Regen en herinneringen

Vannacht waait het zo hard dat Chiel en ik opstaan om alle scheerlijnen vast te zetten, zodat het tentdoek minder kleppert, wappert en slaat. Het is namelijk teveel herrie om in te slapen. Net als alles steviger vast zit en we weer binnen zijn, begint het ook te regenen en dat gaat door tot in de ochtend. Het voordeel ervan is dat we langer kunnen slapen omdat de zon achter dikke lagen wolken verstopt zit en de wind nog extra verkoeling geeft. Het is dus al kwart voor tien als Jeanda ons koffie op bed bezorgt :) we maken steeds om de beurt koffie voor elkaar. 

We besluiten hier met zijn allen nog een nacht te blijven. Omdat het telefoontje vooralsnog uitblijft en de harde wind exact in de verkeerde richting staat. Ook moeten we de waterbron nog vinden en inkopen doen en bovendien is het toch al laat. Iedereen doet lekker zijn eigen ding. Daar had ik het gister met Leo over op de fiets. Ik vind het zo lekker als iedereen de ruimte en vrijheid voelt om te doen wat hij wil. Ik heb het zelf bijvoorbeeld echt nodig af en toe alleen te zijn om me optimaal te voelen. Hoewel ik het heerlijk vind om onder de (bepaalde eigenlijk) mensen te zijn, laad ik de batterij weer op in de (nu schaarse) momenten dat ik alleen ben. Ik ben ook nog nooit zo lang onafgebroken met Chiel samen geweest, maar dat gaat heel goed. 

Als kind zat het er al van nature in dat ik het alleenzijn dagelijks opzocht. Uren kon ik in mijn eentje op mijn kamer spelen. Daarna kwam ik er weer uit om gezellig bij mijn ouders en Jesse te zijn, of op 'avontuur' te gaan buiten. Dat betekende dan hutten bouwen samen met Jesse en vriendinnetjes, of een auto maken (de punaises in het 'dashboard' hadden dan allerlei ingenieuze functies), overal vuurtjes stoken, snoep kopen, in bomen klimmen en 'op de uitkijk zitten' voor 'mogelijk gevaar uit de verte', of met een drietand dingen opvissen uit parkslootjes. Hele fietsen trokken we naar boven, maar ook gekke dingen. Die waren overigens ook weer niet zo opvallend dat ik er nu nog veel van weet. Wel een keer een hele outfit van iemand: trui, broek en schoenen. We waren erg bang dat er ook een lijk in het water zou liggen. ;)

We hadden ook een verwaarloosd 'verzorgkonijn' dat zielig in zijn eentje leefde in een hokje op een begraafplaats waar we dichtbij woonden. Het hok zat vol wurmen. We gaven hem dan eten uit de dierenwinkel en vonden dat we de politie moesten inlichten over wat in onze belevenis jereinste dierenmishandeling was. Ik ben vergeten of we dat ook hebben gedaan. Wel herinner ik me dat ik de politie belde toen ik in de bosjes van 'ons park' allerlei gestolen spullen had gevonden. Ze kwamen het allemaal ophalen en wat voelde ik me toen belangrijk, haha. Ik vroeg de enorme agent ook of hij langs wilde komen op mijn basisschool om te vertellen over de politie. Dat heeft die beste man nog gedaan ook. Op een zeker moment waren Jesse en ik bezig een bom te maken. Geen idee waar de voor dat plan de inspiratie hadden opgedaan; het zal wel een Kuifje zijn geweest. We hadden er ook geen concreet doel mee, maar wilden alleen weten of het zou lukken om een echte, werkende bom te maken. 

We hadden ook allebei een schatkist herinner ik me, waarin we zowel allerlei gevonden als gekregen schatten in bewaarden. En we hadden 'vijanden' in onze buurt wonen. Drie broers die een Dobberman hadden. Voor allevier waren we even bang. Simon, Menno en Martin heetten de jongens. Maar vanaf ons veilige balkon durfden we wel. Schijterds. Uit de sokkenla van onze vader hadden we een paar sportsokken gepakt. Daar deden we een tomaat in en dan slingerden we die met sok en al en zo hard als we konden naar de tuin van 'de jongens'. Hopend dat we hen of de nare hond zouden raken, vol adrenaline over wat we aan het doen waren en doodsbang voor de represailles als ze op een onbewaakt moment weer eens uit een straat kwamen rennen. Vol gas achter ons aan. De gasten waren ouder dan wij. En sterker ook. Maar we lokten hen zeker zelf ook uit, omdat het zo super spannend was, die achtervolgingen. En god, wat waren we dan altijd weer blij als we net voor hen uit de vermeende veiligheid van de goede kant van ons tuinhek bereikt hadden.. 

