Richting Vietnam!

Vierhonderd Beijingse mijlen (ook wel bekend als kilometers) hebben we afgelegd. Zes Chinese meisjes hebben we leren kennen en via hen een klein beetje het leven van de jongeling die zich een weg baant door het hectische leven van het veeleisende China, waar overheid, familie en de grote angst voor armoede aan hen trekken. De meeste uren waren we heerlijk samen, de meeste uren daarbuiten samen met onze 'roomies' Eve en Yun. Wat een geweldige tijd was het. Chinese theerituelen op de grond, veel te dure vodka in een jazztent, etentjes in steeds een ander tentje, met de vriendengroep van Eve poolen tussen de hoeren, 'thuis' wijntjes drinken terwijl we op het Chinese YouTube belegen krakers meezingen van The Scorpions en Don McLean.. We laten Yun kennis maken met onze lokale helden: Anouk en Golden Earring. Aangezien ze van rockmuziek houdt gaan deze Hagenezen er goed in. Terwijl ze naast me zit te ontwerpen zingt ze mee: 'tut-tut-te-duuuuh, radar luuuuuuv!' Het klinkt zo leuk.. 

Sightseeing
Bijna 25 toeristische must-see's hebben we afgefietst, van de verboden stad (had wat mij betreft verboden mogen blijven) tot het prachtige en veel rustigere Behai Park. Met de talloze chillende families in muskietententen en loom vooruitbewegende trapboten. En de oma's die rondlopen met transistorradio's die Chinese opera's ten gehore brengen. :) van het art district dat een beetje de vibe van Berlijn heeft tot de mooie Lama tempel met immense Boeddhabeelden. Ik probeer 'mimend' aan een bewaker uit te leggen dat ik het zonde vind dat Boeddha niet wat vaker afgestoft wordt en hij snapt het ook nog! Hij moet lachen en ik denk dat hij het met me eens is. 

Snap
Deze dagen maakt Beijing heel wat meer foto's van ons dan wij van haar. En in de meeste gevallen vinden we dat prima. Vele kleine schattige meisjes, schuchtere tieners, grappige brutale moeders die ongevraagd hele groepsfoto's orchestreren en natuurlijk alle geïnteresseerden in de fietsen. Geen punt. Werken we gewoon aan mee. Dan belandt er door de hand van Chiel toch ook een vervelende vent op de grond, net als dat er door mij een paar foto's van camera's gewist worden omdat ik niet ongevraagd met een camera van formaatje papperazzi recht in mijn smoel vastgelegd wil worden als ik in alle rust schilderijen bekijk in een museum - en het dus duidelijk niet om mijn gekke vehicel gaat. Bij chronisch gebrek aan Chinees vocabulair roep ik in het Nederlands: 'Ik hang toch fucking niet aan de muur hier? Zie je een haak in mijn nek zitten, of wát?' Wat ik overigens nog stuitender vind is die dubbele moraal van sommige mensen. Chiel maakt namelijk vaak demonstratief foto's van de fotomakers en als ze daar dan écht boos om worden... Vooral die mannetjes willen dat niet. Heel hilarisch was trouwens een kung-fu achtige schijnbeweging die een van die mannetjes in het museum maakte toen Chiel boos op hem werd. 

Asociaal
De temperatuur van mijn driftbarometer is gestegen hier in Beijing. En dat komt eigenlijk bijna alleen maar door het verkeer. Niet zozeer door vervelende mannen. Dat iedereen rondrijdt en -loopt als een kip zonder kop, daar wen je wel aan. Je manouvreert gewoon als een mongool door de hectiek. Beetje bellen en roepen af en toe. Maar wat er bij mij écht niet ingaat zijn die hondse asocialen die zich boven de verkeersregels stellen. En dat zijn er véél. Je mag namelijk afslaan op rechtdoorgaand verkeer, maar dat moet je altijd voor laten gaan. En dat doen ze niet. Bijna niemand. Hun immense pooierbakken gebruiken ze als breekijzers om zich véél te snel een weg door rood licht te maaien. En ik kan je zeggen beste lezer: dat maakt het slechtste in me los. Onverwacht hard rijden ze kleine kindjes van hun babysokjes. Voetgangers en fietsers (en zéker de kleintjes die het fietsen net leren) zijn de kwetstbaren van het verkeer en juist daarom lijken die bestuurders te denken: 'Die wandelaars stoppen dus wel..' En misschien heb ik wel negen levens, maar misschien ook niet en dit leven is me lief. Vanwege de schrik en de adrenaline geef ik mijn innerlijke 'Haddock' alle ruimte en baal vervolgens dat ik niet meer zen ben. Maar na 400 kilometer en zoveel bijna-dood-ervaringen ben ik er zó klaar mee. 

Time to go
'Ken uzelve' staat niet voor niets in gebouwen gebeiteld en ik weet: het is goed dat we gaan. Zo rustig als ik meestal ben, zo woest word ik na een opstapeling van dit soort incidenten. Het is vooral de waarde 'rechtvaardigheid' die ik hier rücksichtlos weggevaagd zie worden. Gelukkig laat de weegschaal nog steeds 'I really love Beijing' zien als ik weeg en ik vond het super even in deze stad te hebben geleefd. Nu fietsen we weer verder in de richting van Vietnam. Dus misschien is het eventjes rustig op de blog, want we hebben geen idee wanneer we weer wifi hebben. De spot zetten we dan wel op elke nieuwe slaapplek weer aan! Dank jullie wel voor jullie interesse in onze reis en tot over een tijdje.