Mongoolse riten en bijgeloven

Het is opvallend voor ons dat Mongolen diverse bijgeloven hebben. Zo gelooft men heilig dag het allerlei heilzame effecten op de gezondheid sorteert om op sokkenvoetjes door kokend heet woestijnzand te lopen. Natuurlijk doe ik mee, om dingen uit te proberen en met respect voor de riten en gewoontes van dit land en voor de lol. 'Keep walking!' sommeert Chingerel, die zelf op witte sokkenvoeten al druk door het zand loopt. 'Otherwise, too hot!' Ze giechelt. Ulama doet het ook, het lijkt heel normaal. Volgens hen is het heilzaam voor het hele lijf en het hart en de doorbloeding in het bijzonder.

Ook gaan we naar een bron in een rotsspleet waarvan aan het water ook grootste helende krachten worden toegekend. De LP zegt dat er mensen zijn die zelfs geloven dat er genezig mogelijk ie van heftige ziektes.. Maar de meest erkende kracht van de bron zou liggen in het verbeteren van de conditie van de ogen. Ons lijkt het logisch dat je door de woestijnhitte opgezette, droge ogen waarvan de aderen zijn verwijd, zich een stuk beter voelen na een plens heel koud water, waarna de aderen weer kleiner worden en inderdaad zelfs je zicht relatief veel beter wordt.. We grappen met zijn vieren dat we na dit bijzondere oogbadje verwachten heel veel dieren te spotten hier in het park. Of het nou geneest, verbetert of alleen verkwikt; het is heerlijk aan onze ogen, dat water. En voor alle 'geneeszekerheid' gieten we het maar over ons hele hoofd en haar en nek. De tooling daarbij is een door en door verroest conservenblikje, met een klein ijzerdraadje bevestigd aan een stok.

Maar wat alle bijgeloven slaat is het 'sanatorium' dat een paar kilometer verderop in het park is gebouwd rondom een andere waterbron. Het is de absolute baas der bronnen; zodanig dat allerlei zieke mensen komen uitrusten en herstellen in de in pasteltinten geschilderde zomerhuisjes terwijl ze zich met het regelmaat van de Mongoolse klok laven aan de grootste der genezende bronnen. En die zijn als volgt vormgegeven:

We zien een ijzeren hek staan rond een vierkant stuk zandgrond. Daarbinnen zijn van cement drie slangenkoppen gemaakt, evenredig verdeeld over het gebiedje. Met brokken steen is de rest van iedere slang achter zijn kop aan gemaakt. Ziet er leuk uit, met wit geschilderde ogen erbij: heel compleet. Minder leuk oogt het residu dat achterblijft onder het stroompje water dat de slangenbek 'uitspuugt'. Zo te zien is het erg mineraalrijk water. Chiel denkt zelfs dag het zware metalen zijn die erin zitten. 'Kan de levensduur zomaar eens een paar jaar bekorten,' zegt hij lachend. Het smaakt naar.. Hoe zwavel ruikt. Gatver!! Chiel en ik spugen het allebei uit. Ulama komt niet meer bij als hij mijn gezicht ziet; hij heeft het er dagen later nog steeds over. Zelf drinkt hij een hoop op. Chingerel met grote moeite een paar slokjes. Misschien is het gezond, misschien niet. Maar wij houden de stenen slangen meer voor gifslangen dan voor de symbolische slang van geneeskunst..