Op een dag hadden we horen zeggen dat in het oude en leegstaande diaconessenhuis een gewelddadige zwerver woonde, die iedereen die te dichtbij kwam, te na kwam met een broodmes. Daar moesten Jesse en ik het fijne van weten en we gingen er naartoe. Gewapend met stenen, durfden we met kloppende hartjes steeds iets dichterbij te gaan.. Er waren geen ramen in het gebouw en het was moeilijk er binnen te komen omdat de doorgangen waren dichtgetimmerd. Met schreeuwen en het gooien van stenen tegen het timmerwerk, probeerden we de vrije vogel naar buiten te lokken.. Maar toen hij niet kwam, besloten we dat het dan blijkbaar een fabel moest zijn en gingen weer op zoek naar een ander avontuur. 

Ik weet ook echt niet waar we uberhaupt die hang nar avontuur hadden opgedaan, maar een van mijn vroegste jeugdherinneringen voert terug naar dat ik een jaar of drie a vier was en besloot op wereldreis te gaan met Jesse. Aan mijn moeder vroegen we of ze een 'overlevingspakket' wilde maken. En misschien was dat pakket nog wel een grotere drijver dan het feitelijke avontuur. Want we vonden dat pakket geweldig; een aardappelmandje vol gesmeerde boterhammen, drinken, appels en een paar Donald Duck kauwgums met een klein stripje erin. Misschien ook ontbijtkoek, maar dat weet ik niet meer zeker. En dan vertrokken we; de reis voerde ofwel door het huis; dan zaten we op een schip dat in onze beleving rustig eindeloos vooruitvoer, zonder in de werkelijkheid van de volwassenen om ons heen van zijn plek te komen. En anders gingen we naar buiten en keken hoe ver we daar konden komen. Greppels en kleine dijken waren dan een grote uitdaging, waar we voor ons gevoel erg lang mee bezig waren. Toen we ouder waren (een jaar of tien) gingen we nog steeds op wereldreis, maar dan met een polstok, zodat we makkelijk de slootjes konden oversteken. En een wegwerpcamera om foto's te maken van dieren voor de dierenclub die we toen hadden opgericht. Die had drie leden; Jesse, mijn beste vriendin en ik.

We kwamen ook vaak met 'verloren dieren' thuis. Ik herinner me bijvoorbeeld een grote Bouvier die zonder baas op de weg stond en ik kon toen net bij zijn halsband en liep met hem naar huis. Hij liet het gewoon gebeuren en mijn ouders waren verbaasd dat ik met zo'n groot beest aan kwam zetten. Maar het mooiste exemplaar in het rijtje aanwaaibeesten (en dan van de categorie 'deze-mag-blijven!') was de enorme rode verwilderde kater met 1 oog. Het andere was hij ongetwijfeld in een heel wild gevecht verloren. Hij had geen halsband natuurlijk, dus ik had hem gewoon onder mijn armpje geklemd en ook hij liet dat vreemd genoeg gewoon toe. Volgens mijn ouders was het een hilarisch gezicht: een heel klein hummeltje met een relatief enorme wilde kater onder de arm. Waarschijnlijk sleepten zijn pootjes over de grond. Kater is bij ons gebleven; als half driekwart buiten- en eenkwart binnenkat. 

Een ander wezenlijk en meer meisjesachtig deel van mijn leukste jeugddingen was de tijd met mijn vriendinnetje Elbrecht. Haar moeder was lid geweest van de toneelvereniging em had een kamertje vol verkleedkeren. Uren waren we dan bezig met verkleden en de make-up  - die we vermoedelijk vernachelden - uit te proberen. En als we dan helemaal klaar waren voor ons denkbeeldige podium, kon de show beginnen. We startten het cassettebandje met muziek van de Ministars en playbackten en dansten om de beurt een liedje voor de passpiegel in de slaapkamer van haar ouders. Geweldig was dat. We gingen helemaal uit ons dak. En als we dan uitgeput waren van al het dansen en optreden, kwam Sietske, Elbrechts moeder, naar boven met twee schaaltjes paprika chips en cola. Daarna gingen we weer verder tot het tijd was voor het avondeten. Soms waren we de vriendin van Michael Jackson en dan weer de dochters van Madonna.

Het is zo leuk om terug te denken aan die jonge jaren. Wat hebben we altijd ontzettend veel leuke dingen gedaan!