Vink en vliegen maar!

Zo! Check, vink, tick in the box en klaar voor vertrek. Zen onder het Mongoolse begrip 'tijd' dat twee, drie keer zo lang duurt als in het strak geregelde Nederland, ontvangen we van de directrice een klein papiertje met een tekst in het - dat spreekt voor zich! - Mongools met een daarom onnavolgbaar verhaal over de diefstal. Maar met vermelding in Engels (!) van de ontvreemdingen (keurig overgetikt van mijn handgeschreven kladje) en een mooi rood stempel van de lokale politie. Kleine krabbel maakt het helemaal af. Geen namen, geen bedrag, wel een datum. Ach, ik doe het ervoor. En de ABN Amro, die mij nu waarschijnlijk persoonlijk kennen en steeds als de telefoon gaat vurig hopen dat ik het niet WEER ben, waarschijnlijk ook - mits ze dan van me af zijn. ;)

Ze wilden ons met de trein sturen, maar dat was in mijn huidige regelhoofd onder geen beding onderhandelbaar. Met de auto. Alleen zo gaan we twee keer 500 km afleggen voor een paar spullen. Het hostel is geboekt (goedkoopste wat ik kon vinden, maar wel met eigen kamer want een slaapzaal dat lijkt me echt horror. En uitgesloten voor de romantische reiziger.) en morgen zijn we als het goed is terug met wat nieuwe spulletjes en een dan hopelijk geinternaliseerd en als het meezit ook nog beklijvend lesje over veilig reizen. (...)

Chiel zei nog dat hij in zijn opleiding geleerd had dat je faalkans hebt en faalrisico. En dat de faalkans van iets weliswaar minimaal kan zijn, maar het risico groots. Dat hebben we nu aan den lijve ondervonden. Zo merk ik maar weer dat theorie veel minder doet dan diezelfde lessen uit de praktijk. 

Nu op naar beneden, naar de auto!