Oh-ohh openbaar vervoer... Wat een armoe!

Van het noordelijk gelegen Luang Prabang terug naar Vientiane nemen we de 'VIP' bus omdat we op tijd in het ecoresort 'Dreamtime' moeten zijn; we gaan er een paar dagen 'oppassen' terwijl de eigenaren naar een festival gaan. De veelbelovende titel van de bus moet uit een inmiddels lang vervlogen tijdperk stammen: de bus ruikt naar natte schoenen die nooit de gelegenheid kregen om op te drogen en het glas heeft her en der lange barsten. Het interieur moet ooit uitermate kitscherig chic zijn geweest. Met een plastic vertaling van het concept 'rood marmer', protserige barokkerige groene gordijntjes, nepkristallen kappen om ongezellige tl-balken en de print van een ouderwets bloemenbehang op de rest van de bus. 

Rustig rijden
Dat dit een lange rit wordt is een feit. Met ruim tien uur te gaan in die stinkbus. De chauffeur rijdt daarnaast heel langzaam en behoedzaam door alle slingerige en steile bergbochten. Ik waardeer dat immens, wetend hoeveel er mis gaat op deze wegen vanwege mensen met haast die ze zich absoluut niet kunnen permitteren. Uit de stoelblowers boven ons hoofd komt een zurige, ijskoude lucht. Helpt niet. Ik zie mijn Italiaanse zij-buurman klungelen met een gordijn, dat hij over zijn blowers wil bevestigen om van de koude wind af te zijn. Mc Gyver hier denkt even kort na en dan plak ik kordaat de blowers af met een flink stuk duckttape. Zo doe je dat. De buurman is blij als hij daarna de rol krijgt. De chauffeur moet erg lachen als hij ziet dat we de boel hebben afgeplakt. Ik moet daar weer heel erg om lachen. Ja, we maken het maar zo aangenaam mogelijk toch, binnen de beperkte mogelijkheden..

Onverwachte stop
Het festijn der vertraging breidt zich vrolijk verder uit als we na een kleine drie uur van traag transport moeten stoppen achter een vrachtwagen. Onze chauffeur parkeert prompt en de deuren gaan open. Bij gebrek aan communicatiemogelijkheden gaan we zelf maar eens poolshoogte nemen. Er blijkt een grote rij bussen en vrachtwagens achter elkaar te staan: wachtend tot de puinhoop van twee in elkaar gecrashte vrachtwagens wordt hersteld. Grote losse zeecontainers en in elkaar gevouwen trucks versperren de toch al smalle bergweg. Het zal wel even duren, want de hulp moet uit Vientiane komen. 

Hendig bedacht 
Maar de Laotianen zijn al even pragmatisch ingesteld als ik. Het duurt weliswaar Aziatisch lang, maar dan toch komt er een bulldozer die doodgemoedereerd een wezenlijk deel van het bermgewas wegschuift en zand op de ondergrond dropt. Deze secundaire weg wordt nog even mooi afgevlakt en dan kan iedereen weer langzaam door. Kostte ongeveer vijf uur. Maar wat geeft het; vijf uur op een rit die toch al eindeloos lang duurt maakt ook niet uit. Bovendien heb ik een goed boek van Henning Mankell dat ik weer eens opnieuw lees. En Chiel is gezellig aan de praat geraakt met een Franse fietser die op hetzelfde busidee was gekomen als wij. Briljant is het plan niet, maar ja. 

Fietsvrijheid
Tot slot geeft dit gebeuren - waarbij je maar beter eens even heel goed stil kan staan bij het gegeven dat 'tijd' een afgesproken concept is, dat ooit met ongetwijfeld de beste bedoelingen is geïntroduceerd - ons opnieuw de gelegenheid om ontzettend veel waardering te voelen voor onze 'vehicels der vrijheid': de fietsen. Wat is het toch geweldig om van niets of niemand afhankelijk te zijn met die dingen... Als we diep in de nacht aangkomen in de hoofdstad van Laos zijn we meer geradbraakt dan we na een fietsdag óóit zijn geweest. We'll keep on cycling, whenever we can! Amen.