I'll get my car!'